5 februari 2020

Jeetje wat was het nog koud om 7 uur….vier graden….brrr…we hebben de tijd genomen voor ons ontbijt. Vervolgens op ons gemak bekeken hoe we het beste bij Cerro de Monserrate konden komen en hoe we dan die berg op zouden gaan. Zwaar denkwerk 😉

De bus had twee opties, volgens de OV app die we gevonden hebben. Optie één de langzame bus en optie twee de zogenaamde metrobus. Wij gingen voor optie één: we zien dan nog eens wat van de stad en bovenop de berg is het waarschijnlijk nog kouder dan hier. Op naar de bushalte….wij wachten, wachten en wachten. We zagen heel wat bussen voorbij komen, maar niet het busnummer wat wij nodig hadden. Wij dubben…het kan zijn dat de bus nog moet komen of het kan zijn dan die bus hier nooit gaat komen. We besluiten voor optie twee te gaan, maar dat hield in dat we naar een andere bushalte moesten lopen…..een minuut of twintig verderop. Ach daar draaien wij ons hand niet voor om. We lopen door een leuk gebied waar zij een voetgangerszone aan het maken zijn en voordat we het wisten waren we al bij het metrostation.

Inmiddels deed de zon al weer aardig zijn best en was de temperatuur goed opgelopen. We gaan op zoek naar het punt waar we of met de kabelbaan of met de funicular naar boven kunnen. De echte pelgrims lopen natuurlijk naar boven, maar dat gaat zo’n twee uur kosten. Daarnaast ligt de berg op 3150 meter hoog, dus dan hangen onze tongen halverwege wel op ons knieën ook al zijn het maar 1500 tredes. De keuze voor kabelbaan of funicular is zo gemaakt….de kabelbaan is niet aan het werk. Het ding gaat steil omhoog, maar wat een uitzicht geeft het. Eenmaal boven lopen we via de kruisweg verder naar boven naar de kerk. De kerstsfeer is hier nog niet weg. Er hangt nog verlichting (niet aan natuurlijk), wat het gelijk ook wat kitschiger maakt. De beelden van de kruisweg zijn wel mooi vorm gegeven. Het witte kerkje staat de schitteren op de berg. Het is eenvoudig ingericht, maar het straalt zoveel rust uit. Achter in de kerk is nog een moderne kapel gebouwd, wat weer een ander zicht geeft. Terwijl we van die kapel terugkomen begint net de mis in de kerk. We lopen door naar buiten, maar via de speakers hoor je buiten ook de mis en de muziek die er gemaakt wordt. We kunnen ons voorstellen dat wanneer je onderweg bent naar boven dat het je kracht geeft om door te lopen. 

Wij genieten van het uitzicht. Het is helder, dus ook het vliegveld kunnen we zien liggen. De enorme torens in de stad, maar ook het voetbalstadion zijn goed te onderscheiden. 

We kiezen ook voor de makkelijke weg naar benenden. We hebben tenslotte vakantie. Eenmaal beneden lopen we via de universiteitscampus richting La Candelaria. De wijk waar we eerder deze week ook al waren. De eenzame planeet verwijst naar een koffiebar, dus daar gaan we maar eens kijken. We doorkruisen de hele wijk en vinden de koffiebar. We drinken daar een lekker bakske koffie en geven onze voeten even rust. Ondertussen bedenken we hoe we de middag verder vorm gaan geven. In Medellin hebben we kennis gemaakt met de kunstwerken van Botero. Hier in Bogota hebben ze een museum van hem. We gaan dus kijken naar zijn kunstwerken. We hebben geen spijt dat we dit gedaan hebben. De beste man heeft een bijzondere visie op verhoudingen van mens en dier, maar daardoor heeft het ook allemaal wel weer wat. Ook hier maken we gebruik van het terras wat zij hebben. Even uitrusten….en onze vochthuishouding op peil brengen.

Om half vijf is het wel tijd om naar huis te gaan. We nemen de snelle bus maar. Het is druk in de bus, dus we moeten de hele rit staan en dat vinden de voeten iets minder leuk. We stappen uit bij het Heldenmonument en weten inmiddels de weg terug naar huis wel te vinden.

Wat een mooie dag hebben we toch weer gehad!

vrolijke groet,

Ria en Linda

4 februari 2020

Vandaag staat alles in het teken van mañana mañana….ofwel rustig aan, hè. We staan vertraagd op en ontbijten op ons gemak. Het zonnetje is er deze ochtend al, maar de temperatuur is nog laag. 

Vandaag gaan we naar Parque 93. Dat is makkelijk te lopen en hebben we gelijk onze beweging gehad. Laten we maar eens starten met een cappuccino bij onze vriend Juan Valdez. Een plekje op het terras in het zonnetje, maar al snel voelen we de temperatuur achter het glas oplopen. De zon brandt. We lopen een rondje over het park. Ze zijn de voorbereidingen aan het treffen van een festival die donderdag begint en tot en met het weekeinde zal duren. Een boekenfestival omdat het park 25 jaar bestaat. Het ziet er al gezellig uit. Allemaal tentje en vlaggetjes en er staan gekleurde tafeltjes en stoeltjes. 

Vandaag worden we aangesproken door een drietal studenten journalistiek. Of we mee willen werken aan een interview? Dat we geen Spaans spreken is geen probleem….zij proberen het in het Engels, maar het gaat voornamelijk om woorden in het Nederlands. We worden vastgelegd op camera. Grappig, hoor. 

We zoeken een schaduwplekje met een klein beetje zon en settelen ons daar met onze boekjes. Heerlijk lezen op het terrein wat later in de week in het teken staat van lezen. We houden het hier wel een paar uur vol. Na zoveel gelezen te hebben wordt het tijd om onszelf te verwennen met een ijsje van de echte ijscoboer. Mmmmm….lekker hoor…

We wandelen nog wat door deze buurt en uiteindelijk besluiten we op het terras van ons hotel wat te drinken. Vers geperste jus….we hebben uitzicht op het pleintje en kunnen wat mensen kijken. Wij komen de middag zo wel door.

Vanavond eten we een keer thuis. We hebben een leuke serveerster die eigenlijk geen Engels spreekt, maar het wel probeert. Wij proberen ons beste Spaans op haar uit. We hebben in ieder geval plezier met elkaar. De kok is goed in ontbijtjes maken, maar zeker ook in avondeten (en toetjes) maken. We missen alleen ons avondwandelingetje na het eten nu. Terwijl we aan het eten waren begon er een hardloopclinic op het pleintje. Een leuk uitzicht op mensen die afgepeigerd worden en hun grenzen aan het op zoeken zijn.

vrolijke groet,

Ria en Linda

3 februari 2020

Wat een heerlijk ontbijt deze ochtend….stokbrood (wat smaakte), tomaatjes, croissantjes, verse jus…..wat een genot!

Het is nog maar acht graden deze ochtend als we vertrekken. Toch maar lange broeken aan en een vestje. Ze beloven ons warmer weer, maar het is nog niet zo ver. We wandelen naar een bushalte. Het was even puzzelen, maar met een gevonden app m.b.t. busvervoer in Bogota kwamen we een heel eindje. Één ding gemist: je moet een soort van chipknip hebben om de bus in te kunnen. Dat hadden we dus niet, maar een aardige dame hielp ons. Zij checkte twee keer in voor ons en wij gaven haar 4400 peso’s. Bij de buschauffeur hadden we aangegeven naar park Bolivar te willen. Wat een rit….we reden met de zogenaamde Azul, de blauwe bus. De bus ging van links naar rechts door het verkeer en stilletjes aan werd het toch warm in de bus. De chauffeur riep dat we bij het park waren, dus wij eruit. We stappen uit en kijken elkaar aan….heb jij het idee dat we midden in de stad zijn? Nope! We kijken in de reisgids en we zien het al…..we hadden bijna twaalf uur geslapen afgelopen nacht en we waren nog niet goed uitgeslapen….we hadden niet naar het Bolivar park gemoeten, maar naar Bolivar plaza. Ach….het lag maar bijna acht kilometer verderop. Chips….geen buskaart, dus tja….we konden niet zomaar de bus pakken. Op zoek naar een busstation, want de aardige dame had ons uitgelegd dat we daar een chipknip konden aanschaffen. Wij wandelen…door een klein parkje, langs dure huizen, langs een wijk met allemaal autogarages….maar we kwamen er! Ach we hebben wat gezien van de omgeving. De dame achter het loket was iets minder gezellig. We begrepen elkaar niet direct en ze keek ons bijna hopeloos aan. Maar ook hier kwamen we uit. Één chipknip met genoeg saldo voor ons beiden. 

Op zoek naar de volgende bushalte om wel bij de plaza uit te komen. Ook deze vonden we weer en het kostte ons bijna een uur om in het centrum te komen. Relaxte dag dus! Deze keer klopte de route en stapten we midden in het centrum uit. Eerst even wat drinken, want dat moet je hier wel genoeg doen. Bogota ligt vrij hoog en zij raden daarom aan genoeg te drinken. Vervolgens lopen we naar het plein via de winkelstraat. Een groot plein met oude gebouwen er aan….de kathedraal en regeringsgebouwen. Mooi hoor! Vervolgens lopen we straatjes in met historie. Het ene straatje al iets beter opgeknapt dan de ander, maar er wordt hard gewerkt. We zien hier wel meer zwervers dan dat we de afgelopen weken hebben gezien. Niet vervelend, maar wel opvallend.

De zon is inmiddels lekker gaan schijnen en de wind iets gaan liggen. Het is prima toeven hier. Vanmiddag nemen we een heerlijke cappuccino met een amaretto. Lekker….

Tegen vier uur besluiten we terug te gaan met de bus. We willen eigenlijk voor het donker terug zijn in de omgeving van ons hotel. Nieuwe uitdaging….de weg terug naar huis vinden met de bus. We besluiten de transmillinum te proberen. Bogota wilde in het verleden een metrolijn, maar dit kwam maar niet van de grond. Wat is het wel geworden? Deze buslijnen, die deels een eigen baan hebben in het verkeer waardoor ze sneller van a naar b kunnen komen. We vinden de juiste bus na wat puzzelen. Jeetje…..een ritje in Joris en de Draak is niets bij een busrit in Colombia. Maar ook nu komen we weer goed aan. Het is inmiddels vijf uur en dat is een mooie tijd om onze spullen thuis af te gooien en te bedenken waar we gaan eten.

We gaan bij een grill restaurant eten. We worden geholpen door de baas, want de rest van de obers kenden geen Engels en ons Spaans was te weinig. We genieten van een heerlijk stuk koe…..botermals….het stuk van Ria wordt aan tafel gesneden. We besluiten hier ook maar eens een toetje te nemen. Hij raadt ons een toetje aan. Een brownie met ijs en chocolade geflambeerd in heerlijke rum wat ook aan tafel klaargemaakt werd. Wat een feestje vanavond. Hij had niets teveel gezegd….lekker dat sterk spul. 

We wandelen op ons gemak terug….kan het eten wat zakken. De temperatuur is inmiddels weer flink gedaald, maar daar voelen we niets van….wij zijn lekker verwarmd net.

warme groet,

Ria en Linda

2 februari 2020

Eigenlijk valt over deze dag niet gek veel te schrijven. We rijden op tijd weg, maar niet supervroeg. Naar Bogota is wel een eindje rijden, maar te overzien. 

Het zit ook mee op de weg. Er is weinig verkeer en de wegen zijn eigenlijk wel in goede staat. De kilometers vliegen dus voorbij. We nemen ergens een tussenstop….want het koffiepeil moet wel op orde blijven. De mevrouw die de koffie schonk was zo trots….zij volgde Duitse les en kon dus wat woorden Duits spreken. Verstaan ging beter, zei ze. Grappig….waarom ze niet voor Engels heeft gekozen is ons een raadsel.

Als we Bogota naderen zijn we inmiddels zeker 10 graden in temperatuur gezakt. Jammer! Het lijkt ook meer bewolkt te worden, maar hopelijk breekt de zon nog door. Het wordt erg druk op de weg. Brommers razen aan alle kanten voorbij, maar we bewegen mee met de Colombianen en dat werkt tot op heden erg goed.

we rijden langs het stadion. Er moet voetbal gespeeld gaan worden waarschijnlijk. Er is veel ME op de been rondom het stadion. We krijgen zo snel niet gevonden wat er voor de deur staat, maar het zal nodig zijn.

We vinden vrij snel ons hotel voor de komende vijf nachten. Zonder problemen rijdt Ria ons ijzeren paard weer de parkeerkelder in. Gelijk goed draaien voor als we weg willen. Niemand doet ons wat. We hebben een mooie kamer. Lekker ruim, badkamer lekker fris en uitzicht op het park. Hier houden we het wel even vol.

De zon is inmiddels terug, dus we gaan naar buiten. We zijn stijf gezeten. We wandelen door het park hier voor de deur. We wonen de komende dagen in een veilige wijk, dus door het park wandelen moet te doen zijn. Het park kent veel speeltuinen en is autovrij. Er lopen aan het einde van de dag in ieder geval geen ongure types rond. We wandelen langs een kerk en het is niet te geloven….de mensen kunnen niet allemaal binnen zo druk is het. Ze staan werkelijk voor de open deuren mee te bidden. Dat zijn beelden die wij toch niet kennen in Nederland?! Tegen 17 uur zoeken we een eetgelegenheid op, zodat we de eerste avond weer op tijd terug kunnen zijn. Moeten altijd even oriënteren als we weer ergens settelen.

Hoe we het de komende dagen aan gaan pakken? Geen flauw idee….we gaan het zien…..rustig aan zijn de codewoorden voor de komende dagen.

vrolijke groet,

Ria en Linda

1 februari 2020

oooohhhhh…..ze hadden hier gewoon wafels tijdens het ontbijt…wat een verwennerij! De afgelopen twee weken bestaat het ontbijt voornamelijk uit vers fruit en eieren. Dit is eens wat anders! 

Al op tijd rijden we naar de woestijn. Het is maar een klein uurtje rijden en de weg is eigenlijk goed te doen. De gaten en kuilen zijn te overzien. De temperatuur loopt al vroeg op. Via Villavieja rijden we het natuurgebied in. Het gebied begint met cactussen in gedroogd buffelgras. Ze noemen dit gebied ook wel El Cardon, omdat de hoge cactussen op orgels lijken. 

Langzaam verandert de kleur naar dieprood. De steenformaties zijn meer gelaagd en hebben bijzondere vormen. Ook hier zijn de hoge cactussen terug te vinden. Deze plek noemen ze El Cuzco. In dit gebied zijn ook wat hostels en campings terug te vinden. De temperatuur ligt boven de dertig graden. Hier met je tentje staan met nauwelijks een zuchtje wind en schaduw. Wij bedanken voor de eer. In dit gedeelte staat ook het observatiecentrum m.b.t. astronomie. Als het helder weer is, schijnt het hier in de avond schitterend te zijn.

Het laatste gedeelte in de woestijn is Los Hoyos. Hier zijn de stenen grijs van kleur en nog grilliger dan in het rode gedeelte. We doen hier even een plek aan om van de wc gebruik te maken. Om van de wc gebruik te kunnen maken vragen we iets te drinken. Dat kan….de beste   dame heeft bier. We bedanken vriendelijk en dan komt er een mango sapje….nou doe die maar…..OMG…het lijkt de punica oase van vroeger wel. Mierzoet….en of we even 4000 peso’s af willen rekenen. We weten dat we een poot worden uitgedraaid. Maar ach….1 euro en 5 cent…

Op ons gemak rijden we weer terug door de woestijn. Er was ook nog een natuurlijk zwembad te zien, maar dan hadden we nog 2 kilometer moeten lopen. Wandelen met deze temperatuur zonder schaduw vinden wij geen strak plan en al helemaal niet als je ook niet van zwemmen houdt.

Terug aangekomen in Villavieja doen we een terras aan. Dit keer betalen voor 2 flesjes van 500ml cola 5000 peso’s. Nu wisten we het helemaal zeker dat we de woestijnfamilie van ons “genoten” heeft. We hebben nu een mooi plekje over het plein en zien hoe het zaterdagmiddag tafereel hier vorm krijgt. Het bakken van empanades, het persen van suikerriet en schaven van ijs.

De rest van de middag brengen we door in Neiva. We drinken koffie bij Juan. We wandelen door het winkelcentrum, maar de warmte blijft daar aardig hangen onder het dak. We bezoeken daarom even Dollarcity….de Colombiaanse Action. Dit concept kennen ze echt overal, hoor. We kopen een fles water en zoeken een plekje onder de mensen, maar zonder dak. 

Dan is de tijd aangebroken om een slaapplek te gaan regelen voor de komende nachten in Bogota. We twijfelden nog even of we een tussenstop ergens zouden maken. Maar we doen het niet. We kunnen altijd nog de auto pakken een een uitstapje maken. De afstanden zijn echt niet zo groot hier, maar de reistijd is wel enorm. We gaan de komende dagen rustig aan doen.

We checken nog even of we een rijbeperking hebben, maar in het weekeinde geldt deze niet. Dus we kunnen op onze nieuwe bestemming arriveren wanneer we willen.

warme groet,

Ria en Linda

31 januari 2020

Om kwart over zes toch maar uit de veren….we weten dat het en lange dag wordt vandaag, dus beter op tijd vertrekken. We zijn zo ingepakt en gaan nog wel ontbijten. 

Om half acht zitten we in de auto en proberen we het drukke Popayan te verlaten. Het is druk op dit tijdstip. Mensen die naar school gaan, maar ook richting het werk gaan…..overal brommers, auto’s en bussen. De Aziaten zijn met veel, maar de Colombianen kunnen er ook wat van.

Tank vol benzine doen….want we moeten dwars door de bergen en je weet immers maar nooit. We rijden langs schitterende bergdorpen met geweldige vergezichten. Het bijzondere is dat we de gezichten van de Colombianen hier ook iets zien veranderen. Ze neigen hier meer naar de Peruanen. We rijden op 3300 meter hoogte en de temperatuur is gezakt naar tien graden. We zien de wind waaien door de struiken. Koeien lopen over de straat, maar ook paarden….toch lijken we bijna alleen op de wereld te zijn. 

Uiteindelijk veranderd de weg…..geen asfalt meer, maar een weg vol gaten, kuilen, modder en zelfs waterstroompjes. Deze weg had best gepast in de uitzending van de gevaarlijkste wegen. De wegen worden steeds smaller en uiteindelijk komt er natuurlijk ook een vrachtwagentje aan, die echt wel meent dat deze meer rechten heeft dan wij. Het past allemaal precies. 

Ergens staan we drie kwartier stil. Niemand maakt zich hier druk om. Mensen stappen uit. Ze kletsen wat met elkaar of uit de auto’s komt wat te eten. We zijn toevallig net het bord gepasseerd dat er hier beren leven. Mmmm….een mensenhapje? Omdat er hier aan de weg gewerkt wordt is er een heel stuk wat dus moeten wachten op elkaar. Er kan maar een rijbaan tegelijk rijden. De tijd tikt weg, maar uiteindelijk zijn we aan de beurt. 

We stuiteren verder over de wegen en we voelen dat onze billen het paardrijden nog niet vergeten zijn. Poeh he. Maar ondanks alles is het een schitterende route. 

Langs een hele brede rivier slingeren we richting Neiva. De plek waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Heeft Neiva zelf veel te bieden? Nee, maar we vonden het ver genoeg rijden en hier vandaan kunnen we een uitstapje maken naar de woestijn. Dus prima voor ons nu. Naast het hotel ligt een vrij groot winkelcentrum, dus we hoeven niet ver te zoeken om wat te eten. We sluiten af met een bakske koffie. Het is weer even wennen aan de temperatuur van boven de dertig graden, maar jullie horen onze niet klagen. Heerlijk! 

Warme groet,

Ria en Linda

30 januari 2020

Oei oei….in de ochtend bij het ontbijt pinguïns die ons voorzien van koffie eventueel met melk. Dit is iets wat wij toch niet gewend zijn. We zijn ergens een beetje opgelucht als er een stel binnenkomt met crocs aan en nog een jongeman in een soort van Hawaï broek. Maar goed….we hebben goed geslapen.

Het zonnetje schijnt lekker, dus we gaan er op uit. Het is namelijk nog onzeker wat de middag ons gaan brengen. Het wordt niet koud, maar ze voorspellen regen. Nu voorspellen ze dit vaker en komt er uiteindelijk geen druppel….maar je weet het nooit.

We beginnen in de kathedraal op het plein. Er is een dienst bezig en we weten werkelijk niet wat we zien. De mensen kunnen niet allemaal zitten zo druk is het. Er wordt volop gezongen, maar uiteindelijk ook geklapt. Door de middengang loopt de pastoor met een zestal helpers met de gezegende monstrans en alle aanwezigen staan met hun handen geopend als het ware te ontvangen. We worden ook afgeleid door een jonge misdienaar, die het druk heeft met van alles behalve met bidden. Hij krijgt steeds op tijd zijn spullen aangerijkt door een non. Leuk om te zien. Uiteindelijk worden de mensen nog gezegend met wijwater. Wat een happening! 

We lopen vervolgens via een ander kerkje een behoorlijke heuvel op naar de kerk van Belen. Deze kerk heeft al meerdere aardbevingen overleefd, maar de beving van 1983 werd de kerk fataal. Deze is toen opnieuw opgebouwd. De trappen naar de kerk zijn kennelijk erg belangrijk tegen de tijd van Pasen. De gehele kruisweg wordt ook afgebeeld langs de trappen en het is hard werken om boven te raken. We zijn hier wel op ons hoede want er loopt een onguur type rond en we blijken het goed gevoeld te hebben, want op het moment dat hij de politie ziet, schiet hij weg door de bosjes. 

We wandelen terug naar het centrum via diverse weggetjes. We komen nog via een oude brug, die over een riviertje gaat. Mooi plekje, maar het wordt voor ons koffietijd. We strijken weer neer bij Juan Valdez. Ze hebben daar lekkere cappuccino en die brownies warm geven een gevoel alsof er een engeltje over je tong ….

Terwijl we terug liepen naar het plein kwamen we lang het oude theater en de universiteitsgebouwenm dus de stadswandeling was gedaan. Omdat het zulk mooi weer was zijn we lekker in het stadspark gaan zitten. Mensen kijken, maar ook zeker wat letters wegvreten. 

Wat ons overigens wel opviel, was dat deze stad bekend staat als “witte stad”, maar er is kennelijk protest ergens over. Vele witte gebouwen zijn ondergeklad met verf. Leuzen en tekeningen erop, maar ook echte verfspatten….dus de witte stad is zo wit niet meer. Daarnaast staat er veel politie in het centrum. Op elke hoek van het plein wel een aantal politiemensen. Het voelt niet onveilig, maar we hebben mooiere plaatsen gezien.

Rond een uur of drie beginnen er wat druppels te vallen. We besluiten terug naar huis te lopen en met onze terrasdeuren openen bekijken we hoe we naar onze volgende bestemming kunnen komen. Daar worden we onaangenaam verrast. De weg naar San Agustin is grotendeels niet verhard, maar valt ook niet onder de route die als veilig wordt bestempeld door het ministerie van buitenlandse zaken. We wikken en wegen…..de route is maar 4 uur. Wel doen….niet doen….wat is wijsheid. We hakken de knoop door….we doen het niet! We moeten hoog over het Andesgebergte…stel dat daar toch iets gebeurd….dan vergeven we het onszelf nooit. We passen de route aan. Beetje balen….geen archeologisch gebied voor ons nu…maar ja….veiligheid boven alles.

We vertrekken morgen dan maar richting de woestijn. Dit wordt een lange weg, maar staat wel als veilig te boek. Op tijd opstaan morgen dus….welterusten dus 😉

zonnige groet,

Ria en Linda

29 januari 2020

Na een heerlijk ontbijt was het dan toch tijd om te vertrekken. Rond kwart over acht reden we de poort uit. We slingerden weer naar beneden terug naar de hoofdweg richting Armania. 

Deze keer geen wegwerkzaamheden, dus we konden lekker doorrijden. Let wel….de snelweg geeft hier een limiet van 80 km per uur. Maar kunnen jullie nagaan wat we anders voor tempo hebben. De bergen laten we langzaam achter ons en ons uitzicht wordt voornamelijk suikerrietvelden. Dit houdt ook in dat we lange vrachtwagens vol met suikerrietstengels op de weg hebben. Vrachtwagen met zeker 5 wagons rijden hier dus af en aan. 

Ergens nemen we even koffiepauze. We bestellen een cappuccino en gaan buiten in het zonnetje zitten. Recht tegenover ons staat een bewaker met een flink wapen. Hij lacht vriendelijk en probeert een gesprek aan te gaan….helaas hij geen Engels en wij geen Spaans. Dus het blijft bij vriendelijk lachen. Dan komt het mannetje uit de bar en vertelt ons zijn langzaamste Spaans dat er geen melk in onze cappuccino zit en hij wil het goed doen. Wij lachen….we vonden het al weinig melk, maar de koffie smaakte goed. De koffie werd opnieuw gezet en iedereen was weer blij. 

Tegen drie uur arriveerden we in Popayan. We strijken neer in een oud franciscaans klooster. We weten niet wat ons overkomt. Een mannetje neemt ons tassen over en sjouwt ze naar onze kamer. Beetje overdreven voor onze doen en het voelt zelfs een beetje ongemakkelijk. Maar ja….we doen het er maar mee. Omdat we nog niet veel bewogen hebben, laten we alles staan voor wat het is en gaan het dorpje in. We drinken een bakske koffie bij Juan Valdez en gaan vervolgens op zoek naar een plekje om te eten. Ook dat lukte weer. Heerlijk gegrild vlees, wat rijst, frietjes en vers fruit. Via een blokje om lopen we terug naar huis. We stappen binnen en er was een schemerlampje aan, de gordijnen gesloten en er lag een snoepje op het kussen. Wat grappig, zeg. 

Nog even wat lezen en dan kruipen we lekker in bed….van zo’n dag reizen raken we toch altijd vermoeid.

warme groet,

Ria en Linda

28 januari 2020

Wie zegt dat paardrijden gezond is voor een mens…..die heeft ons nog niet gezien vandaag….poeh he…..

Toch gaan we erop uit vandaag…..een paracetamol doet wonderen. We rijden naar Cocora en zien nu al de waxpalmbomen. Joehoe….dag is al geslaagd. We parkeren de auto en kiezen voor de korte wandeling. We hadden zo graag de lange wandeling gedaan, maar we moeten verstandig zijn. Het gaat vandaag gewoon niet. In de vallei hangen nog wat wolken en dat maakt dat de palmbomen ook wat mysterieus worden. Deze palmbomen kunnen 60 meter hoog worden en ze zijn zo slank om te zien. We hebben geen spijt dat we hier naar toe zijn gegaan. Na de korte wandeling rijden we terug naar Salento. We lunchen wat uitgebreider, zodat we later op de dag niet meer te voet terug hoeven. 

Als we net terug thuis zijn begint het te regenen. Wat een timing! We nestelen ons met een boekje op de bank. Later als het droog is en de zon terug schijnt genieten we van het uitzicht vanaf ons balkon. Een heerlijke dag die een combinatie bood van zowel actief zijn als wat rust nemen.

Vanavond eten we eenvoudig een soepje met een toast en lezen we heel wat hoofdstukken weg. 

Morgen wordt opnieuw een reisdag….we zakken nog iets verder naar het Zuiden. 

Vrolijke groet,

Ria en Linda

27 januari 2020

Deze ochtend werden we wakker en het regende nog steeds. Hier hadden we niet opgerekend. De bergen lagen mooi in de nevel, dus dat was zeker mooi om te zien. Maar we hadden eigenlijk gedacht te gaan wandelen om te waxpalmbomen te zien.

Eerst maar eens ontbijten en kijken wat er dan gebeurd. Het bleef regenen. De telefoon leerde ons dat het waarschijnlijk om 11 en 12 uur droog zou zijn en daarna weer zou gaan regenen. We nemen onze leesboekjes mee het dorp in en zien wel. Een dag rust is ook lekker. We dalen af naar het dorp en wandelen richting het plein. We worden daar aangesproken door een jongeman, die paardtrips verkoopt. Op zijn blad staat ook de vallei met de bomen. Een trip van 4 uur….we vragen hem uit wat hij denkt van het weer. Hij legt uit dat het in de vallei minder mistig is, omdat het laag ligt. We zullen de bomen dus zeker zien.  Is het te doen als je nog nooit op een paard gezeten hebt? Tuurlijk zegt het mannetje…..we kijken elkaar even aan en gaan er maar voor.

Op naar de paardenstal en even wachten op de gids. Ria heeft eerder paardreden, dus die krijgt een paard toegewezen. Linda heeft echter nog nooit op een paard gezeten, maar dit paard gaat het aan met haar. Okay…opstijgen maar…..

Door het dorp en over de weg richting de vallei en dan een zijpad in. Het is erg modderig, maar de paarden werken zich er doorheen. Het gaat prima. We stijgen een behoorlijk stuk en komen vervolgens bij een boerderij uit. We gaan hier van het paard en de gastvrouw spreekt alleen maar Spaans. De gids kan alleen links en rechts in het Engels aangeven. Maar op de boerderij verblijft een Franse jongedame, die voor ons tolkten. De gastvrouw biedt ons eerst een drankje aan, waarin kaas zit. Zelfs Ria wordt er niet heel blij van en laat driekwart staan. Vervolgens vraagt de gastvrouw of we het natuurlijke zwembad en de waterval willen zien. Wij kijken elkaar een beetje verbaasd aan en zeggen dat we onderweg waren naar de palmbomen. Nu is het haar beurt om vebaast te kijken en ze zegt dat de bomen echt niet in de buurt zijn. Vanaf die plek is het niet eens te doen om met het paard die kant op te gaan op dit tijdstip. Okay….iets is hier niet goed gegaan.

Te paard dalen we af richting het water. Wat een steile weg hebben de paarden en wij dus ook te gaan. We stoppen en moeten nog een stukje te voet om bij het water te komen. Na een stukje haakt Linda af. Zij vindt het te moeilijk om deze afdaling te maken en geeft tegenwoordig goed haar grens aan. Ria gaat met de gids en zijn hulpje verder naar beneden. Terwijl zij naar het water gaan klimt Linda terug naar de paarden. Tijdens het wachten wordt zij lek gestoken door de muggetjes. Nauwelijks te zien die beestjes, maar het bloed loopt met straaltjes uit de armen. Ondanks dat het niet koud is, gaat het vest aan. 

Op de terugweg verliest het paard van Linda een hoefijzer. De gids stopt opnieuw bij de boerderij en slaat daar de hoefijzer terug onder de hoef van het paard. We hervatten de terugweg. Door de modderige paadjes dalen we weer af richting het dorp.

Na ongeveer 4 uur zijn we inderdaad terug in het dorp. We hebben geen regen gehad, maar de billen doen zeer….OMG! Op één hand van Linda zitten allemaal blaren van het vasthouden en Ria heeft een schuurplek op haar been van het paard. We verwennen onszelf met een heerlijke mangosap. Het is inmiddels half vijf en we besluiten wat te gaan eten, zodat we voor de regen en het donker terug boven zijn. We genieten van een koffie met een amaretto en een pannenkoek. Tevens kopen we hier een zak koffiebonen voor thuis. 

We komen het mannetje nog tegen die ons de rit verkocht en vroeg hoe het was. We leggen hem uit dat we verwacht hadden bij de bomen te komen. Hij knikt en laat op zijn blad ook zien wat we daarvoor betaald hadden. Hij biedt zijn excuses aan. Tja….het is gebeurd…

Terug naar huis…..240 treden op…..jeetje de benen willen het eigenlijk niet meer. Maar ja we moeten wel omhoog. Eenmaal thuis besluiten we er nog een nacht aan vast te plakken. We zien wel of we morgen de wandeling nog doen en anders wordt het wel echt een dag rust.

Terwijl de avond vordert voelen we de spierpijn opkomen….bij spierpijn moet je eigenlijk blijven bewegen….maar aan dat wandelen moeten we toch even nog niet denken.

warme groet,

Ria en Linda