16 januari 2025

Wowie…..wat een wind vannacht en wat moesten we wennen aan de kou. We hadden alle hulpmiddelen ingezet, dus dekbed en de twee dekens….maar jawel het werd warm. De tent klapperde behoorlijk, maar alles bleef keurig staan zoals opgebouwd.

Vanochtend was het nog wel fris en we besloten te ontbijten in de auto. Geen kruimels in het bed 😉
De chocoladepasta was niet te smeren zo koud was deze geworden. Maar het had toch ook wel iets zo op deze manier.

Volgens de weerapp zou het vandaag droog blijven, dus wel onze windbroeken aan, maar de poncho’s bleven thuis. Wel of geen handschoenen? We gaan zonder…..ai….dat had best wel gemogen deze ochtend. In de loop van de dag kwam dit goed, hoor. Het zonnetje kwam door en het werd aangenaam wandelweer. Op zoek naar een beeld aan het water. Lopen lopen en nog eens lopen en niet het beeld wat we zochten kunnen vinden. Hoe kan dat toch, maar we laten het zitten!

We trakteren onszelf op een kop koffie met iets lekkers. Een leuk tentje waar we uit kunnen kijken op de boulevard. Er lopen wel wat mensen, maar het is echt niet dat je over de koppen kunt lopen. Er lijken ook veel zaakjes gesloten te zijn.
Na de koffie hervatten we onze wandeling….en niet te geloven…daar staat het beeld wat we zochten! We waren “gewoon” de verkeerde kant opgelopen….hoe is het mogelijk! Tevens komen we uit bij een beeld van een uitgestorven grondluiaard. Lijkt wat weg te hebben van een beer, maar heeft een langere staart….Darwin heeft hem ooit beschreven.

Inmiddels is het ook tijd voor de lunch en we besluiten deze “goed” te doen, zodat we vanavond brood kunnen eten op de camping. Het waait zo hard dat de bbq echt niet aan kan nu. We vinden opnieuw een prima plekje en het geeft ons ook even de tijd om over morgen na te denken. We denken toch door te gaan naar Torres del Paine. Het weer blijft altijd een risico hier. Vandaag heeft heel de dag de zon geschenen, dus we wagen het er maar gewoon op. We lezen wel dat het daar zo mogelijk nog harder waait, dus we moeten dan wel goed kijken waar we ons huisje op wielen wegzetten voor de nacht.

Via de supermarkt lopen we terug naar huis en genieten van de zon in onze stoeltjes. We kunnen niet anders zeggen dan dat ons huisje op wielen goed verzorgd is. Stoelen, tafel, servies, teiltje voor de afwas e.d…..we staan op een mooi plekje. We zien de mensen aan en af lopen. Sommige met meer dan goed gevoelde rugzakken, maar ook allerlei auto’s met tenten op het dak of campertjes. Maar ook fietsers….echt niet te doen hier…echt zoveel respect met dit weer!
We spelen ook een spelletje yahtzee….paste nog prima in de rugzak….hoezo ruimte te weinig?

Nu na het eten is het tijd om alle telefoons, horloges op te laden en het verhaaltje te schrijven. Dit mag in de ruimte bij de receptie, dus even uit de wind en dat is toch lekker.

Morgen gaan we dus richting Torres del Paine en we weten zeker dat daar geen telefoonbereik is en dus ook geen wifi. We weten nog niet precies hoelang we daar zullen verblijven, maar we zullen dus even offline zijn. Maar we komen vanzelf weer boven water moeten jullie maar denken.

Het zal zo’n anderhalf uur rijden zijn, dus we staan morgen op ons gemak op, zullen ontbijten, boodschappen doen en een kopje koffie doen om vervolgens op ons gemak die kant op te rijden.

See you!

Ria en Linda

15 januari 2025

Wat hebben we heerlijk geslapen….we hebben flink wat uren achtereen kunnen slapen en we voelen ons uitgerust. We nemen een warme douche…nu kan het nog ;D

We genieten van een eenvoudig ontbijtje, maar prima voor een bodempje en dus op pad te kunnen.

Onze eerste stop is een begraafplaats. Men zegt de mooiste van Zuid Amerika. Wow een dorp op zich….ze rijden hier met golfwagentjes rond. Enorme familiegraven, vervallen en goed onderhouden, kleurrijk en sober en namen van waarschijnlijk de Kroaten die hier gesetteld waren. Er hangt een serene rust en de zon warmt ons op hier.

Volgende stop is de supermarkt. Water, rijst, houtskool….van die dingen die nodig zijn op een camping. We brengen hier wel wat tijd door, want we moeten alles zoeken en het oppervlakte is best groot. De auto vol geladen en we kunnen op pad. Een ritje van ruim 230 kilometer en waar we bijna 3 uur over zouden gaan doen.

We rijden door de steppe. We hebben weids uitzicht, maar de wind is enorm. We toeren een eindje weg en met grote regelmaat is er wel een stopplekje. Deze plekjes ogen niet echt gezellig overigens. Gravel en direct langs de weg…niet echt uitnodigend. We genieten van de koeien, paarden, schapen en guanaco’s in de velden. Er is weinig verkeer op de weg.

We stoppen ergens aan een riviertje om te lunchen, maar het waaide zo enorm hard dat we toch maar in de auto hebben gegeten. Picknicken in de auto….in het zonnetje….helemaal prima.

We komen rond 15.30 uur in Puerto Natales aan. We gaan eerst op zoek naar een camping. We kiezen bewust nu voor een “echte” camping. Met deze enorme wind, eerst maar eens zien hoe de nacht gaat. We blijven in ieder geval 2 nachten hier. De tent staat in een vloek en een zucht. We dekken het bed vast op, zodat wat het weer ook gaat doen we altijd ons bed in kunnen vluchten.
We wandelen naar het dorp en drinken koffie en eten een hapje. De zon en de regen wisselen elkaar af en daardoor wisselt de temperatuur ook steeds.

Wifi hebben we alleen bij de receptie, maar daar is het ook lekker warm….dus ach….we nemen even de tijd om het verhaaltje te schrijven nu.

Wat de dag van morgen gaat brengen….we gaan het zien….men zegt dat je in Patagonie 4 seizoenen op een dag kunt treffen en dit lijkt ook echt zo te zijn.

Ciao,

Ria en Linda

14 januari 2025

Vannacht ging de wekker om 1 uur….we hebben heerlijk wat uurtjes geslapen en dat heeft ons goed gedaan. In een mum van tijd zit alles weer op zijn plek in de tassen en melden we ons bij de receptie. Een vrolijke chauffeur brengt ons naar het vliegveld en iets na 2 uur checken we opnieuw in. Ongelooflijk hoe druk het is op het vliegveld zo midden in de nacht.
We nemen een ontbijtje en een kopje koffie en wachten tot we in mogen stappen.

Ai….de laatste rij van het vliegtuig….geen raampjes…weinig beenruimte en als klapper op de vuurpijl iemand die naast ons gaat zitten met een grote doos op schoot. We kunnen maar één ding hopen….dat de rij voor ons niet de stoelen naar achter kunnen doen. Met dit idee wordt je namelijk direct claustrofobisch. Maar we hebben een engeltje op onze schouder….de vader van het gezin spreekt met de stewardess. Tja…rap Spaans, dus niet te zeggen hoe en wat, maar in een mum van tijd zitten zij ongeveer halverwege het vliegtuig verspreidt en fluistert de stewardess ons in dat we nu 2 rijen van drie stoelen hebben waar we op kunnen gaan liggen. Even kijken we elkaar aan, maar we besluiten vlug iedereen een rij te nemen voordat een andere passagier ons voor is.
Dus een ritje van 3 uur met de benen gestrekt en wat dommelend met muziek en/of podcast in de oren.

Op het het vliegveld van Punta Arenas staat de chauffeur klaar. Het mannetje is wat zenuwachtig en verteld ons in zijn beste Spaans en drie woorden Engels dat we nog 2 mensen op moeten gaan halen en dan doorrijden naar de auto. Het is een klein uurtje rijden naar onze stalen ros, maar we worden daar hartelijk ontvangen. Onze bolide staat (nog) te glimmen, maar is ook klaar voor vertrek. Gevuld met een dekbed, overtrekken en dekens moet dit toch gaan lukken in het tentje?

Op een parkeerplaats puzzelen we even hoe we onze rugzakken in de achterbak krijgen, zodat niet alles in het zicht ligt. Maar het is net Tetris….als je lang genoeg draait, valt de puzzel in elkaar.

We toeren wat naar het zuiden en genieten van de geweldige omgeving. Water, hoogteverschil, schitterende bloemen zorgen dat we de wind voor lief nemen.
Na de lunch gaan we naar onze B&B….de liefde nemen we zelf wel mee 😉

Deze nacht hadden we al geboekt, zodat we een goede nachtrust kunnen hebben en even aan kunnen voelen wat het weer doet.
Vandaag is het elf graden, maar het voelt als min één. Terwijl in de zon is het best te doen, hoor.

Na het installeren lopen we naar het stadje en zien daar de pinguïns. Ze vangen een visje, dobberen wat op het water of zonnen wat. Blijven mooie beesten. Af en toe valt er een spatje regen en dan samen met de wind voelt het wat ijzig aan.

We besluiten vandaag thuis te picknicken, dus bezoeken de supermarkt en wandelen terug naar huis. Met de kaart op bed uitgespreid proberen we te bedenken wat verstandig is om morgen te doen. De komende dagen lijken vol te zitten met regen, maar als het net als vandaag is, komt het echt wel goed. We denken morgen echt in ons huisje op wielen te gaan overnachten.

Het is natuurlijk de vraag hoe het dan zal gaan met internet, maar jullie zien ons vanzelf weer verschijnen.

Een groet met een kleine rilling,

Ria en Linda

12 – 13 januari 2025

Eindelijk was het dan zover…..de vakantie….zoals eigenlijk elk jaar bracht Guido ons naar Schiphol. Geen gladheid, geen mist…eigenlijk op een relaxte manier naar de grote blauwe vogel. Het inchecken ging voorspoedig en ook bij de security en douane geen lange wachttijden. De tijd gaat toch altijd snel, want nadat we gegeten hadden was het eigenlijk direct tijd om door te lopen naar de gate.

Ook hier ging het instappen eigenlijk vloeiend. Het vliegtuig zat vol en het viel ons op dat er relatief veel Aziaten aan boord waren. Helaas konden we niet direct opstijgen, want het vliegtuig werd geblokkeerd door een ander vliegtuig. We moesten dus even wachten. Dit jaar hadden we onszelf verwend en hadden we plekjes met iets meer beenruimte en dat was toch wel lekker. Het was een lange zit en een nachtvlucht. Het is fijn als je dan toch net iets meer ontspannen kunt slapen. Bij vertrek werden we gewaarschuwd dat het boven Europa en boven Brazilië waarschijnlijk turbulentie zou geven en dat klopte ook. Geen vervelende luchtzakken, maar wel geschommel in iets grotere mate dan gewoonlijk.

In Buenos Aires moesten we het vliegtuig zo’n anderhalf uur verlaten, maar voordat je uit het vliegtuig bent en via de binnendoorweg terug naar de gate moet lopen ben je deze tijd bijna al kwijt. Dus even een sanitaire stop, maar geen koffie….ook nu ging het instappen vlot en we hadden dezelfde fijne plekken weer. Nog 1,5 uur vliegen en dan bereiken we Santiago. Net voordat we de Andes over zouden vliegen, kregen we bericht dat ook hier onverwachtse turbulentie op kan treden. Dus zowel passagiers als het cabinepersoneel moest in de riemen, maar dit viel echt alles mee.

We kwamen goed stijf aan in Santiago, want het was echt een lange zit….maar je hoort ons niet mopperen 😉
Ook hier weer door de douane en zorgen dat we ons juiste formuliertje zouden ontvangen en even dubben samen gaan we die cashewnoten nu wel of niet aangeven? Eigenlijk moet het, maar 1 zakje…kom op….we waagden het erop….en gelukkig we konden doorlopen.

Even appen met de chauffeur van onze shuttlebus, want we gaan even relaxen in een hotel om vannacht het laatste gedeelte van de vliegreis te doen. We kregen heldere instructies waar we moesten zijn, dus ook dit lukte ons weer.
In het hotel de shuttlebus voor vannacht weer vastgelegd….01.55 uur klaar staan om weggebracht te worden. Holy Moly….

Het is 30 graden, de zon schijnt volop en we besluiten toch maar aan de wandel te gaan. Beetje bewegen doet een mens goed. Een gezellige omgeving hier? Nee niet echt….maar we gaan toch. We vinden een muurschildering, waar we naar toe wandelen. Ai ai dat was toch stiekem een behoorlijke trip, die het lijf wel voelde.

Op tijd eten vanavond, want dan kunnen we nog een paar uur slaap pakken.

Op naar de dag van morgen…..

Warme groet,

Ria en Linda

Soms moet je even een testberichtje maken om te zien of alles nog in orde is…want de Mexico berichten zijn spoorloos verdwenen….

21 en 22 november 2022

En dan is het zover…..Willard moet al zijn kastjes leeg laten maken, zodat al onze tassen weer gevuld kunnen worden. Maar met een goede taakverdeling mogen we niet mopperen….we kunnen op de geplande tijd aan gaan rijden.

Dit jaar geen verzameltasje voor de minderbedeelde mens…..we hebben niet zoveel meer over en waar zetten we het weg? We komen in principe niet meer in een stad of dorp, omdat we in een rechte lijn naar Bobo, de camperverhuurder, zullen rijden.

Het verkeer op de weg zit wat tegen…tenminste het is drukker op de weg dan we van te voren gepland hadden. We hebben onze tijd wel nodig om bij de verhuurder te komen. Daar aangekomen melden we dat Willard terug thuis is. Alles wordt nagelopen en is in orde, dus we worden naar het vliegveld gebracht.

We zijn daar vroeg. We zullen waarschijnlijk pas tegen 17 uur in mogen checken, dus we hebben nog wat tijd te overbruggen. We lunchen wat, we wandelen wat rond en vervolgens zoeken we een plekje om het informatiebord in de gaten te kunnen houden. Wat duurt wachten toch lang als je naar huis wil om dat elke vezel in je lijf zegt dat je daar moet zijn.

Om 16 uur mogen we inchecken. We hebben een hele leuke dame aan de balie. Drie van de vier tassen wegen 15,6 kilo en ze vraagt ons hoe we dit voor elkaar krijgen. We antwoorden dat we er een wedstrijd van gemaakt hebben en dat nu de tas van mama komt…..tromgeroffel…..mamma verloor de wedstrijd…..zij was een kilo zwaarder. De dame aan de balie had de grootste lol met ons. Maar goed alles is ingecheckt dus op naar de douane. Hier gingen we snel doorheen. Geen ellenlange rijen….

Achter de douane hebben we ons opnieuw gericht op de winkeltjes…..De koning van Brussel wilde nog heel graag een houten nijlpaardje en/of neushoorn en deze vonden we! We kochten nog een kaarsje voor het thuisfront, zodat deze bij thuiskomst gebrand kon worden.

Nu was in het inmiddels tijd voor een lichte avondmaal…ondertussen konden we de eerste helft van Nederland Senegal kijken met alle Nederlanders die ook het vliegtuig in moesten, maar de eerste helft was niet je van het.

We liepen wat vertraging op met het vertrek. We zouden om 19.45 uur vertrekken, maar dit werd echt wel later. De vlucht was vol met turbulentie, dus we moesten veel blijven zitten. Maar met met een nachtvlucht is dat op zich niet zo erg….normaal sliepen we al om deze tijd, maar helaas vond Air Belgium dat er nog gegeten moest worden. Het blijft dan nog lang onrustig in het vliegtuig voordat we onze ogen kunnen sluiten.

We doen wat hazenslaapjes de gehele nacht. Zittend slapen is toch niet zo geweldig. We landden mooi op schema in Brussel. Guido en Kanita stonden al op ons te wachten, maar helaas moesten we lang op onze bagage wachten. Als je snel naar huis wil, wordt je geduld op de proef gesteld.

Ondertussen worden de nodige telefoontjes naar huis gepleegd om te weten wat de huidige stand van zaken is.

Tja….om negen uur waren we thuis en begon de harde werkelijkheid weer.

Lieve mensen, dank jullie wel voor het meelezen weer deze keer….en jullie bemoedigende woorden ondanks dat jullie helemaal niet wisten wat er aan de hand was….het doet ons goed.

Als we elkaar tegenkomen zullen we zeker onze ervaringen tijdens deze vakantie met jullie delen, want ondanks dat we naar huis moesten gaan (van onszelf)….hebben we kei drie mooie weken gehad en hebben we heel veel mooie herinneringen gemaakt met elkaar. Er is gelachen, genoten, gehuild en “domme” dingen en wijsheid gedeeld.

Heel veel lieve groeten,

Ria en Linda

20 november 2022

 

Vandaag zou de boeken in gaan als een rustdag, maar toch besloten we vanochtend om een tripje te maken. Het idee was om naar het Apartheidsmuseum in Johannesburg te gaan. Een uurtje rijden van hier, dus dat was te doen.

Echter toen we eenmaal op weg waren zagen we een bord van het leeuwen en neushoornpark….toen ging het toch kriebelen bij ons allemaal. Zou het lukken om toch de neushoorn te gaan zien?

 

We gooiden de plannen dus om en namen de afslag naar het wildpark. Bij binnenkomst van het park overlegden we snel of we met een gids mee zouden gaan of zelf door het park zouden gaan rijden. Het verlangen naar die neushoorn was groot, dus we besloten met de gids mee te gaan. Wat een geluk want hij zou om negen uur vertrekken en dat was het. Dus we hoefden niet te wachten en konden de jeep in. 

 

Bij binnenkomst werden we direct gewezen op de neushoorns onder een boom, maar ze waren zo ver weg. We konden ze nauwelijks zien en laat stil staan op de foto krijgen. De gids wist niet of we er nog meer tegen zouden komen, maar als het niet zo was hadden we er gezien. Het zal toch niet zo zijn?

We hebben mountain zebra’s gezien die aardig rood van kleur waren. Zij hadden zich in het stof gerold. We kregen uitleg dat zebra’s erg slimme beesten zijn. Zij horen vaak hun vijanden aankomen en andere dieren maken dus gebruik van de zebra’s. Maar de zebra’s maken tevens gebruik van de andere dieren. Zij zullen nooit als eerste water gaan drinken in een plas. Er kunnen immers krokodillen of nijlpaarden in zitten, dus zij laten altijd de ander eerst drinken. Als het veilig is gaan zij drinken. Dit geldt dus ook voor rivieren oversteken. Zij laten eerst de anderen gaan en sluiten de rij. 

We hebben de witte leeuwen kunnen zien. Lamlendig lagen zij op, onder en tegen elkaar te liggen. Zij slapen dus ongeveer 20 uur van de 24 uur. De vrouwtjes moeten daar het hardst werken. Zij jagen en zorgen voor de kleintjes en zij dus steeds alert. 

De wilde honden lagen eveneens onder een boom te chillen, maar leken meer alert te zijn dan de leeuwen. Wilde honden hebben oren als een soort satellieten, zodat zij goed kunnen horen. Deze oren lijken dus echt niet op de oren van de honden zoals wij ze thuis kennen.

Natuurlijk hebben we springbokken, impala’s en kudu’s gezien en nog zoveel meer wild. En jawel….het geluk was aan onze zijde…..daar waren ze drie witte neushoorns. Wow….wat een machtig mooie beesten. De gids vertelde dat er elke dag een neushoorn overlijd door stropers, maar dat er niet elke dag een neushoorn geboren wordt. Dat betekent dus dat zij met uitsterven bedreigd worden. In dit park worden de neushoorns dus ook 24 uur per dag in de gaten gehouden, zodat er geen stropers voor de hoorn van dit beest komen. Zo gelukkig als een kind waren we, maar het kon niet op….de kudde neushoorn die onder de boom lag toen wij het park binnen kwamen hadden hun gang genomen naar de waterplaats. Dus daar stonden nog eens vijf neushoorns. Wat goed dat we hier naar toe zijn gegaan en niet naar het museum gereden zijn.

 

We hebben hier afgesloten met een heerlijke lunch. Het is toch een bijzonder moment. Op de helft van onze reis zijn we genoodzaakt om de reis af te breken. We hebben zoveel mooie dingen gezien, maar hadden ook nog veel mooie dingen willen zien.

Het is wat het is….en willen vooral terugdenken aan de mooie herinneringen hier.

 

Dus….we rijden nog even terug naar het Voortrekkersmonument. De koning van Brussel had daar een mooie hoed gezien en we wilden beide nog graag een houten nijlpaard. Ach wat is een uurtje rijden….dus hop daar gingen we met Willard nog een keer op pad. En ja….soms is het geluk ook even op. Geen hoed in zijn maat en geen houten nijlpaarden. Voor niets een ritje naar het monument. 

 

De namiddag borrelen we lekker nog voor Willard. Het is nog warm. Het is rustig geworden op de camping. De Afrikanen zijn weer richting huis. Helaas hebben we tot op dit moment nog steeds geen stroom, maar het mag de pret niet drukken.

We genieten van de bbq met alle restjes die we hebben. Na deze avond vallen de muizen dood voor de koelkast neer.

 

Warme groet,

 

Ria en Linda

18 november 2022

Deze ochtend cirkelde de jonge jakhals weer over de camping en ook de baviaan wandelde op zijn gemak over het terrein. Ondertussen probeerde hij ook nog even de vuilnisbakken te controleren. 

Na het ontbijt gingen we al vroeg op pad. Via de mooie kalkrotsen van dit nationaal park rijden we richting Harrismith. 

Bij Harrismith zijn we de snelweg op gegaan, zodat we wat kilometers weg konden vreten met Willard.

Even een tussenstop voor een lekkere cappuccino met een stukje brownie. Genieten van de zon op het terras…wat een mooie plek bij deze parkeerplaats. Op naar de volgende kilometers…het streven is steeds om na twee uur even te stoppen.

Dit doen we dus ook en doen op de volgende plek direct de laatste boodschappen. In het winkelcentrum was de stroom uitgevallen, maar ze lossen dit creatief op. Niemand moppert en iedereen doet gewoon zijn ding. In Nederland zou dit echt anders zijn.

We lunchen bij Mug & Bean en genieten van al het lekkers. Klaar voor het laatste stuk voor vandaag…..

We rijden naar de camping die we op het oog hadden. Helaas hadden zij tot januari geen stroomvoorzieningen en dat is voor drie nachten echt te lang. We gaan verder op pad. Er ligt er nog een in de buurt, dus daar gaan we aan. Echter hek was dicht en we zagen precies 1 tentje staan. We besluiten op zoek naar de camping te gaan, die we eigenlijk als eerste hadden willen bezoeken toen we aankwamen in zuid Afrika. Het is een ritje, maar dit leek zo’n mooie camping. Helaas volgeboekt….dit hebben we in al die weken nog niet meegemaakt. Heel vaak stonden we maar met drie a vier bezoekers. Deze eigenaar zei dat er waarschijnlijk al veel volgeboekt zou zijn. Mmmm….het is in inmiddels al tegen vijf uur, dus we zijn er wel een beetje klaar mee.

We komen ergens aan…een groot landgoed, waar we zelf de poort kunnen openen. We rijden over het terrein en uiteindelijk komen we bij een kantoortje uit. De man die ons te woord staat, wil ons graag vooruit helpen. Zij hebben eigenlijk geen campingvoorziening momenteel, maar hij zet ons bij een gebouw neer waar morgen een groep te gast is. Dus wij mogen hier vannacht wel blijven staan als we in de middag maar weg zijn. Super tof…we staan dus eenzaam en alleen hier, maar zijn van alle gemakken voorzien totdat de stroom uitvalt. Inmiddels weten we dat dit gemiddeld twee uur duurt, dus wie weet komt deze vanavond nog wel terug. We kunnen ons zo ook behelpen.

Morgen op zoek naar een camping, maar dat gaat vast weer goed komen!

Warme groet,

Ria en Linda

17 november 2022

Vandaag was een dag die bleef duren….door persoonlijke omstandigheden hebben we besloten om terug naar huis te gaan. Een dag die dus bestond uit vele telefoontjes, checken van mailtjes en wachten….maar de kogel is door de kerk we vliegen maandagavond vanuit Johannesburg terug naar Brussel.

We zullen hier verder niet schrijven wat de reden is, maar jullie kennen ons lang genoeg om te weten dat we dit niet zomaar zouden doen.

De koning van Brussel en Anny Vonk vliegen met ons mee terug. 

We hebben vandaag zoveel mogelijk van de zon proberen te genieten. De strak blauwe lucht, de mooie zonsopkomst, de vogeltjes en de kleine jakhals die nog steeds nieuwsgierig is en dus met enige regelmaat over het kampeerterrein loopt. 

Tevens kwam er nog een baviaan voorbij…helaas geen fototoestel of telefoon bij de hand. Maar jeetje wat was deze groot, zeg.

En dan vanavond liep er over het gras voor Willard ineens een krab voorbij. Geen zee in de buurt…wel een riviertje, maar bestaand rivierkrabbetjes ook? Wij hebben er nog nooit van gehoord in ieder geval.

Vanavond met de deur open binnen gegeten. Het waaide zo hard dat buiten eten geen optie was, maar als de deur open kan blijven staan voelen we ons niet zo opgesloten. Na het eten een bakje koffie en een kaarsje op tafel en zo maken we er toch ook een mooie avond van.

Op naar de dag van morgen, waarin we dingen weer gaan nemen zoals ze komen.

Lieve groet,

Ria en Linda

16 november 2022

Wowie….dit was echt het mooiste plekje wat we maar konden wensen in Zuid Afrika. De lucht strak blauw en uitzicht op het Amfitheater van de Drakensbergen. De lucht was zo helder en de bergen zo goed zichtbaar. Dit momenten moeten we koesteren!

We kregen nog wel bezoek in de camper. Gelukkig zagen we het op tijd, want anders hadden we een extra passagier gehad. Een kei knappe grijze poes was ongezien Willard in gegaan en liep parmantig door ons huisje. We zagen het al helemaal voor ons dat ze lekker op het bovenbed was gekropen en na een aantal uur zich zou laten zien. Dus met een aai over haar bol hebben we haar vriendelijk verzocht uit te stappen.

We rijden rond kwart over acht weer aan. We hebben vandaag niet zoveel kilometers te overbruggen, dus we maken geen haast. We slingeren door de bergen en kunnen steeds zo ver weg kijken. Uiteindelijk verandert de omgeving wat meer in een boerenomgeving. Landbouw en stukken grond met koeien in een zee van ruimte. We komen steeds dichterbij de grens met Lesotho.
Net voordat we het Golden Gate park in willen gaan, worden we staande gehouden door de verkeerspolitie. Mmmm….wat gaat dit worden? De politieagente schrijft eerst het kenteken op en vervolgens vraagt ze om het rijbewijs van Ria. Het is een vrolijke dame en vraagt waar we naar toe gaan en voor hoe lang. In eerste instantie reageert ze wat verbaast als Ria zegt dat we 1 nacht het park in gaan, maar als ze uitlegt dat we zes weken rondreizen door Zuid Afrika reageert ze fantastisch. Ze vraagt waarom Ria haar niet uitgenodigd heeft om mee te gaan. Ze wil dit ook wel. Ze vraagt nog wat het kost om mee te mogen, maar Ria zegt dat het haar niets kost ze mag zo instappen. Ze beëindigen vrolijk het gesprek en we vervolgen onze weg.

We rijden het park in, maar we hoeven onze Wild Card nog niet te laten zien. Dit park staat vooral bekend om zijn rode krijtstenen rotsen en die laten zich ook direct zien. Het is een prachtige omgeving en zo anders weer dan we eerder gezien hebben. We zien de in de verte nog zebra’s lopen en wildebeesten. Verder is het vooral heel uitgestrekt en zien we eigenlijk geen wild. We slingeren door het park en nemen hier en daar een lus om vervolgens weer op de doorgaande weg uit te komen.

We krijgen ook een afslag met een Basotho-dorp. Het is een soort klein openlucht museum, waarin de geschiedenis van de stam Basotho weergegeven wordt. We maken kennis met de chief van het dorp, de medicijnman, de bouw van huisjes en de traditionele kleding van een vrouw. Vooral de mannen zijn erg van belang in deze stam. Het is een vriendelijk volk. Lesotho is het land van de Basotho. Bijzonder om te ervaren, maar wel leuk om kennis met deze geschiedenis te maken.

Halverwege het park pakken we de camping. We genieten nog van de zon en de rust die er heerst. We bewonderen vogeltjes die zich van dichtbij laten zien. Ineens aan het einde van de middag wordt het grijs en begint het te rommelen. Het koelt af. We nemen een soort van hut in beslag met een picknick tafel en zetten onze bbq hieronder. We kunnen zo toch mooi buiten eten. Het begint te regenen, maar we hebben er geen last van. Net als we klaar zijn en het vet van het vlees in de vuilnisbak hebben gegooid dacht Linda de bavianen te zien. We hadden het hier net over gehad. Dus we kijken nog een keer, maar het waren geen bavianen. Het was een jonge jakhals met zijn moeder. Het jong was nieuwsgierig en kwam steeds een beetje verder over het bruggetje. Okay….even checken geen eten meer op tafel? Nope….lopen we risico dan? Nee waarschijnlijk niet en ineens staat vader jakhals achter het jong…..en met drieën draaien ze het bos in en lopen op een drafje weg. Jeetje….wie had dit gedacht?

Na de afwas is het dusdanig koud dat we besluiten binnen koffie te drinken. Dat was een wijs besluit. Het onweert, het bliksemt en het regent…geen meters bier overigens! Later op de avond komt de hagel met bakken uit de hemel. Het is niet koud meer overigens.

Lieve groet,

Ria en Linda