26 januari 2020

Vandaag hebben we maar een kleine afstand te overbruggen. Daarom gaan we eerst de kathedraal van Manizales nog bezoeken. Het is even een puzzel om er te komen. Veel eenrichtingsverkeer in deze stad en straten zo enorm steil daar komt dan nog bij dat we een parkeerplek moeten vinden. We vinden een blauwe zone met een mannetje….we mogen hem daar een half uur wegzetten. We wandelen dus naar de kathedraal, waar een mis bezig is met vijf heren. We komen op het goede moment, want de voorganger komt net de kerkganger zegenen. Wij stonden achteraan in de kerk, maar hij maakt een stap verder naar achteren en zegent ons ook. Deze dag kan niet meer stuk gaan. 

Het is overigens opvallend dat de kerken hier eigenlijk doorlopend bezoekers heeft en er meerdere keren op een dag diensten gedaan worden. Mensen lopen ook in en uit en blijven dus niet allemaal een hele dienst zitten. 

Als we bijna in Salento zijn, zien we een koffietentje wat er erg leuk uit ziet. We doen deze aan. We drinken een cappuccino en verwennen ons zelf een keer met iets lekkers erbij. We hebben hier tot nu toe minder zoetigheid gegeten dan op andere vakanties. We hebben hier ook een mooi uitzicht over de koffieplantages. 

Na ongeveer twee uur rijden komen we in Salento aan. De uitdaging begint nu om onze slaapplek te vinden. We hadden al een mail gekregen dat het moeilijk te vinden is en een getekende plattegrond toegestuurd gekregen. Google mals brengt ons een eindje, maar ergens geeft de bergweg (onverhard) een splitsing. Tja….en nu? Linda stapt uit en loopt de berg een eindje op, maar de weg blijft duren….dus geen zekerheid. Er zitten ergens twee mannetjes in een boom en weten ons te vertellen dat we helemaal door moeten rijden tot het einde. Jawel….daar is het. WoW….wat een uitzicht! We zijn wat te vroeg, maar we mogen lekker buiten zitten. We krijgen een heerlijke fruitsap en genieten van het zonnetje. 

Terwijl we wachten drinken we een versgezette koffie. We krijgen uitleg over de aroma en de manier van koffiezetten. Dit is echt relaxt.

Nadat we de rugzakken op onze kamer hebben gezet lopen we via het bos naar het dorp. We lopen via de uitkijkpunt de trappen naar beneden. We realiseren ons heel goed dat we straks alles weer omhoog moeten lopen. 

Salento is wel echt op toerisme gericht. Beetje Volendam van Colombia. De huizen zijn gezellig gekleurd. We wandelen door de straten en pakken een terrasje op het plein. We genieten van een mangosap, maar zien ondertussen de regenwolken dichterbij komen. We besluiten op tijd te gaan eten, zodat we redelijk op tijd door het bos terug naar huis kunnen.

Als we net klaar zijn met eten begint het te regenen. We vragen bij het restaurant of de bui lang gaat duren. Zij lachen en zeggen ons dat het waarschijnlijk heel de avond blijf regenen nu. Okay dan….poncho’s aan en wandelen maar. Die trappen….poeh he…..wat zijn ze met veel. We klauteren naar boven. Boven bij het uitkijkpunt zoeken we de telefoons op, zodat we licht hebben. Het bos is erg donker en in de regen lijkt het pad echt niet meer op het pad van vanmiddag. Maar we vinden het hek….gelukkig! 

De openhaard brandt en we nestelen ons voor het vuur met een bakje koffie. Het gaat steeds harder regenen en onweren. We zijn blij dat we aangelopen zijn daar straks. Maar wat voor onze plannen voor morgen? We wilden eigenlijk gaan wandelen en naar de waxpalmbomen gaan kijken. Maar wat zal het nat zijn….en de voorspelling voor morgen is wederom regen. We besluiten dat we morgenochtend maar gaan bepalen wat wijsheid is. Anders een dag niets doen….ook niet verkeerd! 

Lieve groet,

Ria en Linda

25 januari 2020

Vandaag waren we laat wakker voor onze doen….7.15 uur. Maar ach we hebben vakantie.

we springen onder de douche, want inmiddels hebben we wel geleerd dat daar waar een goede douche is we die moeten nemen…volgende plaats kan zo maar anders zijn. Ontbijten hebben we zo gedaan, want heel blij worden we niet van het ontbijt hier. Weinig variatie en het brood is echt niet lekker. Dus ontbijten met een gekookt ei en een stukje fruit. Na het eten lopen we nog even naar de supermarkt. Ook die liggen namelijk niet voor het oprapen en hier hadden we een grote gezien. Watervoorraad aanvullen en wat te eten voor onderweg. We moeten wel lachen….de supermarkt: Jumbo. Hier is het logo groen. 

Tegen tien uur zitten we in de auto en gaan op weg naar Manizales. Het zou in ruim vier uur te reizen moeten zijn, maar over het algemeen duurt het allemaal wat langer hier. Dit bleek ook zo te zijn. Ook al was het zaterdag….er werd aan de weg gewerkt om zo ongeveer alle plekken die je maar kunt bedenken. Blij met de airco in de auto….want de temperatuur liep op naar ruim 35 graden. Schitterende groene bergen waren te zien en vandaag werden we steeds omgeven door vlinders. 

Onder het genot van onze eigen muziek kijken we bijna niet meer op van het betere stuntwerk hier op de weg en vreten langzaam de kilometers weg. 

Om 17.15 uur komen we aan in Manizales bij een bed & breakfast. En jawel….het is maar goed dat we gedoucht hadden. Er was geen water. Heel de omgeving zat zonder water, vertelde de gastvrouw. We besloten toch te blijven. Wat heeft het voor zin om verder te kijken als heel de omgeving er last van heeft en veel verder rijden is geen optie. We wandelen richting het winkelcentrum en eten daar wat. Op de terugweg een koffiestop bij Juan Valdez. Buiten drinken we het bakske koffie en genieten van de avond. Manizales kent tien universiteiten en een ervan ligt dus hier. Volop jongelui lopen hier dus rond en zorgen voor een gezellige bedrijvigheid. 

We denken morgen verder te trekken naar een volgend koffiedorp, maar dat is de dag van morgen….eerst maar eens kijken of dit bed een beetje slaapt.

vrolijke groet,

Ria en Linda

24 januari 2020

Even zitten we te dubben….wel of niet met een gids Communa 13 bezoeken. Dit is de wijk die bekend stond om de hoge mate van onveiligheid. Zelfs de politie kwam hier niet. Echter inmiddels is de wijk omgevormd en zijn zij in wederopbouw. De tour begint pas in middag en dat willen we eigenlijk niet. We besluiten dus niet te gaan. We hebben al vele graffiti kunstwerken gezien, de sloppenwijken hebben we van bovenaf gezien en het verhaal over Colombia hebben we gisteren mogen horen. 

Wat dan wel? Nou we beginnen onze route in eerste instantie hetzelfde als gisteren. We willen nog wat foto’s maken wat toch lastiger gaat als je in groep door de stad heen gaat. Het is al warm als we starten om negen uur. Maar op ons gemak wandelen we zo wat kilometers weg. We drinken een kopje koffie in een winkelcentrum en lessen de dorst met een verse jus d’orange. Lekker hoor. We bezoeken de kerk waar de dames van lichte zeden staan. Hier is een mis bezig, dus we blijven gepast achterin de kerk staan. Heel wat mannen lopen binnen en we bekijken die na het verhaal van gisteren toch iets anders. Zouden dit de hoerenlopers zijn, die vergiffenis komen vragen? 

Op het pleintje waar gehandeld wordt kijken we wat rond en proberen wat foto’s te maken van deze mensen. Op de route pakken we de oudste kerk van Medellin mee. Hier zitten heel wat geestelijken in de biechthokjes en we zien mensen af en aan lopen om te biechten. Dat zien wij toch eigenlijk niet meer in Nederland? 

Tijd voor een sapje…..want we moeten goed drinken. We wandelen naar Parque Bicentenario. Hier zou een mooie fontein moeten zijn. We merken al wel dat de omgeving wat begint te veranderen. Meer tralies langs de ramen en ander volk op straat. Als we in het park aankomen voelt het niet echt okay. Er lopen heel wat militairen rond, die gaan kijken bij groepjes mensen in het park. We zien de fontein niet, maar besluiten weg te gaan hier. Op naar de metrolijn….pech voor ons….Er is geen loket, dus wij kunnen het metrostation niet in. Dat betekent terug lopen van waar we vandaan komen. We nemen zoveel mogelijk de weg waar de metro ook langs loopt. We komen dus weer terug op het punt waar we eerder het sapje dronken.

Nu met de metro naar Nuibara. Dit is een park waar een dorpsplein nagemaakt is en voor de inwoners van Medellin een plek is om naar toe te gaan als zij de drukte willen ontvluchten. Een nieuwe ervaring, want de metrolijn komt daar niet helemaal echter zit in het laatste stukje dan een buslijn. We stappen uit en wandelen naar de ingang van het park. Helaas, dicht….ze zijn daar aan het werk. Een van de werklui geeft aan dat we terug moeten lopen naar de verkeerslichten en dan rechts moeten. Dus terug waar we vandaan kwamen. We lopen deze weg in en het valt ons op dat het hier best rustig is. We kijken omhoog naar het park en het ziet er een beetje verlaten uit. Mmmmm…. Als we vooruit kijken zien we een heel stel zwervers zitten. We steken de weg maar over. Daar wordt namelijk wel veel gefietst, dus zijn we niet alleen. Als we het groepje zwervers voorbij zijn besluiten we het park niet in te gaan ook al vinden we de andere ingang. Ergens hadden we gelezen dat Playa Mayor dichtbij dit park lag….daar stopt ook een metro, dus laten we dat dan maar doen.

We wandelen en wandelen….we beginnen onze voeten al aardig te voelen. Volop wegonderbrekingen, waardoor we niet onze weg konden vervolgen. We staan te twijfelen en opnieuw roept een zwerver dat we even onder een viaduct moeten met de bocht mee en dan komen we er wel. We lopen die richting op….mmmm…..moeten we dit willen? Nogmaals worden we nageroepen dat het zo okay is. We gaan daarom verder. Maar Playa Mayor komt maar niet in het zicht. We vragen twee jongeren of ze ons vooruit kunnen helpen, maar zij weten het ook niet. We gaan dus op eigen kracht verder. Uiteindelijk vragen we aan de wegwerkers of we er langs mogen….het mag als we voorzichtig zijn. Daar is licht in de duisternis! 

Maar aangekomen bij Playa Mayor…..geen metro…..nee dan moeten we een stukje verder lopen….Ai Ai Ai 

we wandelen moedig verder en ineens zien we daar het plein met de masten waar we vandaag begonnen zijn. We zijn dus midden in het centrum. Wat fijn! Herkenning…..

we laten ons op een bankje vallen en lepelen een ijsje naar binnen. Het was zo warm en we konden wel afkoeling gebruiken. We kijken nog wat mensen en daarna gaan we op zoek naar de metro richting huis. Gelukkig blijven bepaalde plaatjes hangen in ons geheugen we zijn dus zo terug bij de metrolijn. 

Thuis rusten we even uit en bedenken we wat we morgen willen doen. Het is namelijk tijd om Medellin te gaan verlaten en verder te trekken. Echter zijn we er nog niet helemaal uit welke richting we op zullen gaan. Na het eten hakken we de knoop door….we reizen af naar de koffiedriehoek.

oja…..natuurlijk waren we nieuwsgierig hoeveel kilometer we nu uiteindelijk gelopen hadden door al die goede acties van ons vandaag….ruim 15 kilometer. Gelukkig mogen we morgen weer autorijden. Haha.

vrolijke groet,

Ria en Linda

23 januari 2020

Vandaag hebben we deelgenomen aan een free walking tour door Medellin. We moesten rond 10.15 uur op een metrostation zijn en vandaar uit gingen we een kleine 4 uur door de stad.

Een groep met diverse nationaliteiten en een gids die al wat van de wereld had gezien. Op zich is de organisatie Free Walking Tour een mooie concept. De gids leeft van wat je hem na de toer geeft. Hij moet dus wel zijn best doen om het interessant te maken, want anders mist hij inkomsten. De gids is dus van oorsprong een Colombiaan en komt ook vanuit Medellin. Hij heeft een spontane manier van vertellen en ons meenemen in de geschiedenis en het heden. Het is mooi om te horen hoe trots de Colombianen zijn op hun land. Zij willen eigenlijk de geschiedenis vergeten, want als zij erin blijven hangen is er geen toekomst. Zij zijn dus vriendelijk, behulpzaam en gastvrij. Ze zijn blij dat er toeristen komen, want wij zijn diegene die het beeld over Colombia bij kunnen stellen. Natuurlijk is er nog steeds ellende en hebben ze zaken nog te overwinnen….maar ze knokken ervoor. 

Het valt op dat Medellin eigenlijk geen oude historische gebouwen heeft. Er is kei hard gewerkt om opvangcentra voor zwevers en drugsgebruikers te bewerkstelligen. Op die manier zijn zij minder op straat en is er minder overlast. Echter staat er een wisseling van burgemeester voor de deur, waardoor het weer even spannend wordt wat er met deze opvanghuizen staat te gebeuren. Momenteel dus weer wat meer verslaafden op straat te vinden. Midden in de stad vlakbij bij de kerk is ook een gebied waarin de dames van lichte zeden actief zijn. Zij wachten de mannen op als zij uit de kerk komen en gaan dan samen naar de hotelletjes in de buurt. Het was niet heel moeilijk om de dames te herkennen. 

Even een tussenstop voor een “lekkernij”….een empenada gevuld met kip én een versgeperste sinaasappelsap. Waar in Nederland kun je zo’n grote beker verse sap voor 50 eurocent kopen? Nergens! 

We wandelen langs de kunstwerken van Botero. Hij heeft een aparte visie op verhoudingen, maar de beelden spreken zeker. Op dit plein staat ook een gebouw wat deels gebouwd is op basis van een Vlaamse architect, maar ook een groot deel vanndit gebouw bestaat uit rechte stenen muren. De Colombianen dachten het gebouw zelf af te kunnen maken….jammer….zij kwamen niet verder dan die minimalistische muren.

we eindigen onze tour op een plein waar ooit een bomaanslag is geweest. Een bom in een beeld van Botero. Het beschadigde beeld staat er nog steeds. Naast dit beeld ook het tweede beeld….niet als vervanger….maar de beelden staan naast elkaar, zodat nooit vergeten kan worden wat hier gebeurd is.

we drinken wat in het oudste café van Medellin. Het hangt vol met oude foto’s en er staan volop oude platenspelers. Het heeft wel wat. Nadat we onze waterhuishouding weer op peil hebben gebracht gaan we net de metro richting de kabelbaan. We nemen de kabelbaan over de krottenwijken van Medellin. Vanuit de kabelbaan hoor je de muziek die vanuit de huizen klinken. Bijzonder om dit zo te zien. 

En ach….als je in Colombia bent….waar nuttig je dan je diner? Juist bij de Argentijn. Haha….we genieten van een heerlijk stuk rundvlees van de bbq. 

Nu is het weer tijd om te gaan bedenken wat we morgen gaan doen….

warme groet,

Ria en Linda

22 januari 2020

Deze ochtend werd het ontbijt geserveerd in een nabij gelegen café. We wandelen op ons gemakje daar naar toe en komen in een soort van garage terecht, waar echt geen woord Engels gesproken werd. Het werd duidelijk dat een keuze moesten maken van een lijstje welk ontbijt we wilden. De meeste plaatjes zagen er te smerig voor woorden uit, dus doe ons maar die roereieren. Er kwamen bordjes aan met een smaakloos maisbroodje, een stukje geitenkaas en een bolletje. Zelfs Ria werd niet blij van dit ontbijt. Het roerei kwam vrij snel daarna, maar daar zat van alles in. Maar onze redder in nood was niet ver weg…..een zwerver zat in de opening van die zogenaamde garage en keek zo vragend….bingo….hij heeft een dubbel ontbijt vandaag. Wat was deze man blij! En wij ook.

Om half acht reden we het dorp uit en gingen we op weg naar Medellin. Er wordt hard gewerkt aan nieuwe wegen, wat overigens geen luxe is. Door de bergen slingeren we richting onze nieuwe huis. Indrukwekkend hoe de grote vrachtwagens hier bijna om elkaar heen dansen in de haarspeldbochten. Het is passen en meten, maar het lukt hen keer op keer. Hier en daar een toeter om zich aan te kondigen. 

Na ruim drie uur rijden vinden we een plekje waar we even onze benen kunnen strekken. Een oude man achter de toonbank vindt ons wel grappig en helpt ons geduldig met onze keuze. Ria probeert de beste man uit te leggen waar we vandaan komen en zijn lach wordt alleen maar groter. Of ze elkaar echt begrepen? Niemand die het weet. 

Tegen 13 uur komen we in Medellin aan. We vinden vrij snel ons nieuwe huis, maar we morgen er pas om drie uur in. Gelukkig mogen we onze auto al wel in de parkeergarage zetten. We wandelen daarna de buurt in en vinden een crêperie. We lunchen op ons gemak. 

Om half vier melden we ons weer bij het hotel en we worden hartelijk ontvangen. Het hotel is eigenlijk veel te groot naar ons zin, maar het doel was in deze grote stad onze auto veilig parkeren. Natuurlijk ook in een veilige wijk verblijven, maar de keuze wordt dan al wel minder. Ach…dat komt na deze stad wel weer goed.

Even een was je doen….lange leve de airco’s dan is de was zo droog en kunnen we weer voorruit. Na deze huishoudelijke taak wandelen we door de straat. We verblijven in een uitgaansstraat, dus we kunnen in ieder geval nog in de avond thuis komen. Geen donkere enge steegjes voor ons. De muziek klinkt door de straat, maar we hebben er in ons huis geen last van. We vinden een mooi stekkie, waar we kunnen eten en daarna nog wat drinken. Mensen kijken in alle soorten en maten. We maken dat we rond acht uur terug thuis zijn….geen risico’s nemen.

vrolijke groet,

Ria en Linda

21 januari 2020

Tijdens het ontbijt vroeg de gastvrouw of wij het ook zo koud hadden….ze vond dit weer namelijk maar niets. Haha…18 graden was het op dat moment. Tja…verschil moet er wezen. We kregen trouwens een heerlijk ontbijt. We begonnen weer met een bord vers fruit, een glas versgeperste sap en vandaag: zelf gemaakte yoghurt, vers fruit en granuola. Wat een verwennerij.

Om 9 uur zitten we in de auto en begint onze lange dag. Het aantal kilometers valt eigenlijk wel mee, maar de tijd die we er over gaan doen….we gaan het zien. We starten dus hoog in de bergen. We moeten eerst terug naar San Gil om de weg weer terug op te kunnen. We slingeren door de bergen en dit blijft tot Bucaramanga zo. Schitterende hoge bergen en helemaal beneden een rivier die tussen de bergen door slingert. Met grote regelmaat houden we ons hart vast als er inhaalmanoeuvres gemaakt worden. Maar op een gegeven moment geeft Ria de Colombianen niets meer toe. Doorgetrokken strepen? Niets van aantrekken als je zo het vrachtverkeer in kunt halen. En zo vreten we met onze stalen ros de kilometers langzaam weg. 

Vanaf Bucaramanga verandert het landschap. We verlaten stilletjes de enorme bergen en we verruilen dit voor groene heuvels met koeien en geiten….en op een gegeven moment zelfs ananasplantages. De beste uit de top 500 van het foute uur helpt ons door de tijd heen. Het hotel wat we geboekt hebben vraagt ons voor 18 uur binnen te zijn, dus we willen graag door rijden. 

Het lukt om 17.15 uur rijden we voor. De dame achter de balie spreekt geen woord Engels. Maar met handen en voeten komen we er weer aan uit. Als we op een gegeven moment echt niet begrijpen wat ze bedoelt krijgen we beide een flinke knuffel. Welkom, zegt ze.

voordat het donker wordt zoeken we nog een plek om te eten. We vinden een kippenboer. We wijzen aan wat we willen eten en wachten geduldig af. Dan komt het….de soep komt er aan. We leggen uit dat we dit echt niet besteld hebben. Toch blijft het staan en komt de jongeman met zijn Google vriend terug….bij een warme maaltijd hoort soep. Aha….we eten dus voor iets meer dan 2 euro: soep, gebakken kipfilet, salade, friet en rijst. Wat een leven. Als we buiten komen is het al donker, maar het voelt hier niet onveilig, dus we lopen naar het plein waar de terrassen zijn. We drinken nog een bak koffie uit een porseleinen kopje. Dit kostte helemaal drie keer niets. Het begint flink te weerlichten en te onweren. Er valt nog geen regen, maar we lopen toch maar terug naar ons nieuwe huis. 

De strategie bepalen voor de komende dagen. De prijzen van de hotels in Medellin liggen wel wat hoger. Maar ja vannacht slapen we voor veertien euro en krijgen we ook nog ontbijt. Morgen hebben we nog een keer rit voor de boeg van tenminste vijf uur…..maar wie dan leeft wie dan zorgt.

oja….wat leuk dat jullie allemaal weer zo meelezen!

zonnige groet,

Ria en Linda

20 januari 2020

Rond een uur of 9 uur vertrekken we bepakt en bezakt richting het beginpunt van de route: Camion Real. Een wandeltocht van Barichara naar Guane. Het is een heel oud voetpad geplaveid met grote stenen. De route vanuit deze kant is grotendeels dalend, maar hier en daar moeten we toch even klimmen. Het is bewolkt als we vertrekken en een graad of twintig. De temperatuur loopt aardig snel op. Omdat het pad zo ongelijk is, is het toch hard werken. Maar we kijken uit over de canyon en mooie bergpartijen waar de wolken in hangen. En een rust….alleen de vogels horen we fluiten en af en toe een verdwaalde koe loeien.

We zitten in het droge seizoen dus de riviertjes staan droog en dat maakt de oversteek “lekker” makkelijk. Na zo’n anderhalf uur komt de zon te voorschijn. Dat maakt dat de zweetdruppeltjes langs onze ruggen naar beneden parelen. Poeh he….maar het is zeker de moeite waard.

Eenmaal aangekomen in Guane….zien we een rustig dorpje met witte huizen. De tijd lijkt hier stil te hebben gestaan. We dachten even af te koelen in het kerkje, maar ook hier hing de warmte binnen. We genieten van een ijskoude cola, terwijl we wachten op de bus. De bus brengt ons namelijk terug naar boven naar Barichara. Voor ongeveer 1,35 euro brengt hij ons samen terug. Het lijkt wel zo’n NS wandeling die we in Nederland regelmatig doen….alleen daar reizen we niet voor deze prijzen. 

In een half uurtje zijn we in het centrum en wandelen we terug naar huis. We verlangen naar een douche en onze schoenen uit doen. Heerlijk…..eenmaal fris fruitig gaan we terug naar het centrum. Op het plein hebben ze aan een zijde terrasjes. We brengen daar wat tijd door en kijken mensen. Na 4 drankjes vragen we de rekening en moesten we wel 3 euro afrekenen…..oei….als we dit maar vaker kunnen doen 😉

Morgen en overmorgen worden reisdagen. We gaan naar Medillin en dat is ruim tien uren rijden (zonder stops). We vinden dat te lang in een keer, maar eigenlijk ligt er tussen Barichara en Medillin niets wat de boeken de moeite waard vinden. De meeste reizigers nemen hier de nachtbus of vliegen….wij gaan de uitdaging aan.

we gaan het zien!

vrolijke groet,

Ria en Linda

19 januari 2020

Rond 7.30 uur zaten we in de auto op weg naar Barichara. Een route van ongeveer 280 kilometer, waar we ruim 6 uur over zullen gaan doen, maar dan hebben we nog geen stops gehad. 

We genieten van het uitzicht! Schitterende vergezichten. We vertrekken met ongeveer 11 graden en stilletjes aan zien we de temperatuur oplopen. De zon gaat zich laten zien. Ooohhh…dit is fijn. Na ongeveer 2 uur rijden is het tijd voor een koffiestop en dit kan op een terrasje in het zonnetje. Het is inmiddels 18 graden. 

De eerste twee uur hadden we gezellige Colombiaanse muziek op de radio, maar omdat we de bergen steeds verder in gaan verliezen we deze muziek. De Toppers vergezellen ons tijdens deze reis. We zingen goed vals, maar gelukkig alle nummers mee. Af en toe houden we ons hart even vast als we weer iemand in zien halen wat maar net kan. Maar het kan…. Één keer zien we een vrachtwagen op ons af komen, die ook even in ging halen….en jawel….ook dit kon. Pffff…

Na de volgende twee uur was er even geen gezellig cafeetje om te stoppen, dus we deden het op zijn Aussies…..een benzinestation met café. We verwenden onszelf met ijsje en een cola, want inmiddels is de temperatuur boven de 30 graden. Joehoe….

Rond 15.15 uur komen we in Barichara aan. We vinden de Bed & Breakfast en we worden hartelijk ontvangen. De dame adviseert ons de auto achteruit de parkeergarage in te rijden, want achteruit eruit is veel lastiger, zei ze. Haha vertel ons wat. Ze neemt ons mee naar onze kamer, maar zegt gelijk dat zij voor een andere kamer zou kiezen. Deze is rustiger en donkerder. Ze laat hem zien en we ruilen. Het ziet er echt zo goed uit. 

Lange broeken uit en zomertenue aan….we vertrekken te voet naar het dorp. We verlangenden zo naar de zon, maar we moeten weer even wennen. Daarbij moeten we ontzettend klimmen. De straten zijn hier ontzettend steil. Maar wat een relaxte sfeer. We drinken een bak koffie in een boekenwinkel cq bibliotheek. Vervolgens lopen we steil omhoog naar een kerk, die gezien moet worden. Helaas….potdicht. Langs de uitkijkpunten kijken we de canyon in en zien we de donkere wolken aan komen rollen. Prachtig gezicht….de zon, de donkere wolken en de bergen die aan het bepalen zijn wie het sterkste is. 

Inmiddels is het tegen half zes en vinden we het etenstijd. We hebben de lunch gemist en we beginnen wat gammel te worden. We vinden een leuk plekje, waarbij we wel van te voren aangeven dat er alleen contant betaald kan worden. Én…..een menukaart met kleine letters de Engelse vertaling. Haha….peanuts vanavond.

Rond de klok van 19 uur lopen we terug naar ons huis. Inmiddels echt wel donker, maar we voelen ons niet onveilig. We komen dan ook veilig thuis. Even checken hoe laat het ontbijt is. Pas om acht uur, dus dat wordt uitslapen. 

Warme groet,

Ria en Linda

18 januari 2020

Deze nacht toch weer een uurtje later wakker…we gaan de goede kant op. We staan op ons gemak op en maken gebruik van het ontbijt. Vervolgens halen we onze rugzakken op, zodat we de auto kunnen vullen. Oeps….een auto dwars voor onze auto in de parkeergarage. Nou ja dat zal wel goed komen als we uitchecken.

De receptioniste van het hotel vraagt Ria vriendelijk of zij die andere auto opzij kan zetten, want zij kan geen auto rijden. Ooohhhh….jullie willen niet weten hoe smal de parkeergarage was en dat we eigenlijk al op zagen om onze eigen auto eruit te krijgen. Maar stoer dat ze is, rijdt Ria beide auto’s in zijn achteruit de garage uit. Girlpower! 

We toeren naar Zipaquirá. Dit ligt zo’n 42 kilometer verderop en we deden er zo’n 1,5 uur over. Rijden is hier wel echt sport. De snelste en de brutaalste heeft de meeste rechten. Tweebaanswegen worden net zo makkelijk vierbaanswegen. Niet te veel over nadenken en proberen mee te bewegen. Ineens is daar een tolpoortje….we waren er voor gewaarschuwd….zo’n 4,5 euro en de weg wordt er echt niet beter van. Maar ach….het hoort bij hier zullen we maar denken. Eenmaal Bogota uit valt de drukte wel mee.

Rond de klok van 9 uur arriveren we bij de zoutkathedraal. Het is nog niet zo druk hier en dat is wel kei tof. Je moet met een groep naar binnen, maar zodra je binnen bent kun je je eigen tempo bepalen. We hebben een digitale gids meegekregen, dus kunnen onze eigen tour doen. De zoutmijnen in langs de kruisweg. Schitterend hoe de eenvoudige kruizen het verhaal vertellen. Eenmaal 180 meter onder de grond ligt de kathedraal. WoW …. bij het altaar wordt het Ave Maria gedraaid. Een moment om stil te worden. Om de zoutmijn te verlaten moesten we dezelfde weg weer terug. Nog een keer beseffen we dat we blij mogen zijn dat we er vroeg waren. Mannetje aan mannetje komen ze naar beneden. 

Inmiddels is het al 12 uur, dus tijd om het stadje te gaan verkennen. We checken bij ons hotel in, zodat we mooi een parkeerplek hebben. Wederom een vriendelijke receptioniste, die ons op weg helpt. Nu op zoek naar een lunchplek…..we vinden een leuk plekje met een ober die geduld met ons heeft. De kaart ontcijferen heeft gewoon even tijd nodig….een combinatie van woorden herkennen, afleiden van het Frans en onze vriend Google brengt ons een heel eind. We lunchen daarom heerlijk met een gegrilde zalm en ossenhaas. 

De magen zijn gevuld en we bezoeken het Onafhankelijkheidsplein, de kathedraal (die helaas gesloten was), een kapel (waar net een bruiloft zou zijn, dus we blijven gepast buiten) en ontelbare steegjes. De zon en de hele donkere wolken wisselen elkaar af….een graad of 17 hebben we vandaag. Ondertussen voelen we onze voeten en zoeken een gezellig koffietentje. Even relaxen….we nuttigen hier ons toetje en voelen dat we moe maar voldaan zijn. 

We keren terug naar onze kamer en gaan maar eens bedenken hoe we morgen onze reis verder zullen vervolgen…..

lieve groet,

Ria en Linda

17 januari 2020

Het is toch altijd weer even zoeken naar het ritme als we ver weg zijn. Vanaf 3.00 uur vannacht zijn we wakker. Mmmm….we weten dat we eigenlijk moeten slapen, maar het wil niet lukken. Linda moet steeds overgeven, dus licht aan en uit…Ria gaat het nieuws maar lezen…uiteindelijk vallen we terug in slaap…fijn! 

In de ochtend is het met Linda niet veel beter. De geur van het geroosterde brood brengt het gevoel van overgeven al weer terug. Terug het bed in. Tja, waar komt het vandaan? Ze was al niet helemaal lekker bij vertrek…of is dit de zogenaamde jetlag? Het feit is dat het niet fijn is. Tegen 14.30 uur de dag opnieuw opgestart. Ria had al heel wat leeswerk gedaan inmiddels. Op naar de supermarkt met een tussenstop in een lokaal cafeetje. Geen Engelse kaart, dus herkenning zoeken in de Spaanse woorden en met geduld van de ober kwamen we een heel eind. We hadden goed gepuzzeld, want we hebben prima gegeten.  Voor vanavond een lichte maaltijd bij de supermarkt gekocht, die we in ons huis kunnen nuttigen. 

Het is vandaag zo’n 17 graden en we zien het bewolkt worden. Mooi hoe de wolken over de bergen aan komen waaien. Dus binnen voor de open schuifpui de plannen voor morgen gemaakt. We laten Bogota voor wat het is. We komen hier nog terug over drie weken en bezichtigen de stad dan wel. Even checken of we morgen wel op tijd kunnen rijden. Er geldt een rijbeperking hier. Aan de hand van je kenteken mag je op even of oneven dagen op bepaalde tijdstippen niet rijden. Maar we mogen morgenochtend gewoon vertrekken wanneer we willen. Ach…we zien dus wel hoe laat we morgen wakker zullen worden.

lieve groet,

Ria en Linda