15 februari 2020

Een mooie start van de dag…..we verblijven dus in een mooi hotel (vinden wij) en als we deze ochtend bij het ontbijt komen zijn er maar twee tafeltjes gedekt. Het is niet druk dus in het hotel….geen wonder want er is hier niet te komen. Haha… Maar goed het mannetje wat ons helpt spreekt dus geen Engels, maar lost het slim op. Hij brengt twee sappen en gebaart ons dat we moeten proeven. Dan maakt hij duidelijk dat we aan moeten geven welke we het lekkerst vinden. Wij maken onze keuze en hij neemt alles mee en komt vervolgens met twee gevulde glazen sap terug. Heerlijk toch?! 

Om acht uur lopen we richting het dorp. Het is dan zo’n achtentwintig graden en nog te doen om te wandelen. We worden eigenlijk direct aangesproken door iemand die zegt dat hij gids is. Hij spreekt geen Engels, maar gaat heel langzaam Spaans spreken. We kunnen er dus flarden uit halen. Hij stelt voor een tour te doen door Mompos met de tuktuk. Hij heeft de sleutel van één van de kerken waardoor we in de toren kunnen. Wij bedanken vriendelijk en zeggen dat we willen wandelen. Hij denkt vast dat wij gek geworden zijn. Ze hebben hier zeven kerken. De eerste kerk heeft ook Arabische invloeden, maar helaas is deze dicht en kunnen we alleen het bijzondere torentje van de buitenkant bewonderen. Die gids staat op de hoek van de straat weer te wachten en we horen hem bijna denken….ik heb de sleutel….we lachen vriendelijk naar hem en lopen door.

Dan beginnen onze darmen te rommelen…..is het de sap van deze ochtend of is het mogelijk de warmte die doorwerkt? We zoeken een koffiebar op. Tijd voor een cappuccino en een wc bezoek 😉

Langs de rivier lopen we langs koloniale gebouwen. Prachtig hier! In de rivier liggen langgerekte boten die voortgeduwd worden met een stok. Het is een mooi zicht. Bijzondere vogels vliegen af en aan. We leggen het één en ander vast op de gevoelige plaat. Het is vervolgens altijd de vraag of het dan straks ook zo mooi op de foto staat als dat wij het nu zien. Maar bij ons hangt het aan een kapstokje in ons hoofd. Een aantal kerken kunnen we in, maar een aantal ook niet. Ach ja….het is zoals het is. In één kerk zijn ze aan het verven….een ontzettend hoge steiger…..pppffff….gelukkig niet ons vak. 

We sluiten de ochtend af met een terras. Even een verkoelend drankje drinken en dan zit de bezichtiging er voor dit moment op. Het is inmiddels achtendertig graden en dat is geen weer meer om door het dorp te lopen. De bijzondere begraafplaats bewaren we voor morgenochtend. 

We houden siësta in ons airco huis. We hebben even gekeken of het zwembad een optie is, maar deze ligt in de zon en het water kookt bijna…..doe maar even niet. We denken wat vooruit wat we nog willen zien de komende week, maar we komen er nog niet aan uit. Hoeft ook nog niet…..maar we weten dat het weggaan van hier veel reistijd vraagt….we moeten dus wel richting gaan bepalen. Maar we hebben morgen nog een siësta.

Vanavond wandelen we eerst nog even door het dorp en kijken vast of we een leuk restaurantje zien. Ons oog valt op een crêperie, dus die gaan we maar eens onveilig maken. We turen even op de menukaart en proberen te achterhalen wat zij allemaal op een crêpe doen. Ria gaat voor een hartige crêpe en Linda voor een zoete. Als de crêpes komen moeten we echt wel hard lachen. De crêpe van Ria nergens te vinden….ver verstopt onder de champignonensaus (het lijkt wel soep trouwens) en de crêpe van Linda ligt onder een pot Nutella. Verder zijn de crêpes best taai, maar we geven niet op…..de bordjes zijn leeg als we weg gaan.

Een afzakkertje aan het water, maar het voelt drukkend….alsof elk moment een onweersbui los kan barsten. Ook al weten we dat dit niet gaat gebeuren. Erg lang zitten op het terras doen we daarom niet. We gaan lekker terug naar huis en pakken er weer eens een boek bij.

Hasta Luego!

Ria en Linda

14 februari 2020

Heerlijk vanuit je bed de zon over de bergen op zien komen. De vogels zingen al vroeg. We staan op tijd op, want we weten dat we vandaag een behoorlijk ritje voor de boeg hebben.

Na het ontbijt tussen de kolibries rijden we aan. We dachten nog zo’n lekker stokbrood mee te nemen, maar helaas de bakker had deze pas om negen uur klaar. Dat is te laat voor ons. Om goed acht uur rijden we Minca dus uit. Minca was zeker de moeite waard en had nog meer wandelingen in het verschiet, maar wij willen graag ook Mompos nog zien.

We zakken terug naar Santa Marta en dit gaat aardig soepel. Er is nog niet zo veel verkeer op de weg. Met het dalen daalt ook de temperatuur en dat is toch eigenlijk raar. We rijden langs het vliegveld van Santa Marta langs de resorts aan zee. Bijna dorpen, die op zichzelf staan. Ondanks dat we hier nu al een aantal weken rijden blijven we ons soms verbazen over het weggedrag van de Colombianen. We rijden echt op een tweebaansweg, maar zij maken er net zo vlot een driebaansweg van en daar rijden de brommers dan ook nog tussen. En niet te vergeten paard met wagen en fietsers….maar goed we proberen zoveel mogelijk mee te bewegen. 

Bij de afslag richting Bogota schiet het niet echt op. Het is een tweebaansweg, maar er rijden veel vrachtwagens en inhalen gaat maar mondjesmaat. Alhoewel de Colombianen daar anders over denken. Vrachtwagens met gevaarlijke vloeistoffen halen net zo makkelijk in en missen dan op een haar na de tegenligger. Dan krijgen we ineens een dubbele baan en kunnen we even voort maken. Zover we kunnen kijken zien we bananenplantages, maar zachtjes aan zien we het landschap veranderen. De bergen veranderen in heuvels. De groene plantages worden steeds meer dorre weilanden waar de koeien in staan te grazen. Nou ja….dat proberen ze in de volle zon. 

We maken een plaspauze, maar deze keer geen benzinepomp met een klein verkoopstalletje of restaurant. Het zijn bijna allemaal benzinestations met hotels voor de vrachtwagenchauffeurs. De temperatuur is te hoog om zomaar in het zonnetje wat te eten en te drinken. Dus we rijden na het wc bezoek direct weer door. 

Dan is daar de afslag….we gaan richting het moerasgebied ookwel de oven van Colombia genoemd. Inmiddels is de temperatuur rond de zevenendertig graden blijven hangen. Ondanks dat het zo warm is, ligt hier en daar een plas water. De omgeving heeft eigenlijk wel iets weg  van het polderlandschap in Nederland. Het verkeer neemt wel af, maar de koeien, geiten en ezels op de weg nemen toe. Zelfs varkens steken hier spontaan de weg over. Dan komen we op het punt dat de weg geen asfaltweg meer is. We gaan over op een kiezelweg en die weg duurt en duurt en wordt alleen maar slechter. Nou het avontuur is begonnen….we hebben heel de vakantie nog niet zoveel spanning in ons lijf gehad als nu. Deze weg zou echt niet misstaan in een aflevering van de Gevaarlijkste wegen. We hebben het eerder gezegd, maar het kan dus erger. We passeren een dorpje en als we het dorp uit willen hangt daar een touw met een rode lap over de weg. We kunnen niet anders dan stoppen. De jongedame begint in het Spaans, maar zo snel dat we er echt niets van kunnen maken. We vragen om Engels, maar nu kijkt zij benauwd. Waarschijnlijk wil ze geld, maar ja wij snappen niets….ze zucht en ineens gaat het touw naar beneden. Zou ze geld gewild hebben of wilden ze ons waarschuwen? Maar dan zou ze ons toch niet door hebben laten gaan? 

De weg lijkt wat zandiger te worden en auto’s komen we nauwelijks meer tegen. We gaan van rechts naar links over het pad om maar zoveel mogelijk kuilen te omzeilen en los zand. Inmiddels is de temperatuur gestegen naar éénenveertig graden. Als we dit geweten hadden…..we zijn niet naar San Agustin gegaan i.v.m. de weg….als we hier toch stukken krijgen. We zeggen het hardop tegen elkaar, maar terug gaan is geen opties…..nog zestig kilometer en daar gaan we twee uur over doen zegt maps.me. We tellen af.

Jaaaaaa daar is asfalt weg….nog twintig kilometer…maar we kunnen gewoon rijden. Ehm….niet dus…..gaten zo groot dat de helft van de weg zeker weg is. Maar we hebben dit al heel lang volgehouden, dus dit ook. En dan is daar Mompos…..het is ons gelukt! 

We worden hartelijk ontvangen in het hotel en dat is tof na een dagje ploeteren. We koelen even af in de airco en videobellen even met het thuisfront. Altijd fijn om even te zien dat alles goed gaat aan beide zijde. 

Vanavond gaan we het dorp in om wat te eten. We strijken neer in een restaurantje en eten smakelijk. Het was overigens nog steeds achtendertig graden, dus de zweetpareltjes liepen over ons lijf. We vonden half zeven naar huis eigenlijk nog te vroeg, dus gaan een cappuccino drinken. Wie doet dit moet dit weer? De warmte hangt ook overal, maar we genieten toch van het koloniale huis waar we in zitten. Bij het naar huis lopen, lopen we op een menigte in de straat uit. We hadden al heel wat jeugd in tropische shirtjes voorbij zien komen. We proberen te achterhalen wat er is, maar de omgeving spreekt Spaans en is uitgelaten. Dan komt er een hele optocht met dansende mensen voorbij. De mevrouw naast ons probeert uit te leggen wat er is gaande is, maar we begrijpen het echt niet. Het lijkt zeker met carnaval te maken te hebben. We zien de stoet elders nog een keer voorbij komen, maar dan houden wij het voor gezien. 

We willen nog een fles koud water kopen en dan worden we aangesproken door een oudere meneer. Hij geeft ons een hand en stelt zich voor en dan krijgen we zo ongeveer de hele geschiedenis van Mompos in het Spaans te horen. Na een tijdje proberen we hem vriendelijk te bedanken, want anders blijft hij maar door ratelen. Hij is zichtbaar trots op zijn dorp.

Warme groet uit de oven van Colombia,

Ria en Linda

13 februari 2020

We wilden vandaag eigenlijk al vroeg vertrekken, want lopen in deze temperatuur kost de nodige tijd. Maar het ontbijt was pas om 7 uur beschikbaar en lopen zonder eten is ook geen optie. We ontbijten en genieten ondetussen van de rondvliegende kolibries. Wat is het toch mooi om die snelle beestjes te zien. 

Om acht uur lopen we aan. Natuurlijk wordt er in het dorp gevraagd of we een motortaxi willen, maar nee….wij gaan lopen. Qua afstand is het niet heel ver eigenlijk, maar door het stijgen gaat er gewoon veel tijd in zitten. We lopen hetzelfde pad als dat de 4×4 wagens rijden en de motortaxi’s. Maar op dit tijdstip rijden er nog weinig voertuigen voorbij. Er zitten best flinke stukken klimmen in door een pad vol met kuilen. We moeten een aantal keer water oversteken. De ene keer wat meer water dan de andere keer. Maar er liggen altijd wel wat stenen om op te stappen. Dus natte voeten krijgen hoeft niet. We kunnen grotendeels in de schaduw lopen en dat is echt wel fijn. Af en toe haalt en terreinwagen ons in. Helemaal bepakt komt deze dan voorbij. Ongelooflijk. Na ongeveer anderhalf uur wandelen staat het bord Casacadas de Marinka nog 300 meter. Haha….we hebben het gedaan….nou die 300 meter…..echt…..steil omhoog….maar we ploeteren door. 

Bovenaan mogen we ieder vijfduizend peso’s betalen en dan kunnen we door. We zijn er dus nog niet. Trappen op en af…..en jawel daar liggen ze. Niet enorm, maar het is ook geen regentijd, maar er komt nog wel wat water uit. We hebben wel eens vakanties dat we eigenlijk niet meer kunnen zien dat we naar een waterval staan te kijken. Ze hebben een klein barretje gemaakt met de beroemde hangmatten. Je hangt dus boven niets…..met de waterval achter je. Ria kruipt er natuurlijk als eerst op….Linda dacht dat durf ik ook wel, maar eenmaal voor het net….poeh he…..wat een hoogte….met een peptalk van Ria heeft ook Linda ervaren hoe het is om in Colombia op het net te liggen in de Sierra Nevada. We drinken wat en peuzelen van ons stokbrood wat we vers gekocht hadden in Minca. Wat een mooie plek hier!

Tegen elf uur besluiten we op ons gemak terug te wandelen. Het wordt alleen maar warmer en het is nog een eindje terug. Toch gaat de terugweg een stuk sneller. We dalen natuurlijk ook veel meer nu en we herkennen punten op de route. In een goed uur zijn we terug gewandeld. 

In Minca lunchen we eerst en wandelen daarna terug naar huis. Het zweet blijft maar met straaltjes van ons lijf aflopen. Het is echt warm. We kunnen niet anders dan een douche nemen ook al weten we dat het nog wel even warm blijft. Het helpt even, maar het idee dat we minder stinken nu is toch ook tof! 

Einde van de middag lopen we nog eens terug naar het dorp om te eten. We sluiten af met een cappuccino. Eigenlijk is het te warm voor koffie, maar de koffie hier willen we ook nog proeven. We hebben er geen spijt van.

Inmiddels is het donker en hebben we ruim 12 kilometer in de benen zitten. Tijd om in standje rust te gaan. 

Morgen zakken we af naar een gebied wat ze hier de oven van Colombia noemen. Het warmste plekje van Amerika zeggen de boeken. We zijn benieuwd.

Zonnige groet,

Ria en Linda

PS. Het lukt niet altijd om foto’s te koppelen….dus…gebruik jullie verbeelding 😉

12 februari 2020

Het is zo ver…..het vertrek vanaf het paradijs moet een feit worden. Voor jullie mogelijk fijn, want tja….er gebeurde momenteel weinig om over te schrijven of we zouden over onze boeken moeten gaan vertellen. We waren overigens nog lang niet door onze boeken heen, want de eerste drie weken hebben we weinig gelezen. 

Maar goed rond een uur of twaalf is het tijd om door de bananenplantages weer terug te rijden naar de doorgaande weg. Op de één of andere manier lijkt de weg nu korter. Dit komt waarschijnlijk omdat we al weten wat ons te wachten staat. We rijden langs het Tayrona park richting Santa Marta. Helaas is dit natuurpark de hele maand februari gesloten. De natuur moet in rust herstellen van het toerisme. We snappen dit, maar het is wel jammer. Gelukkig wisten we het van te voren. We waren niet heel goed voorbereid dit jaar, maar dit hadden we toevallig gelezen. 

Het is niet druk op de weg. Wel militairen en politie op de weg, maar vandaag is er geen interesse voor ons. We vinden de weg naar Minca gemakkelijk en tot Minca zelf is het ook prima te doen. Pas in Minca wordt de asfaltweg een weg van stenen en kuilen. We zijn blij met onze hoge Iron Horse.  De weg wordt steeds smaller en de bochten steeds scherper. Toch bereiken we ons huis weer zonder zogenaamde kleerscheuren. Jeetje wat is het warm hier. Men gaat naar Minca om af te koelen en de rust op te zoeken, zegt men. Wel het is vijfendertig graden en er staat geen zuchtje wind. Wat zijn we verwend geweest de afgelopen dagen. 

We nemen de korte weg naar het dorp. Dat houdt in dat we over een bruggetje de rivier over moeten. Er staat duidelijk bij dat er niet meer dan één persoon tegelijk over de brug mag en je mag niet springen op de brug. Deze aanwijzigingen zeggen genoeg over het bruggetje, toch?! Maar goed het is wel echt een korte weg en niet zoals in Salento dat je voor weken niet meer naar de sportschool hoeft. In Minca zelf staan heel veel mannetjes te proberen hun motorritjes te verkopen. Zij willen dagtochten verkopen, maar wij gaan eerst zelf eens op onderzoek uit. We wandelen eigenlijk liever zelf ergens naar toe. 

We eten een verlate lunch bij de Lazy Cat en doen nog een sapbar aan. Met een stokbrood onder onze arm wandelen we terug naar huis. Vanavond vullen we onze magen met een soepje en stokbrood. Op het terras genieten we van het uitzicht over de bergen. Het zal warm zijn vannacht. Dit huis heeft geen airco, alleen maar waaiers……tja…wie wat wil zien….

warme groet,

Ria en Linda

11 februari 2020

Je stapt je kamer uit…..het is 24 graden….de zee ruist en je voeten voelen het zand….heerlijk….

We beginnen de dag met een lekker ontbijtje en hebben direct het doe maar rustig aan gevoel. In ene zit daar een toekan op een tafeltje bij iemand. Brutaal als hij is, is hij bezig met het opeten van een oordopje van een hoofdtelefoon. Niet okay, maar ja….haal het maar eens uit zijn snavel. Ondertussen komt er ook nog een nieuwsgierige eenkhoorn vanuit de boom kijken. 

Na het ontbijt hebben we een lange tijd naar de hoge golven zitten kijken. Wat zijn zij machtig. Er lag ook een hele grot boomstam op het strand, maar die legt het toch echt af tegen de ruige zee. Uiteindelijk zoeken we de schaduw op, want de zon brandt en we hebben geen zin om verbrand te raken. Met een briesje in onze rug lezen we verder in onze spannende boeken en zo brengen we de hele dag door tot een uur of vier. Met als enige hoogtepunt dat de toekan deze keer ons op kwam zoeken. Hij onderzocht de brillenkoker, maar kon daar niets mee. Verder lag er niets op tafel waar hij mee weg kon…..tenminste de sleutel lag er ook en die hebben we maar even van tafel gegrist. Op een afstandje zien de toekans er mooi uit, maar van zo dichtbij kijken ze helemaal niet zo vriendelijk.

Einde van de middag wandelen we een klein uurtje over het strand. De zee is aan het opkomen en komt op sommige plekken echt al ver het strand op. Opletten dus…..

Vanavond is het nog zo lekker buiten, dus we blijven wat langer hangen op het terras. Wat een heerlijke dagen hier ondanks dat we geen strandmensen zijn. Een week lang hier zijn zou te veel van het goede zijn, maar we hadden best nog een dag langer hier kunnen blijven. Toch trekken we morgen weer verder…..

zonnige groet,

Ria en Linda

10 februari 2020

Wat een relaxt begin van de dag…..tegen zeven uur wakker zijn, voelen dat het buiten precies de goede temperatuur is….gaan ontbijten met de  lekkerste eieren tot nu in Colombia met stokbrood en toen……gewoon nog even terug de hangmat in op ons eigen balkon….gewoon omdat het kon.

Tegen tien uur checken we uit en vragen of de auto nog even mag blijven staan. We lopen naar het strand, maar we zijn zo klaar daar. De zee is nog steeds woest en het is vloed, dus geen wandeling voor ons daar.

Op ons gemakje terug naar de auto om toch maar aan te rijden naar ons volgende huisje. Het ligt maar 37 kilometer verderop, maar we gaan er toch ruim een uur over doen zegt Google. Dat belooft wat voor de weg dan.

Onderweg komen we met regelmaat indianen tegen vanuit deze omgeving. Mooi gekleed in ecru kleurige kleding. Jammer dat we ze niet kunnen fotografen. Het is rustig op de weg. Het is wat bewolkt vandaag, dus de zee kleurt niet zo mooi turquoise op als gisteren. 

Uiteindelijk slaan we van de weg af naar naar ons nieuwe huis. We zijn wel te vroeg, maar dan wachten we wel op het strand. Door de bananenplantages aan de ene kant en het strand aan de andere kant rijden we over een ruige weg vol met kuilen en bulten. De weg wordt steeds smaller. Op een gegeven moment een poort met een mannetje. Of hij ons kon helpen….denk het wel….we willen naar het blue mango hotel. We mochten door. Op die smalle weg komt een tegenligger, maar die rijdt er vast vaker. Ria krijgt instructies van die man en zo passeren we elkaar.

Helemaal aan het einde van de weg ligt het hotel. We worden hartelijk ontvangen en mogen al in onze kamer. We zijn in het paradijs aangekomen. Wat is het het relaxt hier! Privé strand, zwembad, bar en restaurant en palmbomen…..hier houden wij het wel een paar dagen vol.

We vinden een lekker plekje onder de palmbomen en brengen hier de middag door. Wij zijn helemaal geen zon, zee en strand mensen….maar hier is het echt goed toeven.

Alleen vanavond voor de allereerste keer hier in Colombia komt er iets op het bord van Linda te liggen wat ze echt niet op gaat eten. De stukjes kip zijn te redden, maar er lijkt wel iets van wortelstamp naast te liggen met een geur waar je echt niet blij van wordt. Gelukkig had Ria de vangst van de dag met cocosrijst. De cocosrijst is aan Ria niet besteed, dus we happen wat van elkaars bord. Ach…..de eerste keer op al die weken hier…..valt dus reuze mee!

Zonnige groet,

Ria en Linda

9 februari 2020

Eerst maar weer een een flinke voorraad water kopen, want bij deze temperatuur moeten we goed drinken en dus water op voorraad hebben. Het winkelcentrum is al versierd voor carnaval. We zagen gisteren in de straten van Santa Marta ook al kleding voorbij komen. Dat was in Panama twee jaar geleden niet aan de orde. We worden nieuwsgierig, maar denken er nog niet aan…..dat is pas aan het einde van onze vakantie.

We rijden via het landgoed waar Bolivar begraven ligt en tegenwoordig een museum heeft. Ze zijn hier flink aan de weg aan het timmeren, maar wij checken nog even wat het museum ons zal brengen en besluiten het te laten voor wat het is.

op ons gemakje rijden we naar Palomino. Een gehucht aan de zee met een hele relaxte sfeer, zegt men. Onderweg moeten we stoppen bij een aantal militairen. Hun Engels is beroerd, maar er wordt duidelijk gemaakt dat ze in onze kofferbak willen kijken. Dus klep open…..ooooohhh turismo….en we mochten doorrijden. Ze moesten er zelf erg om lachen. We zijn al een aantal keren door de politie aan gehouden, die staan hier aan de lopende band aan de weg, maar dan mochten we altijd direct door als we zeiden geen Spaans te spreken.

We zijn te vroeg bij ons huis, maar we krijgen een welkomstdrankje en mogen lekker in de tuin genieten van de mooie omgeving. Aan het einde van de middag lopen we even naar het strand. De rode vlag wappert, maar de zee staat hier ook bekend om zijn gevaarlijke stromingen. We pakken er wat te drinken en kijken naar de hoge golven. 

Vanavond besluiten we niet naar Riohacha te rijden. Deze stad is de poort tot het indianengebied, maar dat gebied mogen we niet in. Dus waarom zouden we deze rit maken. We komen dan tevens aardig in de buurt van de grens met Venezuela en dat is een No go area. We zakken morgen dus iets verder terug naar Santa Marta. 

Warme groet,

Ria en Linda

8 februari 2020

Vandaag maar eens te voet Santa Marta ontdekken. Ons huis ligt bijna naast de kathedraal, dus het is logisch om daar te beginnen. Een prachtig wit gebouw en erg eenvoudig ingericht. De kerk is voornamelijk mooi als de zon er op staat te schitteren. We lopen wat door de straten en voordat we het weten zijn we al bij de zee. We bewonderen het beeld van Simon Bolivar met de zee in zijn rug en een strak blauwe lucht boven hem.

Daar we de afgelopen weken steeds de zon op zochten, zoeken we nu steeds de schaduw op. Het is weer even schakelen naar de warmte. We weten dat het weer snel gaat wennen. Op zee zien we jachten liggen, maar ook containerschepen. Santa Marta was vooral bekend om de haven van waaruit de bananen verscheept werden. We zien nu de containers van Dole staan, dus de ananassen vertrekken ook vanuit hier waarschijnlijk.

Er lopen heel wat mannen hoedjes te verkopen en het is ook bijna een must om hier iets op je hoofd te dragen. Er staan tevens schitterende beelden van indianen aan de boulevard. De indianen leefden voornamelijk hier in de Siërra Neveda. 

We zoeken een terras op en bestellen een sap. Grappig….geen sap, maar hij had wel bier. Jaja….om tien uur drinken wij altijd bier. We zoeken een ander terras op. We proberen hier eens een meloensap en die smaakt prima. Af en toe komt er iemand eens iets proberen te verkopen. De één heeft het nodig om zijn gezin te onderhouden, de ander laat een hand met een vinger te veel zien en heeft het nodig voor een operatie…..maar steeds weer bedanken we vriendelijk. De één gaat hier relaxt mee om en de ander hoor je lelijke dingen zeggen, maar die verstaan we toch niet. 

We lopen verder door de straten en zien ook nog geweldig mooie muurschilderingen. We kunnen onmogelijk van al die schilderingen foto’s maken, maar het is verleidelijk. We raken iets verder uit het historisch centrum en moeten steeds vaker over een zwerver heen stappen. We besluiten maar om te draaien. Het voelt niet dreigend, maar laten we het zo houden.

We vermaken ons prima op het plein bij de kathedraal. Het is mooi om te zien hoe het dagelijkse leven hier aan ons voorbij trekt. 

Tijd voor een ijsje en die scoren we bij een Italiaanse ijssalon. Smikkelen…. van ijs krijg je dorst, dus tijd voor een sapje. Pech voor deze dames….de electriciteit is uitgevallen in de straat. De beste man had wel water voor ons. Prima….we zitten hier goed in de schaduw.

Aan het einde van de middag settelen we ons weer op het kerkplein. Er komt meer schaduw dus er komen ook meer mensen tevoorschijn. Karren met koffiekannen en sigaretten, rijstepap en ijsjes komen voorbij. Iedereen lijkt elkaar te kennen. De politie vraagt de zwervers vriendelijk te vertrekken als zij voor de kerk liggen of doelloos op het plein lopen.

Als we s avonds terug lopen na het eten is het plein bijna ontdaan van zijn kraampjes. De vuilnisman veegt de straat. De kerk is gesloten en op de bankjes op het plein komen de zwervers weer te voorschijn. Wonderlijk hoe zo’n dag verloopt.

Vanavond besluiten we dat we morgen weer verder trekken. Maandag mogen we niet met auto weg, dus het was of zondag vertrekken of dinsdag. Nu klinkt de muziek hier door de straten en zijn de mensen vriendelijk, maar nog twee dagen hier verblijven is voor ons te veel.

We trekken nog wat verder naar het Oosten om het daar nog eens te ontdekken.

zonnige groet,

Ria en Linda

7 februari 2020

Wakker van de wekker….tja….soms is het net de echte wereld tijdens de vakantie. We gingen als een speer deze ochtend en lagen voor op schema totdat we wilden gaan uitchecken. Een mijnheer voor ons had een hele lange draai en wij zagen de tijd weg tikken. Daarnaast was er nog iemand die wel dacht dat hij even voor kon….een snel Spaans sprekende man en wat doe je er tegen? Toen gebeurde waar we eigenlijk wel een beetje bang voor waren. We moesten nog wat betalen? Op onze vraag wat: de minibar. We wisten zeker dat dit niet kon en vroegen of het toevallig om 2’jus d’orange ging? We lieten ons bonnetje zien wat we betaald hadden. We hadden dit in de middag op het terras genuttigd en in de avond na ons avondeten afgerekend. Dat bonnetje van de middag moest nog ergens zwerven. En jawel….daar was het deze ochtend. Gelukkig werden we geloofd en kwam er een creditfactuur. Maar de tijd tikte weg. We ging dus iets later de deur uit dan gepland. Het verkeer was druk…..en schoot echt niet op. We werden toch wel wat onrustig, maar over de files heen kun je niet….zelfs niet met een Volkswagen Tiguan. Het was inmiddels al kwart over negen, maar het vliegveld lag in het zicht. De auto inleveren en nee…..we moesten mee terug om de check te doen. Logisch natuurlijk, maar ze nemen hier de tijd. Racen naar de check in en daar te horen krijgen dat de gate aan het sluiten was en we dus niet meer mee mochten. Een vloek en een zucht…..maar het was nu eenmaal zo. In en uitademen…..we werden doorverwezen naar de balie van de vliegmaatschappij. Onze tickets moesten omgeboekt worden. We kregen de vlucht van kwart voor twaalf. We zaten niet naast elkaar, maar ach een vlucht van anderhalf uur moet kunnen.

Tijdens het boarden gaven onze zitplaatsen een foutmelding. Voor Linda lag al een nieuw ticket klaar en Ria kreeg een handgeschreven ticket mee. We stappen het vliegtuig in en we moesten zo lachen. Inmiddels zaten we wel naast elkaar….business class…..dit maakte de stressochtend spontaan weer goed. Jammer dat de vlucht maar zo kort duurde. 

Op de vluchthaven van Santa Marta mochten we de auto pas om vier uur ophalen. We gaan daarom eerst iets drinken en gaan ons omkleden. Hier is het namelijk rond de eenendertig graden, dus mogen er wel wat laagjes uit. Tegen half vier gaan we het gewoon proberen. De dame maakt ons duidelijk dat we eigenlijk pas om vier op de lijst staan, maar ze wil ons wel helpen. We hebben, denken we, wel vier lijstjes in moeten vullen met gegevens. Maar zij bleef lachen en wij ook.  Op een gegeven moment krijgen we een blaadje met een Google Translate boodschap. Had ze goed gedaan…..wij konden op ons gemak lezen wat wel en niet de bedoeling was de komende drie weken. Ongelooflijk maar ook hier een rijbeperking. In Santa Marta mag je op maandag tussen zeven en zeven uur geen auto rijden in het historisch centrum. In Cartagena is er op vrijdag een rijbeperking in de ochtend en in het begin van de avond. Bofkonten dat we zijn, maar met alle geduld schreef de dame zelfs op om welke data het dus precies ging. En echt….om vijf over vier lopen we naar buiten om de auto op te halen. Dus hoezo te vroeg? 

De komende drie weken zal een rode Duster onze iron Horse zijn. We merken direct het verschil met onze witte iron Horse. We waren wel wat verwend. Maar goed….ook voor deze gaan we lief zijn, zodat hij ons overal naar toe gaat brengen.

Toen we aankwamen bij ons hotel waren we benieuwd waar onze auto zou gaan blijven. We wonen nu midden in het centrum, maar we  werden verzocht om het hotel heen te rijden en daar konden we parkeren. We zien inderdaad een bordje met de naam van het hotel. We bellen aan. Een mannetje doet open en laat ons een soort van garage inrijden zoals we in Nederland wel kennen bij de gezinswoningen. Echter paste dit precies en konden de deuren eigenlijk niet meer open. Maar de truc van de dag……we gingen omhoog….het was gewoon een autolift. We gingen naar de tweede verdieping en daar was de parkeergarage. 

We moeten nu weer even wennen aan de kamer. Het is eigenlijk helemaal niet klein, maar wat waren we verwend in Bogota. Even afkicken hier…..

Het is inmiddels al donker en we hebben natuurlijk nog niets van de stad gezien. Toch moeten we gaan eten……we vragen Google maps om raad en deze geeft ons richting. We belandden in een grillrestaurantje en eten heerlijke kip. Tegen acht uur lopen we terug naar huis. Morgen maar eens bij daglicht kijken waar we terecht gekomen zijn.

Hasta la vista!

Ria en Linda

6 februari 2020

Rond de klok van half zeven deze ochtend worden we wakker en is het warempel één graad. Brrrr…..dit vraagt om diep onder de dekens te blijven. Toch stijgt de temperatuur altijd weer snel, want tegen 10 uur is het al veertien graden en tijd om op pad te gaan.

We wandelen naar Park 93 en starten daar natuurlijk met een cappuccino. We genieten van het mensen kijken. Vanaf het terras zoeken we een mooi plaatsje in het park. Vandaag begint het boekenfestival hier. We hebben ons op een bankje gevestigd en we worden na een tijdje aangesproken door een jongere. We vertellen ook haar dat we geen Spaans spreken en ze gebaard: wacht even. Ze komt terug met een jongere die wel Engels spreekt. Zij legt uit dat ze voor school nu foto’s moeten maken van mensen op het boekenfestival en wij zagen er wel normaal uit. We moeten lachen en Ria zegt dat we ook normaal zijn. De vraag is of we dus gewoon door willen gaan met lezen en de foto wordt gemaakt. Ach ze kennen ons hier toch niet.

Tegen het middaguur lopen we naar een winkelcentrum om WiFi te vangen, zodat we in kunnen checken op de vlucht van morgen. Ook weer geregeld….we moeten nu alleen nog even uittellen hoe laat we precies weg moeten rijden vanuit huis, maar daar hebben we heel de dag nog voor.

Terug naar het park om verder te lezen in onze spannende boeken. Maar na bijna een hele dag zitten, worden we toch wat onrustig. We besluiten naar een ander winkelcentrum te lopen zo’n anderhalve kilometer verderop. We slingeren door de wijk heen en komen uiteindelijk bij het winkelcentrum uit. Een golden retriever moet eerst onze rugzak besnuffelen voordat we binnen mogen. Waar hij nu op moeten letten van de beveiliger weten we niet helemaal. Maar hij doet braaf zijn werk en draait zijn kop snel om. Een schitterend winkelcentrum, zoals we hem eigenlijk in al die weken nog niet gezien hebben. Ze noemen het al gauw een winkelcentrum, maar dan staat of de helft leeg of het zijn meer van die souvenierskraampjes. Als we het winkelcentrum aan de andere zijde uitgaan, zien we dat de meeste bezoekers weten dat ze hun tas moeten laten besnuffelen. Ze houden hun tas namelijk al voor de golden retriever voordat ze naar binnen gaan.

we komen er tevens achter dat we nu in Zona T zijn beland. Een zone met winkels en uitgaansgelegenheden, die we nu ook mooi gezien hebben. We wandelen door de T en vervolgens op ons gemak terug naar huis. Het is altijd fijn om de rugzak thuis af te gooien voordat we gaan eten. Dan hebben we nauwelijks waardevolle spullen meer bij als we door het donker naar huis lopen.

We gaan lekker eten bij het grill restaurant waar we dinsdag ook zijn geweest. Het vlees was daar heerlijk en ze waren er super vriendelijk. Omdat het vlees er zo goed is, nam Ria de zalm. Haha… Dit keer sluiten we niet af met het goddelijke toetje daar, maar nemen een koffie met een amaretto. Worden we lekker warm van voordat we naar huis moeten lopen. We lopen door het uitgaansgebied naar huis en zien een lange wachtrij voor een discotheek. Ook hier begint het uitgaan op donderdag waarschijnlijk. We hebben het hier eerder deze week nog niet zo druk gezien.

Bij thuiskomst de rugzakken ingepakt, want morgen mogen we weer gaan vliegen. Alles moet dan weer netjes ingepakt zitten. Er is morgenochtend een rijbeperking voor ons kenteken, maar pas na half negen weg rijden durven we ook niet en voor zes uur al op het vliegveld zijn is ook zo wat. We gaan de gok maar nemen om om acht uur weg te rijden. Wat is het ergste wat ons kan overkomen? Hopelijk alleen een boete en geen eenzame opsluiting op brood met spinnenkoppen.

vrolijke groet,

Ria en Linda