25 februari 2020

Wat een dag…..jullie zullen het spannend gaan vinden….hahaha…

We starten de dag met een ontbijtje. Niet te uitgebreid, maar genoeg voor een bodempje. Vervolgens wandelen we door het winkelcentrum via de brug naar het oude stadscentrum. Het winkelcentrum is gelukkig al open. De meeste winkels nog niet, maar we hebben het winkelcentrum alleen nodig voor de route.

Eerst maar eens op zoek naar het Bolivar plein. Daar hebben we goede herinneringen aan in de tijd van Bogota,  maar gelukkig kan hier geen vergissing ontstaan. Het is een plein met palmbomen en amandelbomen waar vele mensen schaduw komen zoeken. Wij vinden het plein wat naar urine ruiken, maar dat zal dan vast aan ons liggen. We bezoeken de kathedraal. Tja….wij vinden deze niet heel geweldig om te zien. Natuurlijk lopen we via de oude stadspoort. Heel lang is Cartagena alleen maar toegankelijk geweest via deze poort. 

En dan….jawel tijd voor koffie. We drinken deze bij een koffiezaak, die al heel wat prijzen voor de beste koffie heeft gehad. De cappuccino was lekker. Ze vermelden dat ze hun koffie wereldwijd verschepen, maar waarschijnlijk gaat deze niet richting Berkel- Enschot. 

De temperatuur is inmiddels opgeklommen naar ruim dertig graden, dus we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven lopen. Toch laten we ons verleiden om over de stadsmuur even naar de zee te gaan kijken. Geen schaduw natuurlijk. We wandelen langs vissers en diverse vogels langs de zee naar een plek waar we de stadsmuur weer op kunnen. Onderweg worden we aangesproken door een Colombiaan, die zegt op straat te leven. Hij spreekt een aantal woorden Nederlands en wil dit graag oefenen. Mmmm….kan niet anders dan dat deze jongeman om geld gaat vragen en jawel het gebeurt. We geven hem tweeduizend peso’s wat wel om vijftig eurocent gaat. 

We klimmen over de muur en door een tunneltje kunnen we terug de stad in. Tijd voor het aanvullen van onze vochthuishouding. Op een terrasje onder een parasol met een briesje genieten we van dit moment. Het is inmiddels tegen twaalf uur. Er komt een auto voor rijden en een vrouwtje stapt uit met een aantal tassen in haar hand. Ze stalt haar spullen uit op de bank en haar man komt met grote emmers en dozen achter haar aan. Het vrouwtje heeft gekookt en verkoopt haar warme eten hier. Er komt soep uit de emmer, in de andere emmer zit witte rijst en in de dozen groenten en sauzen. Ze lijkt wel bekend, want uit alle straten komen mensen bij haar eten kopen. Mooi om te zien.

Wat doen wij….tja dan gaan wij ook maar op zoek naar eten. We wandelen door de mooie straten met vaak ook kleurrijke bloemen langs de gevels. We lunchen uitgebreid en eten vanavond dan wel een lichte maaltijd. Deze keer zoeken we een airco ruimte op. Even op temperatuur komen.

Naast het restaurant ligt het cacao museum. We wippen even binnen. Het proces lijkt veel op het proces van de koffiebonen. We proeven een aantal smaken. Heerlijk, maar onmogelijk mee te nemen. Het is waarschijnlijk al chocolademelk voordat we in het hotel aankomen. We slenteren nog wat door de straten. Elke straat heeft wel iets, dus het is geen straf om hier rond te wandelen. Uitgekomen op een plein vinden we weer dat het tijd wordt voor een terrasje. We moeten er zelf wel om lachen. We lijken vandaag niets anders te doen. 

Inmiddels is het einde van de middag, dus het wordt tijd om zachtjes aan terug naar huis te lopen. Wat wil het lot….we wandelen langs een kunstcentrum en tevens koffietentje. Het zag er zo leuk uit….die koffie moeten we toch ook even proeven, nadat we de kunstwerken bekeken hadden. Dus daar zitten we in een artistieke omgeving. 

Voordat we de brug over gaan, maken we nog even een foto van India Catalina. Zij is een nationaal symbool van Colombia, omdat ze een belangrijke rol als vertaler heeft gespeeld tijdens de vroege verovering van het Noorden van Colombia. Ze staat de schitteren in de zon.

Uiteindelijk is het allemaal niet zo erg als het lijkt. We hebben namelijk gewoon tien kilometer gewandeld en zijn moe maar voldaan. We gaan terug naar huis om te bedenken wat we morgen zullen gaan doen.

zonnige groet,

Ria en Linda

24 februari 2020

Soms kun je je blijven verbazen….wij toch ook weer deze ochtend. Omdat we wel klaar waren met dit hotel waren we op tijd bepakt en bezakt. Ria loopt met een grote rugzak alvast naar de auto, terwijl Linda de laatste kleine dingetjes in de handbagage doet. Ineens staat daar de beruchte schoonmaakster binnen. Ze vraagt aan Linda of we uitchecken? Linda knikt en zij pakt de sleutel van het bureautje en gaat. Enigszins verbaasd staat Linda te bedenken wat er nu eigenlijk gebeurde. Ria komt terug en zegt dat zij de schoonmaakster tegen kwam en haar vroeg of ze uitcheckte. Daarop is de jongedame waarschijnlijk naar de kamer gelopen. Normaal klop je voordat je ergens binnen gaat, maar zij was er gewoon ineens. 

Voordat we naar Cartegena rijden, gaan we nog even op de koffie bij Shakira. Er is hier een groot standbeeld van haar, omdat Barranquilla haar geboortegrond is. Waarschijnlijk komen we hier nooit meer terug, dus we moeten Shakira gezien hebben. In de volle zon staat ze over het plein heen te kijken. Natuurlijk hebben we haar op de foto vastgelegd.

Nu nog even ontbijten en dan kunnen we echt gaan. We rijden door diverse wijken van de stad en zien overal mensen in Carnavalskleren. Op de weg is het nog steeds uitgestorven. Ergens staat midden op de weg een groep dansers te oefenen op de muziek. De dranghekken hebben zich op een aantal plaatsen verplaatst voor de feestjes van vandaag. 

De weg naar Cartagena is eigenlijk niet heel bijzonder. Het is vooral erg droog om te zien. De weg loopt bijna helemaal langs de kust, maar er valt weinig te zien. Gelukkig laat de radio nog steeds swingende muziek horen. En dan komen daar ineens de hoge torens weer aan, waar de beachresorts in gevestigd zijn. Op de weg ligt het nodige zand wat van het strand is afgewaaid. Gelukkig zien we ook vrij snel het oude fort liggen. Oud en nieuw komen hier zichtbaar samen.

We moeten even zoeken naar ons hotel. Het helpt dat we weten dat deze uit kijkt op het fort. Een prachtige ruime parkeergarage onder het hotel….daar werd het chauffeurtje toch wel even blij van. We worden hartelijk ontvangen. Onze kamer is nog niet gereed, omdat we te vroeg daar zijn. Maar we mogen gebruik maken van de faciliteiten van het hotel. Och…..het is zo fijn om weer gastvrijheid te voelen. We hebben dat eigenlijk heel de reis gehad, hoor….tot Barranquilla dan. 

We gaan lekker op het terras zitten met een cappuccino en een amaretto. Lekker hoor! Op de relaxte vakantie! Als we vervolgens op onze kamer komen…..worden we nog een keer blij. Ruim, netjes, groot bed, fijne badkamer en we kijken uit op het fort. 

Einde van de middag lopen we nog even naar het centrum binnen de stadsmuren. De gastvrouw heeft ons gezegd dat we naar daar kunnen lopen zolang het winkelcentrum open is. Als deze dicht is dan moeten we gebruik maken van een taxi. Het is niet perse gevaarlijk, maar toch. Als we het winkelcentrum uitlopen dan komen we vrij snel in een stukje stad waar de levensstandaard iets lager lijkt te liggen. Zodra we de brug over zijn lijkt dit ook weer weg te zijn. Het is druk in het centrum. We moeten weer even oriënteren. Maar het belangrijkste doel voor nu is een leuk restaurantje zoeken waar we kunnen eten. Kijken doen we morgen weer! We strijken neer op een pleintje waar genoeg te zien is en we kunnen eten. Fijn hoor buiten op een terrasje eten. Er komen wat straatartiesten voorbij. De één met iets betere kwaliteiten dan de ander. Dan komen er nog straatverkopers voorbij, die tot op heden nog niet vervelend zijn als we ze vriendelijk bedanken.

Tegen half zeven lopen we terug. Het is al wat schemerig. Het winkelcentrum is open tot half tien, dus nog tijd zat. Maar laten we de eerste avond hier maar gewoon op tijd binnen zijn. Er lopen nog genoeg mensen op straat en het voelt ook zeker niet onveilig. We eten nog een ijsje, want vanuit het winkelcentrum is het nog maar één straatje door naar huis.

We zijn net thuis als er op de deur geklopt wordt. Het is Roodkapje…..een kamermeisje die in haar mandje allemaal snoepjes heeft die ze uitdeelt. Blijft een mooi gebaar! Wat zullen we vannacht toch lekker slapen.

Buenos noches!

Ria en Linda

23 februari 2020

Als je geen ontbijt hebt bij je hotel dan moet je op zondagochtend op zoek naar eten. Gelukkig hoeven wij dan niet de vuilnisbak in. We gaan op zoek naar een Juan Valdez die op dit tijdstip al open is. Op ongeveer een kilometer lopen zou er één moeten zitten. 

We hebben waarschijnlijk een aantal parochianen vandaag een wonder mee laten maken. De schuifdeuren openen zich achter de pastoor en in het licht staan wij daar……Haha…..eigenlijk was het zo dat wij even schrokken. We vinden namelijk een winkelcentrum waar waarschijnlijk Juan gehuisvest is. De schuifdeuren openen zich en is daar gewoon een mis bezig. De pastoor staat met zijn rug naar ons toe. Oeps….laten we een andere ingang proberen. Als we het hebben over ruimtes mulifunctioneel inzetten….nou dit is een top voorbeeld. In het gekoelde winkelcentrum de mis houden. 

We nuttigen dus hier ons ontbijt en wandelen vervolgens weer een eindje. Het is zondag en het lijkt wel uitgestorven op straat. Het heeft iets troosteloos. In het volgende winkelcentrum vullen we onze vochthuishouding weer aan en koelen even af. We kennen inmiddels de route naar Via 40 waar ook vandaag weer een optocht zal zijn. Deze keer 300 dansgroepen, die voorbij zullen komen. 

Het is warm vandaag en geen wolkje aan de lucht. Het lijkt warmer dan gisteren. Het is nog niet zo druk als we bij Via 40 aan komen. We wandelen nu iets verder de route op. We zien daar rijen met stoeltjes in de schaduw. Ooohhhh verleidelijk….we doen het. Voor vijf euro hebben we twee stoeltjes op de eerste rij in de schaduw. We moeten wel even wachten voordat de optocht werkelijk bij ons aan komt. Eerst komen de hulpdiensten weer voorbij met luide sirenes. Deze keer ook de motorpolitie met achterop de motor de agentes staand op de motor. 

Dan komen de dansgroepen. Eerst traditionele folklore groepen. Het is duidelijk te zien dat zij het ook erg warm hebben. Wat opvallend is, is dat vele dansers toch echt al wel op leeftijd zijn. Prachtige jurken en hoofddeksels en de mannen in mooie pakjes. Mooi om te zien! Afwisselend komen er ook meer showballets tussendoor. Tegen half vijf houden wij het voor gezien. Er vallen meer gaten in de optocht en er lijkt wat herhaling te komen. De groepen komen ongetwijfeld ergens anders vandaan dan, maar de stijl zien we terugkomen.

Door de menigte zoeken we onze weg terug naar huis. Maar alsof we hier al dagen zijn, vinden we erg snel ons pad terug. Het blijft geweldig hoe overal de muziek over straat galmt en de menen niet anders kunnen dan bewegen.

Als we bijna thuis zijn, komen we nog bij een concert op een plein uitgelopen. Concert is misschien een groot woord, maar er wordt live muziek gemaakt. En wordt natuurlijk weer gedanst door de Colombianen. De mensen die op de tribune zitten, swingen allemaal mee. 

Morgen is het weer tijd om te gaan. Ondanks dat het hier echt slikken was zijn we blij dat we hier de optochten gezien hebben. De komende twee dagen gaan ze hier nog volledig los. Elke dag hebben zij drie optochten die allemaal wel een aantal uren duren. Maar voor ons is het genoeg geweest.

hasta luego!

Ria en Linda

22 februari 2020

Na een redelijke nacht….de bouwvakkers stopten rond half tien en de feestgangers riepen af en toe dat ze thuis waren of zo….gingen we op zoek naar het ontbijt. De gastvrouw deed de voordeur open….en wij zeggen ondertussen nog tegen elkaar hé het is elders….en sluit bijna direct de deur weer. Hoho….wacht even waar dan? Ze kijkt ons raar aan en zegt ooohhhh WiFi…..neeeeee het ontbijt waar? Wij doen niet aan ontbijt zegt zij. Dat kan er ook nog wel bij…..we hebben er voor betaald zeggen we tegen Google Translate. Okay, zegt ze en begint weer in het Spaans te praten. We bieden haar Google aan, zodat we kunnen begrijpen wat ze zegt. Zij typt dus…dat we een kwartier moeten wachten. Ze gaan dan ontbijten dat doen ze hier niet vroeg. We worden in de wacht gezet…..raar gevoel….vervolgens zien we haar terug komen van buiten met in haar tasje een fles sinaasappelsap en waarschijnlijk wat te eten. Ze hadden niet op ons gerekend. Maar uiteindelijk worden we geroepen en echt…..in al die weken nog niets zo smakelijkloos gehad als hier. Roerbakei zonder peper en of zout en ieder twee arequipas. Hoe komen we hier nu met goed fatsoen weg? Niet waarschijnlijk. We laten ons eten staan en gaan.

We vullen onze rugzak en gaan op pad. Eerst maar naar Juan Valdez. Koffie drinken en kijken of er wat te eten is. We wandelen dus onze eerste kilometers rond kwart over negen….we settelen ons bij Juan. Ondertussen loggen we in op de WiFi daar….en wat blijkt….we hebben helemaal geen ontbijt bij dit hotel. Oeps….. Ach we lachen hartelijk en maakt dat we alles zo ongeveer van deze ochtend vergeten. 

Vanuit Juan lopen we naar het winkelcentrum, omdat het nog te vroeg is om naar Via 40 te lopen. Daar zal de parade zijn, maar de zon nu al op je bol is niet goed. Bij het winkelcentrum nemen we een pauze om ons vocht aan te vullen. De straten beginnen zich al te vullen met mensen die uitgedost zijn. Door vele straatjes komen we bij Via 40 aan. Al snel blijkt dat we op het eindpunt staan, dus we gaan iets verder de route op. Op die manier zien we de parade beter. Wat is het toch geweldig om al die mensen te zien. Hier geen confetti, maar schuim wat gespoten wordt en maizena wat gestrooid wordt. Geeft ook een lekkere troep, maar kan geen kwaad voor het milieu. 

De rijen langs de kant van de weg worden steeds gevulder en er is weinig schaduw. Maar Ria heeft een mooi plekje gevonden om foto’s te maken en zorgt dat de parade vast gelegd wordt. Bij sommige wagens waar muziek uit komt gaat de menigte helemaal uit hun bol….komt het door de muziek of door de artiest die het zingt of is het de prinses die er op staat? Voor ons een vraag. Het leger loopt mee, de matrozen, de helpverleners bij rampen en veel schitterend uitgedoste loopgroepen. Tegen half vier zorgen we dat we de menigte uit gaan. De mensen hebben inmiddels allemaal het nodige gedronken en links en rechts ruiken we de geur van de joints. We zoeken ons weg terug naar het winkelcentrum, waar we een lekkere gegrilde kipfilet eten. 

Tegen half zeven lopen we ons hotel weer binnen. Als we bij onze kamer aankomen maakt een schoonmaakster duidelijk dat ze onze kamer niet had kunnen schoonmaken, omdat we de sleutel niet hadden ingeleverd. Maar ze wilde het nu wel doen. Prima…..we worden naar een anders slaapkamer gebracht en mogen daar wachten. Op een gegeven moment komt ze terug om te zeggen dat we in onze eigen kamer mochten. Ze had het bed opgedekt en ging nu aan de badkamer beginnen. We hebben in ieder geval gezien dat deze dame haar best doet om te poetsen. Daarbij was zij heel vrolijk en aardig. Dus dat maakt toch weer iets goed. De dag van morgen blijven we daarom ook maar gewoon hier. Een nieuwe parade….dus gewoon een dag buiten de deur blijven hier… 😉

ciao,

Ria en Linda

21 februari 2020

Iets van onrust hadden we toch in ons lijf deze ochtend. We stonden klaar voor vertrek naar Barranquilla, maar wat we nog nooit gedaan hadden deden we nu toch….laten bellen naar het volgende hotel of ze ons wel verwachten. Eerder deze week hadden we een berichtje gehad van hen en hier hebben wij weer op gereageerd, maar daar kwam geen reactie meer op. Aangezien het carnaval is….hadden wij geen zin om midden in een drukke stad te staan en geen plek te hebben. De gastvrouw van het hotel in Bonda belde met hen en we hoorden dat we verwacht werden. Okay….

De weg er naar toe was niet de meest inspirerende weg. Al hebben we wel gezien dat een Salamander een salto kan maken en terug op zijn pootjes kan komen na een aanrijding met een auto. We hebben veel armoede gezien tussen Cienaga en Barranquila. Krotjes, die eigenlijk die naam niet eens konden dragen….onderkomens die van plastic aan elkaar hingen. Kinderen die tegen de ramen van de auto geplakt staan en om geld vragen. Wij die dan nee schudden….want wij kunnen hen zo ook niet “redden”. Maar dat voelt niet fijn. Het gaat maar om 85 kilometer maar we doen er tweeenhalf uur over om er te komen.

We rijden door Barranquila en het straalt iets triests uit. Als we bij het hotel aan komen en in onze kamer komen is het pas de eerste keer in al die weken Colombia dat we denken: “waar zijn we terecht gekomen?”. Het kamertje is echt klein, maar de badkamer…..we zijn blij dag we deze ochtend nog gedoucht zijn. Het is dat we graag carnaval willen zien, want anders waren we mogelijk wel gewoon vertrokken. Nog even lijken er woorden te ontstaan met de schoonmaakster. Ze zegt iets en Ria antwoord dat we geen Spaans spreken. Zij zegt…je spreekt echt wel Spaans en zegt daar nog wat dingen achteraan. Ria kijkt echt alsof ze water ziet branden en ze loopt weg en komt met schoonmaakmiddel terug. Dat was geen overbodige luxe, want de badkamer was echt nog niet schoon. Als ze klaar is bedanken we haar vriendelijk, maar ze denkt er waarschijnlijk het hare van.

Drie uur….wat zullen we doen….we kennen het natuurlijk nog niet hier, dus wel/niet hier in het donker over straat is nog niet in te schatten. We wandelen daarom maar naar de kathedraal. Dat is ongeveer tweeenhalf kilometer hiervandaan, dus te overzien. Een bijzonder gebouw….indrukwekkend….geen standaard vormen, ruim en veel glas in lood en een bijzonder beeld boven het altaar. Onderweg komen we al veel mensen tegen die carnavalsoutfit aan hebben. Kleurrijk is het. We komen voorbij het stadion en daar lijkt een groot feest gehouden te gaan worden. We lopen door een winkelcentrum waar allerlei maskers hangen. 

Rond zeven uur zijn we terug in ons huis. Wat een groot contrast met waar we vandaan komen. Maar in het ergste geval gaan we gewoon een dag eerder weg dan gepland…..we gaan het zien. Ondertussen pakt de buurman water en het lijkt wel of hij in onze kamer staat te douchen. De werklui, ze zijn flink aan het verbouwen hier, lopen af en aan met hun materiaal. Tja…..een mispoes…. 

een carnvalsgroet,

Ria en Linda

20 februari 2020

Even was daar het besef vandaag dat we door de weken in Colombia heen aan het raken zijn, maar al snel zeggen we tegen elkaar dat we daar gewoon nog niet aan denken. Iets met struisvogels?

Een heerlijke ochtend in en aan het zwembad…..het waait nog steeds hard. Vannacht ging het echt tekeer hier, maar we hebben er niets mee geleden. Halverwege de ochtend krijgen we een cocosnoot aangeboden….heerlijk….zo lekker koud. We lezen wat in onze boeken, checken de nieuwsberichten, appen even met het thuisfront en luisteren een podcast….niks beter dan een goed leven zouden ze in hotel Mama zeggen.

Vanmiddag gaan we er weer even op uit. Om de één of andere reden staat er een rondtonde helemaal vast. Niemand weet waarom, maar ongelooflijk hoe iedereen zijn best doet om toch zijn weg te vervolgen. Alles rijdt door elkaar en soms zelfs tegen de rijrichting in. Maar ach we zitten koel en hebben vakantie…..het gaat vanzelf een keer goed komen.

Vanavond nog genieten van het heerlijke weer en weten dat we morgen weer elders zullen wonen. Wat was dit toch een prachtige plek! 

Warme groet,

Ria en Linda

19 februari 2020

Het is wel grappig om te ervaren hoe heerlijk het is om tijdens de vakantie met het licht op en neer te leven. We maken dus relatief lange nachten, maar slapen goed. In Nederland vindt Linda het vreselijk om vroeg op te moeten staan, maar dat is het misschien ook wel….dan moeten we….

Vandaag valt er weinig te vertellen…na het ontbijt zijn neer gestreken bij het zwembad. Beetje dobberen in het water, boekje lezen, gewoon genieten van de wind en de zon…..Tegen 13 uur toen het echt wel warm was zijn we vertrokken naar een winkelcentrum. Airco, koffie van Juan, mensen kijken en toch wat wandelen door het centrum…..niets mis mee!

Na het eten zijn we terug gereden naar huis. De harde wind had een tak afgebroken en deze lag over de weg. Niet handig….onze iron Horse staat wel wat hoger op zijn wielen, maar dit ging hij niet managen. Ria is naast volleerd Collombiaans chauffeur ook boswachter en zorgt dus dat de tak van de weg gaat. Zo….weer een vrij padje om thuis te komen.

We genieten vervolgens nog van de zwoele avond met ons boek op het terras. We zitten aan de goede kant van het huis en hebben geen last van de storm. Het is al een paar dagen met vlagen erg onstuimig. Ze zullen vast geen Ciara en Dennis heten, maar ze kunnen er wel wat van. 

We neigen er naar om de dag van morgen nog maar eens op zo’n manier door te brengen, maar plannen is niet onze sterkste kant tijdens de vakantie dus mogelijk wordt het zo maar anders.

warme groet,

Ria en Linda

18 februari 2020

De omgeving leent zich hier voor relaxen….we hadden ons ontbijt pas om negen uur gevraagd. We konden dus eerst nog lekker op ons terras zitten voordat we gingen ontbijten. Rustig aan….van het zonnetje genieten. Wat doen ze hier hun best om het hun gasten naar hun zin te maken. We hadden bij het ontbijt iets wat op onze borden lag niet op. Zelfs Ria bedankte voor deze uitdaging. Na het ontbijt werd er aangeklopt bij ons en werd er gevraagd of het ontbijt goed was, want we hadden de uitdaging niet op. Het ontbijt was verder prima, maar of we iets anders wilden? We mogen namelijk geen honger hebben. Maar wij vonden het wel goed zo.  We sloegen tevens de lunch en het diner af, omdat we op pad gaan vandaag.

Maar eerst even genieten in de hangmatten op de berg. De hangmatten schommelden vanzelf, want de wind is erg krachtig vandaag. Maar met deze temperatuur is dat niet zo erg. 

Tegen elf uur rijden we naar Taganga, een vissersdorpje naast Santa Marta. Het is maar een half uurtje rijden. We zijn benieuwd het strand schijnt er niet zo schoon te zijn en het dorpje lijkt steeds meer een partydorp voor backpackers te worden. We rijden door een armoedige wijk. Soms lijken het meer tenten dan huizen die er staan. Er ligt heel veel vuil op straat en hangt ontzettend veel plastic in de bomen. Eenmaal om de berg krijgen we het uitzicht op de baai. Van bovenaf in ieder geval nog mooi. Eenmaal in het dorp worden we gelijk aangesproken of we met de boot naar andere stranden willen. Mooie stranden en de boot gaat over vijf minuten. We bedanken keer op keer vriendelijk. Laten we eerst maar eens met wat te drinken beginnen. Het is namelijk boven de vijfendertig graden, dus goed drinken…. We kijken uit over de baai en zien hoe menig toerist aangeklampt wordt en zich laat verleiden om mee te gaan.

We wandelen even langs de baai, maar het is waar…..het strand is niet veel hier. We zoeken een plekje waar we steeds de boten af en aan zien komen. De ene boot beter uitgerust dan de ander….maar bomvol varen ze steeds weg. 

We eten hier onze hele late lunch of hele vroege diner….het smaakt ons goed. Langzaam aan zien we dat de bootjes niet meer richting de stranden varen, maar alleen nog maar met mensen terug komen. De opdringerige mannetjes verdwijnen ook. Er is plaats gemaakt voor marktkraampjes met zelfgemaakte sieraden. 

We rijden via de grote bananenhaven van Santa Marta terug richting huis. Onderweg eten we nog een ijsje als verlaat toetje. Net voor zes uur komen we de poort van ons huis binnen en kunnen we vanaf ons terras nog de mooie kleuren in de lucht zien van de zonsondergang. Het is aangenaam buiten. We zitten aan de goede kant van het huis. We hebben nauwelijks last van de wind. 

Genieten met een grote G!

vrolijke groet,

Ria en Linda

17 februari 2020

Het gaat zoals het gaat….omdat we een reisdag hebben vandaag was de bedoeling om op tijd weg te rijden. Maar….Linda werd pas om kwart voor zeven wakker. Tja….maar ach het is vakantie en we komen er toch wel. Sprong onder de douche….oeps geen warm water deze ochtend….zo halen we weer wat tijd in. 

Het kan bijna geen toeval zijn maar wederom zitten we om elf minuten over acht in de auto. We hebben nu al een aantal keer gehad dat dit de vertrektijd is. Als je het zo wil plannen dan lukt het je niet. Okay….daar gaan we dan. We willen niet meer dezelfde weg terug als hoe we gekomen zijn. Dus we gaan het anders proberen. 

We hebben gisteren flink wat speurwerk gedaan om te achterhalen wat wijsheid is voor de komende dagen en hoe dan weg te rijden. Ze hebben bijvoorbeeld een brug gelegd richting Cartegena, maar die is niet in gebruik. Waardoor je met de pont de oversteek moet maken. Het tochtje duurt maar veertig minuten, maar de pont vaart maar om de vier uur. We willen dit risico niet nemen. We hebben inmiddels ervaring met de weg hier in Colombia en de tijd die je over een stuk doet is niet te voorspellen. Het schijnt trouwens wel gewoon te zijn hier in Mompos om iets nieuws niet gelijk in gebruik te nemen. Er is ook een vliegveld aangelegd, maar er worden geen vluchten gepland. Mooi glimmend asfalt ligt te schitteren in de zon.

Maar goed…..Cartagena viel af, Baranquilla gaan we aan het einde van de week naar toe en deze stad is niet zo mooi om er een week te verblijven. We hebben nagedacht over Valledupar, maar dit ligt dichter tegen de grens met Venezuela. Is dus geen optie, want sinds vrijdag is de ELN weer actiever. Dilemma….. Daarom uiteindelijk de keuze gemaakt om naar Bonda te gaan. Volgens Google is de weg tussen Sint Ana en La Gloria geasfalteerd. Volgens de wegenkaart nog niet….en is de brug naar Sint Ana wel in gebruik. Op hoop van zegen dus.

Google had gelijk…..we konden de brug over en de weg was geasfalteerd. We reden dus een stuk relaxter dan de heenweg. Langs de weg stonden ontelbare mangobomen. Hoe kaal de boom soms ook was…..hij had een aantal mango’s aan zijn takken hangen. Het is echt ongelooflijk hoe droog het momenteel is. Er is weinig te zien van het moerasgebied. We toeren lekker en zingen wat mee met de Nederlandse artiesten die op de achterbank meereizen. Het is maar goed dat de ramen dicht zitten. Een aantal kleine dorpjes passeren we en de melk moet nog geleverd worden waarschijnlijk. Vele mensen zitten langs de kant van de weg met hun melkbussen te wachten. Deze ezel staat ondertussen gras te eten, zodat hij weer energie heeft als hij terug naar de casa mag rijden.

Voordat we het weten zitten we weer terug op wegnummer 45. De weg van Santa Marta naar Bogota. We hebben het deze keer dus kunnen rijen zonder zandwegen. Joehoe! We rijden behendig over de rotondes bij Santa Marta. We kennen het systeem inmiddels. Bij Bonda gaan we van de weg af en daar gaan we over in een kuilenpad. Ach tegenwoordig deinzen we nergens meer van terug en we weten dat het goed gaat komen. Het pad wordt steeds smaller,  maar we zijn niet meer gek te krijgen. Daar is het…..het blauwe huis tussen de bergen…..

Het ziet er schitterend uit. Ook hier gaan we onze draai wel weer vinden. We krijgen een welkomstdrankje. Koude citroenlimonade….goed tegen de dorst. Als we gesetteld zijn, zoeken we een plekje op de heuvel samen met onze boeken. De wind is krachtig, maar de temperatuur is vijfendertig graden. Prima uit te houden. Tegen half vijf krijgen we een cocosnoot met een rietje…..ze weten hier kennelijk wat verwennen is. 

Vanavond eten we hier….altijd spannend….er is geen menu namelijk. Dus Linda heeft aangekondigd dat zijn geen saus over het vlees wil. Duimen maar…. het kwam goed….geen saus over het vlees. Ook hier werd erg hun best gedaan om ons te verwennen. Voorgerechtje, hoofdgerecht en een toetje…..sapje erbij….

Of we morgen weer mee eten…..dat is dan weer lastig he….dat willen we nu helemaal nog niet beslissen…..morgenochtend eerst maar eens opstaan en bedenken wat we gaan doen.

ciao,

Ria en Linda

16 februari 2020

Deze ochtend zijn we iets trager in opstaan, maar dat mag tijdens de vakantie. 😀

Deze ochtend zijn we alleen in het hotel. Alleen ons tafeltje is gedekt. Het is toch wat….een heel hotel open voor ons samen. Na het ontbijt lopen we naar de begraafplaats. We hadden ingeschat dat daar weinig schaduw zou zijn. Het is wel korter lopen dan we verwacht hadden. Net voordat we de begraafplaats op willen lopen spreekt een man ons aan in het Engels. Hij vertelt dat er op de begraafplaats veel poezen lopen en hij heeft wel een doosje als we er een vast willen houden. Ja ja…..tuurlijk we nemen een poesje mee. We bedanken en lopen het kerkhof op. De begraafplaats is volledig wit op de bloemen na dan. Hele oude graven, maar ook graven die net gezet zijn. Veel jonge mensen liggen er. Na 3 jaar wordt het graf leeg gehaald en worden de botten in een kleiner graf gedaan. Die graven worden opgestapeld langs de kant van het kerkhof. Het is bijzonder. Het is duidelijk te zien dat er kaarsen branden. De graven zitten onder kaarsvet. Er zijn ook graven bij die geen steen hebben, maar slechts in het beton de naam gekrast is. Dat heeft toch wel iets tragedisch. Er lopen inderdaad veel poezen rond hier. Het is erg warm hier, dus we verlaten de plek weer.

Tijd voor koffie…..we zoeken een terras aan het water op. Hier waait het wat. Tevens kunnen we hier wel wat lezen en rond kijken. Opvallend is dat mensen hier echt gastvrij zijn. Ze groeten en heten  ons welkom. Er lijkt hier tijd zat te zijn.  

Tegen twaalven beginnen we aan onze siësta. Even de ergste warmte mijden. 

Als we buiten stappen om te gaan eten, zitten er heel wat mensen aan de kant van de weg. Dat is opvallend want wij wonen niet midden in het centrum. We horen ook muziek en het het begin van onze straat is afgesloten. We zien de kinderoptocht staan. Wat leuk! Hoe klein ze ook zijn….ze swingen de pan uit. Ineens worden we aangesproken en roept een man heel vrolijk….vriendinnen uit Holland. We krijgen een hand. Het is de man van de eerste avond. Hij komt nog een keer terug gelopen en zegt dat het meisje op de eerste wagen familie van hem is. Natuurlijk zeggen we dat ze knap is en hij loopt stralend verder.

Tijd om te gaan eten na deze optocht. We besluiten terug te gaan na het eerste restaurant. Het eten was daar goed en dat bleek vanavond ook weer.

Deze avond geen cappuccino meer. Onze koffietent was dicht. Jammer. Dan maar op tijd naar huis. Morgen trekken we verder en hebben we weer een lange rit voor de boeg. 

Buenos noches,

Ria en Linda