9 februari 2024

Vandaag gaan we naar Los Rapidos. Los Rápidos is een smalle rivier ten zuiden van de lagoon met een natuurlijke stroming. Het water is onwijs helder. We worden omringd door mangrovebossen en we kunnen zelfs stromatolieten zien. Stromatolieten zijn fossiele gesteentes met meerdere lagen, die wel heel kwetsbaar zijn. Dus overal wordt gewaarschuwd om niet aan dit natuurverschijnsel te komen. Ze vragen ook geen zonnebrandcrème te smeren voordat je in het water gaat.

We betalen entree, maar mogen dan ook de hele dag daar zijn voor 4 euro. Hier zit dan het parkeren en het gebruik van een zwemvest bij. Er zijn wel wat mensen, maar we kunnen ons voorstellen dat het hier echt ontzettend druk kan zijn op vrije dagen van de Mexicanen. Ria waagt zich als eerst om de rivier in te gaan. Via een vlonderpad loopt ze een eindje stroomopwaarts en via een trappetje het water in. Het water is echt aqua blauw en zo helder! De visjes zijn duidelijk zichtbaar, maar ook heel de onderwaterwereld is goed te zien. Het eerste stukje kun je nog lopen en dan zakt de grond onder je voeten weg en kun je je mee laten voeren door de stroming. Al dobberend kun je genieten van de omgeving. Op een gegeven moment hebben ze een gedeelte gemaakt waar je terug aan land kunt komen. Ria geeft de nodige instructies aan Linda mee en ook zij gaat zich er aan wagen. Het is even een uitdaging om in het water te komen zonder hulptroepen, maar ook dat is gelukt. In haar zwemvest dobbert ze voorbij tot het eindpunt. Het is een unieke ervaring! Het is hier goed vertoeven. Het waait een beetje en we hebben niet door dat het bijna 30 graden is. Er valt genoeg te zien en Ria dobbert een aantal keer met haar snorkel voorbij.

We lunchen hier nog bij het restaurant en het smaakt ons goed. Halverwege de middag rijden we terug naar huis. We drinken bij het hotel nog een cappuccino en lezen in ons boek. Dit was echt een heerlijke dag. Al zijn alle dagen nog geweldig geweest. 😉

Aan het begin van de avond lopen we nog langs een geldautomaat, maar allereerst vragen zij best een hoog bedrag om te mogen pinnen en ten tweede willen ze dan niet het bedrag geven waar we om vragen. Nou dan niet, hè. Dan is er nog één automaat, maar die praat alleen Spaans. We willen eigenlijk wel weten wat hij ons allemaal vraagt voordat we zomaar overal op drukken. Dus ook die lagen we voorbij gaan. We zoeken morgen wel een andere plaats op.

We eten bij hetzelfde restaurant als gisterenavond. Het was heerlijk hier, dus waarom moeilijk doen?

Morgen nog een dagje in deze omgeving, dus het wordt een combinatie van geld zoeken, tanken en relaxen. Klinkt als een goed plan al zeggen we het zelf.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

8 februari 2024

Vandaag werden we pas om 8.15 uur wakker. Jeetje….dat is gewoon uitslapen. We zullen het wel nodig gehad hebben, zullen we maar denken. We weten eigenlijk niet meer hoe laat het ontbijt is, maar dat zal toch zeker wel tot 10 uur zijn. Dus we starten op ons gemakje op en we worden verrast met een ontbijtbuffet. We maken er een goede basis van, zodat we de dag goed kunnen beginnen.

We wandelen naar het centrum en vandaar uit lopen we langs het meer met zeven kleuren blauw. Het is ongelooflijk dat ze hier toch ook al bijna alles dicht gebouwd hebben en wanneer dit niet is ze entree vragen om bij het meer te komen. We vinden een steigertje waar we even over het meer heen kunnen kijken. Er leven kennelijk krokodillen in dit meer, maar er kan gewoon gezwommen worden. Toch een raar idee, nietwaar?!

We doen ergens een bakje koffie en slenteren daarna nog wat verder. Uiteindelijk zetten we ons op een bankje op het centrale plein. Wat lezen en mensen kijken. Het is bijna duidelijk wanneer de bootjes weer aan wal komen, want dan krioelt het van de mensen en het heeft dan even tijd nodig voordat ze uitgewaaierd zijn. Ondertussen worden alle carnavalsatrributen opgeruimd. De tenten worden afgebroken, de tribunes worden ontmanteld, alleen de spandoeken met het programma van de afgelopen dagen laten ze nog hangen.

In het begin van de middag wandelen we terug naar de koffiespot van eerder op die dag. We lunchen in de tuin. Er staat daar een briesje en we kunnen in de schaduw zitten. Er hangt een goede sfeer daar. We laten het ons goed smaken.

Vanmiddag lezen we thuis verder in onze boekjes. We hebben echt een chilldag.
Voor vanavond hebben we een grill restaurant gevonden en ooohhhh wat was het eten heerlijk hier. We hadden zicht op de open keuken en het was een genot om te zien hoe hygiënisch er gewerkt werd en hoe de taakverdeling hier was. “Moeders” zwaaide de scepter in het restaurant en nam alle tijd om zaken duidelijk te maken aan de niet Spaans sprekende medemens. Een goed lopend restaurant met vele nationaliteiten bij elkaar.

Hebben we plannen voor morgen? Nee nog niet echt…we gaan met de auto op verkenning waarschijnlijk rondom het meer. Maar we leven bij de dag, dus we zien morgenochtend wel hoe onze pet staat.

Warme groet,

Ria en Linda

7 februari 2024

Wat een koude nacht hebben we weer gehad….tegen 4 uur werden we beide wakker van de kou. Hadden ze hier maar een deken neergelegd in plaats van een airco gehangen. We dommelen nog wat in en tegen de tijd dat we op willen staan, zetten we de airco even aan. Die moet tenslotte ook warmte kunnen geven….jammer de bammer…alleen koude lucht kwam er uit. Wat wel mooi was hier waren de geluiden die we allemaal hoorden. We werden er nieuwsgierig van, maar kunnen er ook heel goed eigen verhalen op maken. Wie woont er onder ons huis en wie loert er vanuit de bossen ons huis in? Fantasie genoeg als het om het dierenrijk gaat.

Goed….tijd om te ontbijten en daarna in te pakken. We gaan weer op route. We gaan op weg naar Bacalar. We hebben de komende nachten vastgelegd in verband met carnaval. We hebben hiervan geleerd toen we eerder in Panama niets vast gelegd hadden en er nauwelijks meer aan een fatsoenlijke slaapplek te komen is.

De weg is op zich niet spannend. Eigenlijk is de weg dwars door Yucatan één rechte weg. Er liggen ontelbare verkeersdrempels in, maar de weg maakt amper bochten. Er is nog steeds veel vrachtverkeer op de weg. We hebben het idee dat dit 24 uur per dag door gaat….alles voor die Maya trein. Met grote regelmaat staan er werkmannetjes (of vak vrouwen) het verkeer te regelen op deze grote doorgaande weg. Zij zorgen ook dat de vrachtwagen uit kunnen voegen of in kunnen voegen vanaf de werkplaatsen. En dat alles met 1 oranje vlaggetje.

We arriveren tegen de klok van 14 uur in Bacalar. Onze slaapplek voor de komende dagen is al gereed voor ons, dus we mogen ons al settelen. Tijd voor koffie! We wandelen het dorp in en er hangt een relaxte sfeer hier. Wel zien we op de spandoeken dat ze hier al carnaval gevierd hebben de afgelopen vier dagen. We zijn verward. Later zoeken we dit op en lezen we dat elke dorp (of stad) dit op een eigen wijze kan vieren. Dus hier zijn ze al klaar en vrijdag beginnen ze in Tulum. Jeetje….het is maar goed dat we hier niet voor carnaval kwamen…al hadden we dan van te voren onderzoek gedaan waar we moesten zijn. Dus de komende dagen staan in het teken van chillen!

We hebben de hele vakantie nog niet zoveel toeristen gezien als vandaag hier. Ongelooflijk…dus daar moeten we weer even aan wennen. De prijzen zijn er hier ook weer naar, maar dat mag de pret niet drukken.

Wat gaan we morgen doen? Nog geen idee….dat mag als je gaat chillen. 😉

Vrolijke groet,

Ria en Linda

6 februari 2024

De wekker was gezet om 5.45 uur, want we wilde om 6.30 uur echt aan het ontbijt zitten.
Aardedonker was het toen de wekker ging en koud….wie had gedacht dat we dat nog zouden zeggen. Ria springt uit bed, want zij had echt een missie: op tijd weg! Toch wat vertwijfeling….zo donker terwijl om 6.30 uur de zon op komt. Mmm….verwarring….de telefoon van Linda zegt: 5.55 uur, maar de telefoon van Ria zegt: 4.55 uur. Waar ligt die wisseling van tijdzone precies? Google….help! Google helpt niet….ja hij laat een tekening zien, maar dan kan het van alles zijn. Ingeving: Google: hoe laat is het nu in Xpujil? “5 uur” en in Calakmul? “5 uur”….okay we zijn dus te fanatiek. We zijn de tijdzone nog niet gepasseerd.
We lummelen nog wat en natuurlijk zitten we uiteindelijk om 6.30 uur aan het ontbijt. Maagjes gevuld en op pad! Calakmul ligt ongeveer 111 kilometer hier vandaan, maar we hebben al gelezen dat de laatste 60 kilometer zeer traag zal gaan. Een weg met veel kuilen en gaten, waardoor je niet harder dan 30 a 40 kilometer per uur kunt gaan.

De eerste drie kwartier gaan redelijk goed. Er is veel vrachtverkeer op de weg in verband met de aanleg van de Mayatrein en ook zij starten op tijd op. Maar goed we komen bij de eerste poort en betalen daar onze entree en krijgen weer van die charmante bandjes om. Het eerste stuk van de route gaat eigenlijk best goed. We kunnen zien dat er hard gewerkt wordt aan die Maya route. Er worden hele gebouwen uit de grond gestampt. We kunnen niet zien of het een station zal worden of mogelijk hotels en/of restaurants. Eén ding is zeker er gaat hier veel veranderen. Na een tijdje komt er een stukje weg met los zand. We schuiven zo ongeveer van rechts naar links op de weg en hopen alleen maar dat de weg niet zo blijft. We grappen nog dat er in ieder geval vrachtverkeer voorbij zal komen als we vast komen te zitten. Gelukkig was het niet nodig. De weg gaat van breed naar steeds smaller en steeds slechter.

Langs de kant van de weg waarschuwen ze voor overstekend gevogelte, maar ook voor de jaguar. We hebben zitten turen natuurlijk, maar hij was vandaag niet present. Wel die bijzondere vogels, maar die wilden zich niet laten fotograferen.

Poort 2….kenteken wordt geregistreerd en dat we met 2-en uit Nederland komen. Hiervandaan is het nog 40 kilometer en we mogen niet harder dan 30 km per uur.

Oja, waarom wilden we zo vroeg daar zijn? Nou de poort sluit om 10 uur, dus als we niet op tijd zijn hebben de rit voor niets gedaan. Onze aanname is dat 10 uur voor de eerste poort geldt, maar toch…..het zit ergens in je hoofd.

Ook op dit stukje wordt flink aan de weg gewerkt en wisselen nieuwe stuk weg met geen weg elkaar af. Het stikt er van de werkmensen die staan te vlaggen. Het is niet raar dat ze hier een lage werkloosheid hebben op deze manier.

Om 9.45 uur bereiken we de parkeerplaats. Er staan wel wat auto’s, maar het is zeker geen toeristische trekpleister. We betalen hier nog een keer entree en wandelen het gebied in. Het is een prima temperatuur. Zo’n 23 graden, maar het is wat bewolkt en dat maakt het wandelen wat gemakkelijker. We hebben natuurlijk respect voor de Maya cultuur, maar wat een hoop met oude stenen liggen hier. Anders dan op de geijkte plaatsen mag je hier nog wel op de tempels klimmen. Dus Ria mag heel wat treden op en af. Linda laat deze kans schieten….er zijn ook grenzen en zij geniet dus van de foto’s en filmpjes waar Ria mee terug komt.

Eén van de tempels is bijna 50 meter hoog. Je kunt dan over de bomen heen kijken en als het helder weer is kun je Tikal in Guatemala zien liggen. Hemelsbreed liggen ze niet ver van elkaar, maar de jungle maakt dat ze goed gescheiden zijn van elkaar. Bovenop de piramide is het stil…alleen de wind is hoorbaar. In volledige rust kun je van het uitzicht genieten.

We maken wel wat uurtjes vol hier. Ergens waar Linda op Ria zit te wachten wandelt er een vos voorbij. Beide een beetje nieuwsgierig, maar de vos gaat op een drafje verder. Er vliegen mooie vogels over. Maar de brulapen spannen de kroon. Wat een lawaai kunnen deze beesten maken zeg. Ze brullen naar elkaar hoog in de bomen. Er vallen wat druppels regen en hier lijken ze helemaal blij van te worden. Regen is eigenlijk een te groot woord overigens.

Tegen 14 uur zijn we terug bij de auto en gaat de rit terug naar huis weer beginnen. We zijn moe, maar voldaan. Bij het terug rijden, rijden we met 4 auto’s achter elkaar terug. Kun je toch een beetje afkijken waar de kuilen in de weg zitten….nadeel is wel bij het zandgedeelte dat je nauwelijks meer kunt zien waar je rijdt omdat het zo stoffig is.

Rond 17 uur zijn we weer thuis. Even uitpuffen en dan gaan lekker eten in het restaurant. We doen dit vandaag op tijd, omdat we merken dat het al weer af gaat koelen en het restaurant is buiten. We sluiten af met een biertje en een Carajillo. Een Carajillo is een Mexicaans afzakkertjes….een espresso met een 43 (likeurtje). Je kunt dit als koude cocktail krijgen, maar warm net zo lekker.

Wat zullen we goed slapen!

Lieve groet,

Ria en Linda

5 februari 2024

Als of het zo moet zijn….we zijn al lekker vroeg wakker, dus kunnen op de tijd de weg op. We rijden via de supermarkt voor ons ontbijt, die we dan op een later moment zullen nuttigen.

Het zal een rit worden van ruim 6 uur zonder stops en we weten dat we ook nog een tijdzone zullen passeren en dus een uur kwijt raken.
We twijfelen daarom vandaag ook niet en kiezen voor de tolweg.
Tja, het is dat de tolweg over het algemeen recht is aangelegd, want voor de kwaliteit van de weg zouden we het niet hoeven doen.

We worden bij de overgang van Chiapas naar Campeche (provincies) stil gezet door de politie. We hoefden niet aan de kant zoals alle anderen dat wel moesten. We vertellen hem dat we geen Spaans spreken, maar we doen beide ons best om elkaar te begrijpen. Ja, we komen van Palenque en gaan naar Bacalar. Dat laatste is niet waar, want wij stoppen veel eerder, maar dat uitleggen gaan we niet aan beginnen. Hij legt ons uit dat we op moesten passen, want dat de weg vol zit met gaten. Nou hij heeft niet gelogen! Wat een slecht wegdek ligt er dus. Daarnaast rijdt er veel vrachtverkeer, omdat ze hier bezig zijn met de Maya trein aanleggen. Dwars door de jungle, waardoor met name de jaguar veel van zijn leefgebied in zal moeten leveren, maar het geldt natuurlijk voor alle flora en fauna hier.

Het is een saaie weg om te rijden. Het is dat we alert moeten blijven voor de kuilen, gaten en soms bulten in de weg. We zingen luidkeels Nederlandstaligen muziek mee en we komen de uurtjes zo wel door.

Om 16 uur komen we bij ons nieuwe huis uit voor de komende twee nachten. We hebben een mooie glazen achterwand in ons hutje en kunnen zo het bos in kijken. We hebben niet de illusie dat de jaguar naar ons zal komen kijken, maar toch….dit moet vanavond toch genieten worden van de natuurgeluiden.

De temperatuur is hier overigens een stuk lager dan in Palenque, dus we zullen vannacht goed kunnen slapen waarschijnlijk. Dat is handig, want we willen morgenochtend om 6.30 uur aan het ontbijt zitten.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

4 februari 2024

Vandaag gaan we op weg naar de waterval Misol Ha. Deze waterval ligt op dezelfde weg als gisteren, maar slecht ruim een half uur van Palenque vandaan. We zijn lekker op tijd op pad, dus er is nog niet zoveel verkeer op de weg. Deze keer mogen we 10 pesos per persoon betalen voor het weggebruik en 20 pesos per persoon voor de waterval. Dan zal gisteren die twee keer betalen dus ook wel okay geweest zijn. Op het parkeerterrein staan nauwelijks auto’s. Heerlijk!

Deze waterval maakt een val van 35 meter en je kunt dus achter de waterval door lopen. Je voelt de kracht van het water als je er achter loopt. Het hele pad is nat van het water, dus we moeten goed uitkijken waar we lopen. Ook dat is fijn als er niet zoveel mensen zijn dan hoef je je ook niet opgejaagd te voelen. Boven kun je ook de grot nog in. Ook deze staat deels onder water, maar dit laten we voor wat het is en klauteren op ons gemak weer naar beneden.

Beneden valt het water in een poel en hier kun je zwemmen. Wij genieten van het uitzicht, maar laten dat zwemmen voor wat het is. Hier is het wel veel warmer dan boven en we genieten spontaan van het feit dat we nat geworden zijn. Verkoeling van moeder natuur gekregen. Op het moment dat wij alles gezien hebben, zien we de busjes aankomen met mensen. Wat een geluk hebben wij gehad dat we zo’n rustig moment hadden.

We toeren terug naar Palenque en gaan genieten van een ijsje bij de ijscoboer. Heerlijk! Het is inmiddels namelijk 35 graden, dus dat ijsje fietst er wel in. Toch sluiten we hier af met een cappuccino ook al is het zo warm.

We rijden nog even naar Catazajá. Dit ligt een half uurtje verder op aan een groot meer. Kijken of daar wat verkoeling te halen is. We vinden een mooi kerkje met bloemen aan de buitenzijde van de kerk. Het is een waar kunstwerk. De huisjes hebben hier allemaal een mooie pastelkleur. Het heeft wel iets. Aan het water is weinig te doen. Waarschijnlijk zitten de Mexicanen op zondag ook thuis in de airco in plaats van buiten. Na even rond gekeken te hebben besluiten we maar terug naar huis te rijden. Bij het terugkeren komen we bij “Aduane Dos Bocas” uit. Dit is een douanepost tussen de overgang van de regio Tabasco en Chiapas. Serieuze poortjes staan er, waarbij je aan moet geven of je iets aan te geven hebt en er worden foto’s bij dit poortje gemaakt. Tja….we hebben niets aan te geven en er is ook niemand die ons uit de rij haalt.
Bijzonder weer!

Langs de kant van de weg staan verkeersborden die waarschuwen voor overstekende apen. Ze hebben om de paar kilometer over de weg netten gespannen als een soort van hangbrug waar ze veilig over kunnen steken. Tof om te zien!

Vanavond lopen we nog even via het centrum en nuttigen een lichte maaltijd met een cappuccino. Via de supermarkt lopen we terug naar huis. Het is nog steeds 30 graden. Het voelt wat klammig, maar we wennen er inmiddels ook aan.

Morgen gaan we weer een stukje verder de jungle in. Hier was het best nog wel bewoond. Kijken waar we morgen op uit komen.

Warme groet,

Ria en Linda

3 februari 2024

Vandaag gaan we een stukje van de route rijden, die we oorspronkelijk hadden willen rijden van San Cristobal naar Palenque. We gaan namelijk naar Agua Azul. Als het goed is, is het water hier echt azuurblauw.

De weg slingert door de bergen en er liggen hier zoveel verkeersdrempels. Ze zijn niet allemaal even goed zichtbaar en met de zon en de schaduwen is het echt een uitdaging om ze op tijd te zien. De Mexicanen zijn niet de beste autorijders, dus we moeten echt goed opletten. We rijden door kleine gehuchtjes met soms een plaatselijke bakker en slager. Bij de slager hing een varkenskop buiten aan de haak. Lekker hoor 😉
We rijden langs maisvelden en bananenplantages en op de meest vreemde plekken zijn stalletjes waar van alles verkocht wordt.
Zelfs kannetjes benzine….maar ja die tuktuks rijden natuurlijk ook niet op water en die rijden er echt kei veel.

Als we de waterval naderen komen we op plekken waar de inwoners een touwtje over de weg spannen en zo eigenlijk geld willen vragen. Tevens staan er kinderen met waar wat zij willen verkopen. Inmiddels hadden wij gelezen dat je moest proberen zachtjes door te rijden en dat ze dan over het algemeen het touw wel laten zakken. Dit gebeurde dus ook….overal konden we dus door zonder te betalen. Slechts op een plek bonkten de kinderen op de auto, maar door er geen aandacht aan te geven gaf dit verder ook geen problemen.

Eenmaal de weg af voor de waterval moesten we ieder 40 pesos betalen (ongeveer 2 euro). Een paar 100 meter verder moesten we weer zo’n zelfde bedrag betalen. Dus wij laten onze kaartjes zien, maar nee zo werkt het niet. De eerste was om de weg te mogen gebruiken en de tweede was voor de waterval. Jaja….maar ach het gaat om zo’n klein bedrag dat het niet de moeite is om de discussie aan te gaan in een taal die we niet machtig zijn.

Wow…..wat waren die watervallen gaaf! Zo blauw en zo krachtig. Het water komt in verschillende etages naar beneden. Op bepaalde plekken mag je zwemmen (met een zwemvest aan). Het ligt goed verscholen in de bossen, dus je hoort niets anders dan het water. Natuurlijk zijn er ook kraampjes met handel te vinden, maar het is zo rustig hier. Nauwelijks toeristen of het moeten de Mexicanen zelf zijn.
Het is zo’n 35 graden, dus het is wel echt meer dan warm om naar boven te lopen. Maar we doen het in etappes en doordat het niet druk is zijn er genoeg bankjes vrij om even te rusten.
Uiteindelijk dalen we natuurlijk weer af en dat gaat toch altijd sneller dan omhoog. We drinken en eten nog iets, want het is toch zo’n anderhalf uur rijden.

We toeren terug door de bergen. We moeten wel dezelfde route nemen, maar als je de route andersom rijdt zie je toch weer andere dingen. 😀
Na een uurtje rijden seinen de tegemoetkomers met hun lichten en gebaren dat we rustig moeten rijden. Wat zou er op ons pad komen? En ineens is het daar dus….een file. We zijn op een flink ongeluk uitgekomen. Een vrachtwagen met zand ligt gekanteld op de weg en een auto staat met een verwrongen neus erbij. Politie en ambulance zijn ter plaatse. Dit ziet er echt niet okay uit. We vonden het al vreemd dat we eigenlijk geen ongelukken gezien hadden, want nogmaals ze kunnen hun rijbewijs hier gewoon kopen.

Uiteindelijk komen we weer thuis aan. Even vlug een wasje doen dan kan dat drogen en kan het morgen weer in de rugtas. We lopen vervolgens naar Palenque centrum, want we hebben vandaag nog geen koffie op. We gaan op zoek naar een leuk tentje, maar dat is een uitdaging vandaag. We belanden uiteindelijk midden in het centrum bij de Italian Coffee. We weten dat daar de koffie goed is en de airco werkt. Daarna lopen we via het centrale plein nog even de kerk binnen. Hallee….Maria is hier in meer dan bling bling gezet….het licht flikkert om haar heen….wat een drukte. Op het plein staan harten voor Valentijnsdag waar voorbijgangers foto’s kunnen maken.

We eten nog wat en keren daarna terug naar huis. We willen graag voor 20 uur thuis zijn. Het laatste stukje naar huis is best donker en om acht uur gaat de poort dicht. We kunnen er dan nog wel in, maar we zijn het liever voor.

Vannacht blijft het rond de 20 graden….poeh he. Dus de airco mag zijn best doen. Al hangt deze op een ongunstige plek….heel de nacht blaast dat ding op ons hoofd, maar zonder is niet te doen. Dus we wikkelen ons maar in de lakens, zodat we een goede nachtrust kunnen hebben.

Hasta luego!

Ria en Linda

2 februari 2024

Vanochtend waren we al op tijd wakker en dat was tof, want we wilden om 8 uur in de auto zitten gezien de lange reisafstand.
De eigenaar van het hotel deed ons een beetje denken aan de opa uit Karate Kid. Zo rustig en vriendelijk…je wordt helemaal zen van die man. Hij bood ons nog koffie aan of water om mee te nemen, maar we hebben vriendelijk bedankt. We wilden de weg op.

Voordat de reis echt begon even langs de supermarkt voor het ontbijt en evt. lunch en zorgen dat de tank vol zit. Even hebben we gisteren nog besproken gaan we echt niet door de bergen, maar ons verstand won het van onze nieuwsgierigheid. Dus dat houdt in dat we helemaal terug moeten naar Villahermosa en daar de weg naar Palenque pas weer op kunnen.

We kiezen voor de tolwegen, omdat we hopen dat dit dan het beste doorrijdt. Het wordt zonder stops zeker een ritje van 7 uur. Er wordt flink aan de weg gewerkt links en rechts. De tolwegen tikken wel aan in onze portemonnee, maar ja….we kniezen niet. We hebben een besluit genomen en dragen daar de consequenties van. In Tuxtla nemen we per abuis een verkeerde afslag en we raken in een deel van het stadscentrum verstrikt. Een wegomlegging, die we moeilijk omzeilt konden krijgen. Uiteindelijk hadden we een weggetje en daar zaten meer kuilen in de weg dan iets anders. Er lag in ieder geval ook geen asfalt en de weg was zo steil naar beneden, maar ook hier gold…we hebben een keuze gemaakt. Uiteindelijk vinden we de uitweg en we balen even omdat het veel tijd heeft gekost.

In Mexico doen ze niet echt aan parkeerplaatsen langs de snelweg, dus we kijken wat rond waar we een stop kunnen maken. Ineens zien we een plekje aan een meer en dat moet hem worden. We draaien de afslag op en we moesten wel lachen…..precies dezelfde plek als toen we naar Tuxtla gingen. Hoe is het mogelijk! We kiezen er nu wel voor om onze eigen harde broodjes te beleggen en wat te drinken. Lekker een beetje picknicken. Helaas zonder koffie.

We vervolgen onze weg en kruisen ook weer vele politieposten. Eén keer worden we aangehouden en Ria draait beleeft haar raampje naar beneden natuurlijk. Hij begint Spaans te praten en het enige wat Ria zegt: No hablo espagnol. Een geweldig ingestuurde zin, die ons heel vaak geholpen heeft. Ook nu weer….we mogen door. Ze spreken hier amper Engels, dus hij wilde zijn energie waarschijnlijk ook liever elders insteken. Een aantal uren later moeten we staan blijven en schijnt een politieman met een zaklampje in de ruimte waar de ruitenwissers tussen zitten aan de voorzijde van de auto. Kennelijk was alles okay en mochten we ook hier weer door.

We naderen Villahermosa, maar nog steeds geen koffie. We willen niet echt de stad in, want door de drukte kost het dan te veel tijd. We willen perse voor het donker in Palenque zijn. We stoppen daarom bij een benzinestation met een Oxxo en halen daar een cappuccino. Gezellig staan we aan een drukke pomp, met vrachtwagens langs de snelweg…..tja…..het is dat het niet anders kon. De koffie was eigenlijk niet eens lekker. We raken verwend 😉

Nog een kleine twee uur te gaan. De wegen worden slechter. Het landschap verandert en er zijn veel vrachtwagens op de weg. Uiteindelijk zijn we rond half vijf in Palenque, maar het ergste wat ons kon overkomen…..we konden ons huis niet gevonden krijgen. Balen! We hebben wel een eSIM aangeschaft, maar die deed het even niet natuurlijk. We stoppen ergens en laten de Spaanse tekst die bij het huis hoort lezen aan een Mexicaan. Die weet ons te vertellen dat we te ver zijn en terug moeten. Dus terug richting het dorp….daar nog eens vragen en die Mexicaan laat op zijn telefoon zien waar het ongeveer zou moeten zijn. We puzzelen en denken logisch na en jawel……gevonden!

We zetten onze spullen binnen en lopen naar het dorp. Even bewegen, want zo lang zitten is niet fijn. Als we goed en wel in het dorp zijn horen we de brulapen roepen. We zien ze overigens niet, maar toch is het gaaf. We strijken neer op een terrasje. We eten een lichte maaltijd en lopen rond 19 uur terug. We willen een beetje op tijd terug lopen, want het is inmiddels donker en we willen veilig thuis raken. Maar dit was prima te doen, dus nu samen even kijken waar we morgen op af gaan en dan gaan we lekker slapen! Tenminste dat gaan we proberen, want het koelt niet verder af dan 19 graden. We moeten weer even schakelen naar deze temperaturen. Dit hadden we de laatste week overdag een aantal uren.

Warme groet,

Ria en Linda

1 februari 2024

De dag begint vandaag beter dan gisteren. De appeligheid van Ria is met de nacht verdwenen. We starten langzaam op om te zien of er geen verrassing meer komt. We zitten voor ons huis en de eigenaar komt vragen of we koffie willen. Ria gaat het proberen en de koffie wordt gewoon aan huis gebracht. 😉 We zitten wat te keuvelen en de beste man komt een tweede bakje koffie in schenken en brengt ook direct een schaaltje met olijven mee. Deze smaakten volgens Ria erg zoet en één was genoeg voor deze ochtend.

We nuttigen een licht ontbijt: yoghurt met fruit. We zitten in een mooie binnentuin. We krijgen een bakje koffie en voordat we het weten krijgen we ook een bordje met 2 boterhammen erop en een schaaltje boter en jam. We kijken elkaar nog even vragend aan, maar de tafel naast ons krijgt het ook geserveerd. Daar zien we ook de jus d’orange op tafel gezet worden en we zeggen tegen elkaar: “Dat was ook lekker geweest om mee te starten”. Vervolgens komt er een schaal met fruit en een plankje met yoghurt, granola en honing. En jawel….een glas jus d’orange. Wat een mooi begin van de dag! Alles lijkt goed te vallen bij Ria, dus we gaan nog eens de stad door.

We lopen naar de winkelstraat, waar voornamelijk de Mexicanen zelf winkelen. We zien hier vele verschillende stijlen van kleding. Het is een mooie gewaarwording, maar het voelt toch een beetje onbehoorlijk als we hier ongevraagd foto’s gaan maken. We slaan het dus gewoon op in ons geheugen. Aan het einde van de straat begint de markt met allemaal handwerk. Op vele plekken zitten ze te haken, breien of borduren in hun kraam. Wat een kleurrijk geheel. We doorkruisen wat gangen en vervolgens doemt daar een enorme kerk op. Wow….die buitenkant is zo bewerkt…dat hebben we nog nergens eerder in dit land mogen zien. Binnen is de kerk in verhouding vrij sober. Er zitten een handje vol mensen te bidden. We kijken even rond en gaan dan terug naar buiten. Het is immers heerlijk weer om buiten te zijn.

We kopen wat koffiebonen uit deze streek om mee naar huis te nemen. Altijd lekker om herinneringen op te halen bij vers gemalen bonen thuis.

We lopen weer een eindje en voorzien onszelf van een lekkere verse vruchtensap. Daarna gaan we lekker terug naar huis. We leggen ons verblijf voor de komende dagen vast. We gaan de jungle in. We hadden gedacht door de bergen naar Palenque te rijden, maar op diverse plekken staat geschreven dat deze weg niet altijd veilig is. Wegblokkades en soms overvallen….in principe niet op de toerist gericht, maar toch…..We hebben het nog gevraagd bij het informatiecentrum en zij zei dat het veilig was, maar de dame sprak geen Engels dus hebben we elkaar wel goed begrepen? We besluiten de gok niet te nemen. We gaan met een omweg maar naar Palenque.

Ineens horen we gezellige en swingende muziek. Het lijkt wel of de fanfare door de straat komt. Dat was dus ook zo….alleen was het wel een begrafenisstoet. Ook hier voelde het niet goed om er een foto van te maken….ook deze bijzondere herinnering zit in ons hoofd.

Vanavond eten we nog eens bij de Argentijn, want dat smaakte echt wel goed daar. We lopen nog een laatste keer door het centrale park, waar ook vanavond de Marimba muziek weer klinkt. Het was echt een mooie ervaring hier en zeker een aanrader als iemand nog eens naar Mexico wil gaan.

Oja, het is natuurlijk de vraag of we in de jungle wel betrouwbaar internet zullen hebben. Dus geen nieuws is goed nieuws moeten jullie maar denken.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

31 januari 2024

Vanochtend werd Ria al een beetje appelig wakker, maar het idee was om toch rustig aan de dag te gaan starten. Toen we de bakker aan deden voor een ontbijtje werd ze al akelig bij het idee alleen al. Dus na Linda’s ontbijt terug naar huis om te zien of ze verlost kon worden van haar appeligheid.

Na een korte tijd gaan we toch weer proberen iets te ondernemen. We gaan op zoek naar de streetart. We komen door leuke kruip door straatjes met kinderkopjes en soms zelfs niet bestraat. Hier en daar vinden we mooie muurschilderingen en we zien een van de artiesten ook actief met het opbouwen van een nieuwe muurschildering. We komen vervolgens terug in het centrum uit en het is inmiddels lunchtijd geworden. Opnieuw wil Ria niets te eten, maar een sinaasappelsapje heeft ze wel trek in. Oeps…..na de eerste slok lijkt deze al verkeerd te vallen. Dus dat wordt leven op water en droog brood.
We besluiten terug naar huis te keren. Ria pakt haar rust en Linda gaat met een boek de binnenplaats op. Het zonnetje schijnt dus er is geen man over boord. Gewoon lanterfanteren…daar is de vakantie toch ook voor?!

Morgen zouden we eigenlijk een reisdag hebben, maar we nemen het risico niet en vragen of we hier een nacht langer kunnen blijven. Dan hoeven we nergens naar te kijken en zien we morgen wel weer hoe het dan gaat.

Vanavond gaat Linda alleen op zoek naar de bakker om haar avondeten te kopen, want tja….er moet toch ook goed voor de innerlijke mens gezorgd worden.
Op het centrale plein wordt weer volop Marimba gespeeld en vandaag staan er ook vele mensen te dansen. Gezellig hoor!
Met het brood onder haar armen en een cappuccino to go keert Linda terug naar huis. Picknicken op het grote bed….

Wat de dag van morgen brengt? We zullen het wel zien. We gaan ervan uit dat Ria weer fris en fruitig is en vitamine D op kan doen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda