20 januari 2024

Opnieuw vroeg wakker, maar we konden gisterenavond onze ogen niet meer open houden en zijn dus op tijd naar bed gegaan. Vandaag toch maar wat proberen te gaan rekken. Om vijf wakker is niet onze wens als we dan nog niets kunnen gaan doen. Het is dan echt nog donker en dus niet te vergelijken met onze Afrika reizen.

We kregen een lekker ontbijtje geserveerd. Eenvoudig maar zeker genoeg. Wat toast, croissantje en een kom vol met vers fruit en wat yoghurt eroverheen. Goed begin van de dag!

We gaan vandaag wat relaxt doen, omdat het lijf daar om vraagt. Gisteren iets te enthousiast van start gegaan, dus vandaag een pas op de plaats. We zijn eerst naar Uayma gereden. Hier staat een schitterende kerk. De motieven en de kleuren hebben betekenissen. Blauwe sterren staan voor Maria, Rood voor het bloed van Jezus en de tweekoppige adelaar vertegenwoordigt de Habsburgse heersers van Spanje. Er zijn hier nauwelijks toeristen, want de bus stopt hier niet. Met de auto was het slechts 20 minuten rijden, maar het was het waard. In het dorp staan nog wat meer huizen in deze stijl. Het was eerder een kloostercomplex. Omdat het nog zo vroeg is, is het nog heerlijk om een blokje om te lopen hier.

We rijden op ons gemak terug en drinken in Valladolid een bakje koffie. Leuke koffietentje met een ongedwongen sfeer. Na de koffie keren we terug naar huis. Op ons balkonnetje lezen we wat of luisteren een podcast. We hebben een mooi plekje in de schaduw en af en toe komt er een briesje voorbij.
Tegen 13 uur bedenken we dat het wel eens tijd kan worden voor een lunch…wat een zwaar leven hebben we toch 😉
We wandelen naar een koffietentje met een kleine botanische tuin. Ook hier is het weer goed toeven. Verse geperste jus d’orange en lekker te eten.
Via de Cenote die hier midden in de stad ligt wandelen we terug. Mooi om deze plek te zien. Een zoetwater poel…de Maya’s beschouwden een cenote als een ingang tot de onderwereld en werden vaak gebruikt voor offers.
Het is er momenteel niet echt druk, terwijl het toch zaterdag is.

Terug thuis relaxen weer wat en dubben een beetje welke kant we morgen opgaan. Het weer is wat dubieus. Het weerbericht geeft harde wind en wat regen aan, maar ja….het is geen code oranje 😉 We besluiten nog even aan te kijken wat het gaat doen de komende uren.

Via Google hebben we, denken we, een leuk Argentijns restaurant gevonden. Het is een minuut of 12 lopen. Het is wel al donker, maar de weg is eenvoudig, dus we gaan het erop wagen. Als het niet veilig voelt kunnen we alsnog met de auto. Maar de weg was okay…genoeg mensen nog op straat. Ook dit was een leuke plek….een heerlijke tuin, die verscholen lag, maar een geweldig sfeer had. Een over die nauwelijks Engels sprak en wij die nauwelijks Spaans spreken….maar met wederzijds geduld kom je een heel eindje. Wat was het eten heerlijk….het vlees smolt bijna op de tong.

Rond 20.15 uur waren we weer terug thuis. Nu eerst een berichtje schrijven en dan toch gaan bedenken welke kant we morgen op rijden. Maar ach….het is nooit fout!

Warme groet,

Ria en Linda

19 januari 2024

Om 1 uur werden we even wakker met het idee dat we er al een nacht op hadden zitten. Niets zeggen en gewoon terug op een rolletje gaan liggen. Het is gewoon het fijnst als we direct in het goede ritme komen. Tegen de klok van 5 uur waren we eigenlijk beide weer wakker. Het was nog donker, dus nog even genieten van de donkerte en stilte….maar slapen was klaar, dus om 6 uur mochten we op van onszelf. Beetje rommelen, douchen en appen met het thuisfront….met zes uur tijdverschil moet je af en toe toch wachten op antwoorden. 😀

We hebben genoten van een heerlijk ontbijt. Yoghurt, pannenkoeken, broodjes, fruit, eieren…het was er allemaal. We hebben een bodempje gelegd, want tja hoe de rest van de dag eruit zou komen te zien was nog onbekend.

Voordat we op pad gingen, hebben we bepaald dat we zullen gaan overnachten in Valladolid. We willen niet de tolweg nemen. We gaan zien hoe het met de secundaire wegen gesteld is.
Het plan was om bij een supermarkt water te scoren, want het was al zo’n 28 graden deze ochtend. Jammer de bammer….geen supermarkten zoals we dat bijvoorbeeld vanuit Afrika kennen. Nu hadden we nog wat water, maar met stukken komen te staan was dan niet tof geweest. Uberhaupt niet natuurlijk….maar zeker niet met maar een liter water.

De wegen waren eigenlijk wel okay. Hier en daar een kuil, maar minder erg dan we dachten. Verkeersdrempels kunnen ze hier overigens als de beste maken. Daar vliegt geen mens overheen, want als je daar alleen al maar aan zou denken dan neemt de NASA je in dienst. De wegen zijn recht en soms lijkt de weg eindeloos. Toen we iets verder van de kust raakten, kwam er af en toe een dorpje voorbij. Het ene bijna uitgestorven en vervallen en het volgende zag er best okay uit. Geen koffietentje om even te stoppen, maar de rit was ook maar ruim 2 uur vandaag. Waarvan we 1 uur cadeau kregen. De tijd gaat namelijk in deze regio een uur terug. Dus tegen 11.30 uur reden we onze bestemming binnen.

Nog te vroeg voor het hotel, dus we hebben de auto daar achtergelaten en zijn te voet het stadje in gegaan. Op ons gemak, want het weer vraagt om het tempo omlaag te doen. Heerlijk….maar toch ook weer even wennen…..we mopperen zeker niet. De zon op onze huid, maakt ons al weer helemaal blij.

We slenteren dus wat rond en gaan uiteindelijk ergens lunchen. We kijken uit over het plein en er valt dus genoeg te zien.
Rond 14 uur zijn we terug bij het hotel en onze kamer is al klaar. We relaxen wat en doen vooral even niets en genieten van de airco….een soort van siësta. Einde van de middag wandelen we terug het centrum in en gaan het klooster van hier bewonderen. Het is al twee keer afgebrand, maar ze geven hier de hoop niet op. Ze hebben het zo goed als kwaad (deels) terug opgebouwd. We wandelen door een typisch Mexicaans straatje. Sfeervol en het centrum komt tot leven nu het wat af gaat koelen. Kraampjes met eten worden voorbereid en de verkopers zijn ook terug van siësta. Wij zoeken een restaurant en eten ook wat. Niet te zwaar….de dag is lang genoeg geweest namelijk, dus we verwachten redelijk op tijd op bed te liggen. Terwijl we eten komt de regen met bakken uit de hemel. Eventjes…de temperatuur wordt aangenaam en het leven gaat vervolgens weer door.

Zometeen eens bedenken wat we morgen gaan doen. We blijven in ieder geval twee nachten hier. We hebben besloten Chichen Itza te laten voor wat het is. We hebben deze beide bijna 30 jaar geleden gezien en het is er gewoon zo toeristisch. We zoeken een ander tempelcomplex uit….welke? Dat weten we nog niet….even vergelijkend warenonderzoek doen. 😉

Nou we hopen dat jullie veilig blijven in het winterse land en waarschijnlijk tot morgen met het volgende hoofdstuk uit Mexico.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

18 januari 2024

Om half vijf ging de wekker vandaag…..jeetje mineetje….donker, koud, waarom ook al weer? Oja……Mexico, here we come!
Nog even uitdrijven in bed om vervolgens met goede zin met het goede been uit bed te stappen.
Rond half zes stond Guido voor….die had al gecheckt…geen vertragingen en geen sneeuw, dus binnen een vloek en een zucht op Schiphol. Al keuvelend ging we die kant op….het is ook altijd ongelooflijk hoeveel verkeer er al op de weg is in deze vroegte.

Om 6.45 uur stapten we Schiphol binnen en wat een geluk: de check in was al open. Dus alle bagage ingeleverd en op naar de douane. Ook daar ging alles van een leien dakje. Nieuwe apparatuur, dus andere procedures….voorbereid op dat de pieper af zou gaan door de nieuwe heup, maar ook dat was niet aan de orde.

We zijn begonnen met een lekker vakantie ontbijtje en daarna nog even de benen strekken, want de zit zal lang genoeg zijn. Het instappen liet even op zich wachten. De catering had meer tijd nodig, dus daar leken we wat tijd te verliezen. Maar de piloot liet vervolgens weten dat de vlucht maar 10 uur en drie kwartier zou zijn I.p.v. ruim 11 uur. Maar…..toen ging het sneeuwen….en moest het vliegtuig eerst nog ontdooit worden voordat we naar de startbaan mochten. Dat kosten zeker een uur….dat is gewoon echt jammer van de tijd, maar het is ook wat het is.

De vlucht ging relaxt. We hadden een leuke vriendelijke stewardess, die af en toe een praatje kwam maken. De vlucht zat echt vol, maar de dame naast ons op de rij was erg rustig en dat helpt toch ook altijd. Filmpje kijken, tijdschriften lezen en wat knikkebollen….de tijd tikt wat weg zo.

In Mexico stonden er rijen dik bij de douane, maar ook daar gingen we zonder problemen doorheen. Bagage ophalen en op naar de autoverhuurder. En toen werd ons geduld op de proef gesteld. We moesten met de shuttle van het vliegveld naar de verhuurder gebracht worden. We wachtten en wachtten…en nog wat langer…en na een uur hadden we zo ongeveer alle shuttles gezien, maar niet die van Alamo. Ria in haar steenkolen Engels terug naar de balie…dat kan eigenlijk al niet, want je mag natuurlijk niet door de aankomsthal terug naar binnen. Maar goed….de vriendelijke dame ging bellen en beloofde dat binnen vijf minuten de bus voor zou komen rijden. Okay….vijf Mexicaanse minuten, maar er kwam een busje. Het wachten was de moeite waard….een dikke vette witte Dodge. We zullen de blits maken de komende weken. Haha….

Rond de klok van 19 uur kwamen we eindelijk aan in het hotel. Inmiddels donker en vermoeid dwars door Cancun…maar zonder kleerscheuren aangekomen.
Nu even niets…..en morgen op ons gemakje de dag opstarten….

Oja….heerlijk warm hier….29 graden…lekker plakkend….even wennen…maar we denken dat dit snel zal zijn.

Warme groet,

Ria en Linda

10 januari 2024

Het aftellen is begonnen…..we mogen na een hectisch jaar weer op reis!

Dit jaar reizen we af naar Mexico.

Een heerlijk vooruitzicht nu de vrieskou toch Nederland heeft weten te bereiken. Met een beetje geluk tikken we daar toch bijna de 30 graden aan.

We hopen dat jullie weer met ons mee gaan lezen!

Hasta Pronto

Ria & Linda

21 en 22 november 2022

En dan is het zover…..Willard moet al zijn kastjes leeg laten maken, zodat al onze tassen weer gevuld kunnen worden. Maar met een goede taakverdeling mogen we niet mopperen….we kunnen op de geplande tijd aan gaan rijden.

Dit jaar geen verzameltasje voor de minderbedeelde mens…..we hebben niet zoveel meer over en waar zetten we het weg? We komen in principe niet meer in een stad of dorp, omdat we in een rechte lijn naar Bobo, de camperverhuurder, zullen rijden.

Het verkeer op de weg zit wat tegen…tenminste het is drukker op de weg dan we van te voren gepland hadden. We hebben onze tijd wel nodig om bij de verhuurder te komen. Daar aangekomen melden we dat Willard terug thuis is. Alles wordt nagelopen en is in orde, dus we worden naar het vliegveld gebracht.

We zijn daar vroeg. We zullen waarschijnlijk pas tegen 17 uur in mogen checken, dus we hebben nog wat tijd te overbruggen. We lunchen wat, we wandelen wat rond en vervolgens zoeken we een plekje om het informatiebord in de gaten te kunnen houden. Wat duurt wachten toch lang als je naar huis wil om dat elke vezel in je lijf zegt dat je daar moet zijn.

Om 16 uur mogen we inchecken. We hebben een hele leuke dame aan de balie. Drie van de vier tassen wegen 15,6 kilo en ze vraagt ons hoe we dit voor elkaar krijgen. We antwoorden dat we er een wedstrijd van gemaakt hebben en dat nu de tas van mama komt…..tromgeroffel…..mamma verloor de wedstrijd…..zij was een kilo zwaarder. De dame aan de balie had de grootste lol met ons. Maar goed alles is ingecheckt dus op naar de douane. Hier gingen we snel doorheen. Geen ellenlange rijen….

Achter de douane hebben we ons opnieuw gericht op de winkeltjes…..De koning van Brussel wilde nog heel graag een houten nijlpaardje en/of neushoorn en deze vonden we! We kochten nog een kaarsje voor het thuisfront, zodat deze bij thuiskomst gebrand kon worden.

Nu was in het inmiddels tijd voor een lichte avondmaal…ondertussen konden we de eerste helft van Nederland Senegal kijken met alle Nederlanders die ook het vliegtuig in moesten, maar de eerste helft was niet je van het.

We liepen wat vertraging op met het vertrek. We zouden om 19.45 uur vertrekken, maar dit werd echt wel later. De vlucht was vol met turbulentie, dus we moesten veel blijven zitten. Maar met met een nachtvlucht is dat op zich niet zo erg….normaal sliepen we al om deze tijd, maar helaas vond Air Belgium dat er nog gegeten moest worden. Het blijft dan nog lang onrustig in het vliegtuig voordat we onze ogen kunnen sluiten.

We doen wat hazenslaapjes de gehele nacht. Zittend slapen is toch niet zo geweldig. We landden mooi op schema in Brussel. Guido en Kanita stonden al op ons te wachten, maar helaas moesten we lang op onze bagage wachten. Als je snel naar huis wil, wordt je geduld op de proef gesteld.

Ondertussen worden de nodige telefoontjes naar huis gepleegd om te weten wat de huidige stand van zaken is.

Tja….om negen uur waren we thuis en begon de harde werkelijkheid weer.

Lieve mensen, dank jullie wel voor het meelezen weer deze keer….en jullie bemoedigende woorden ondanks dat jullie helemaal niet wisten wat er aan de hand was….het doet ons goed.

Als we elkaar tegenkomen zullen we zeker onze ervaringen tijdens deze vakantie met jullie delen, want ondanks dat we naar huis moesten gaan (van onszelf)….hebben we kei drie mooie weken gehad en hebben we heel veel mooie herinneringen gemaakt met elkaar. Er is gelachen, genoten, gehuild en “domme” dingen en wijsheid gedeeld.

Heel veel lieve groeten,

Ria en Linda

20 november 2022

Vandaag zou de boeken in gaan als een rustdag, maar toch besloten we vanochtend om een tripje te maken. Het idee was om naar het Apartheidsmuseum in Johannesburg te gaan. Een uurtje rijden van hier, dus dat was te doen.

Echter toen we eenmaal op weg waren zagen we een bord van het leeuwen en neushoornpark….toen ging het toch kriebelen bij ons allemaal. Zou het lukken om toch de neushoorn te gaan zien?

We gooiden de plannen dus om en namen de afslag naar het wildpark. Bij binnenkomst van het park overlegden we snel of we met een gids mee zouden gaan of zelf door het park zouden gaan rijden. Het verlangen naar die neushoorn was groot, dus we besloten met de gids mee te gaan. Wat een geluk want hij zou om negen uur vertrekken en dat was het. Dus we hoefden niet te wachten en konden de jeep in. 

Bij binnenkomst werden we direct gewezen op de neushoorns onder een boom, maar ze waren zo ver weg. We konden ze nauwelijks zien en laat stil staan op de foto krijgen. De gids wist niet of we er nog meer tegen zouden komen, maar als het niet zo was hadden we er gezien. Het zal toch niet zo zijn?

We hebben mountain zebra’s gezien die aardig rood van kleur waren. Zij hadden zich in het stof gerold. We kregen uitleg dat zebra’s erg slimme beesten zijn. Zij horen vaak hun vijanden aankomen en andere dieren maken dus gebruik van de zebra’s. Maar de zebra’s maken tevens gebruik van de andere dieren. Zij zullen nooit als eerste water gaan drinken in een plas. Er kunnen immers krokodillen of nijlpaarden in zitten, dus zij laten altijd de ander eerst drinken. Als het veilig is gaan zij drinken. Dit geldt dus ook voor rivieren oversteken. Zij laten eerst de anderen gaan en sluiten de rij. 

We hebben de witte leeuwen kunnen zien. Lamlendig lagen zij op, onder en tegen elkaar te liggen. Zij slapen dus ongeveer 20 uur van de 24 uur. De vrouwtjes moeten daar het hardst werken. Zij jagen en zorgen voor de kleintjes en zij dus steeds alert. 

De wilde honden lagen eveneens onder een boom te chillen, maar leken meer alert te zijn dan de leeuwen. Wilde honden hebben oren als een soort satellieten, zodat zij goed kunnen horen. Deze oren lijken dus echt niet op de oren van de honden zoals wij ze thuis kennen.

Natuurlijk hebben we springbokken, impala’s en kudu’s gezien en nog zoveel meer wild. En jawel….het geluk was aan onze zijde…..daar waren ze drie witte neushoorns. Wow….wat een machtig mooie beesten. De gids vertelde dat er elke dag een neushoorn overlijd door stropers, maar dat er niet elke dag een neushoorn geboren wordt. Dat betekent dus dat zij met uitsterven bedreigd worden. In dit park worden de neushoorns dus ook 24 uur per dag in de gaten gehouden, zodat er geen stropers voor de hoorn van dit beest komen. Zo gelukkig als een kind waren we, maar het kon niet op….de kudde neushoorn die onder de boom lag toen wij het park binnen kwamen hadden hun gang genomen naar de waterplaats. Dus daar stonden nog eens vijf neushoorns. Wat goed dat we hier naar toe zijn gegaan en niet naar het museum gereden zijn.

We hebben hier afgesloten met een heerlijke lunch. Het is toch een bijzonder moment. Op de helft van onze reis zijn we genoodzaakt om de reis af te breken. We hebben zoveel mooie dingen gezien, maar hadden ook nog veel mooie dingen willen zien.

Het is wat het is….en willen vooral terugdenken aan de mooie herinneringen hier.

Dus….we rijden nog even terug naar het Voortrekkersmonument. De koning van Brussel had daar een mooie hoed gezien en we wilden beide nog graag een houten nijlpaard. Ach wat is een uurtje rijden….dus hop daar gingen we met Willard nog een keer op pad. En ja….soms is het geluk ook even op. Geen hoed in zijn maat en geen houten nijlpaarden. Voor niets een ritje naar het monument. 

De namiddag borrelen we lekker nog voor Willard. Het is nog warm. Het is rustig geworden op de camping. De Afrikanen zijn weer richting huis. Helaas hebben we tot op dit moment nog steeds geen stroom, maar het mag de pret niet drukken.

We genieten van de bbq met alle restjes die we hebben. Na deze avond vallen de muizen dood voor de koelkast neer.

Warme groet,

Ria en Linda

18 november 2022

Deze ochtend cirkelde de jonge jakhals weer over de camping en ook de baviaan wandelde op zijn gemak over het terrein. Ondertussen probeerde hij ook nog even de vuilnisbakken te controleren. 

Na het ontbijt gingen we al vroeg op pad. Via de mooie kalkrotsen van dit nationaal park rijden we richting Harrismith. 

Bij Harrismith zijn we de snelweg op gegaan, zodat we wat kilometers weg konden vreten met Willard.

Even een tussenstop voor een lekkere cappuccino met een stukje brownie. Genieten van de zon op het terras…wat een mooie plek bij deze parkeerplaats. Op naar de volgende kilometers…het streven is steeds om na twee uur even te stoppen.

Dit doen we dus ook en doen op de volgende plek direct de laatste boodschappen. In het winkelcentrum was de stroom uitgevallen, maar ze lossen dit creatief op. Niemand moppert en iedereen doet gewoon zijn ding. In Nederland zou dit echt anders zijn.

We lunchen bij Mug & Bean en genieten van al het lekkers. Klaar voor het laatste stuk voor vandaag…..

We rijden naar de camping die we op het oog hadden. Helaas hadden zij tot januari geen stroomvoorzieningen en dat is voor drie nachten echt te lang. We gaan verder op pad. Er ligt er nog een in de buurt, dus daar gaan we aan. Echter hek was dicht en we zagen precies 1 tentje staan. We besluiten op zoek naar de camping te gaan, die we eigenlijk als eerste hadden willen bezoeken toen we aankwamen in zuid Afrika. Het is een ritje, maar dit leek zo’n mooie camping. Helaas volgeboekt….dit hebben we in al die weken nog niet meegemaakt. Heel vaak stonden we maar met drie a vier bezoekers. Deze eigenaar zei dat er waarschijnlijk al veel volgeboekt zou zijn. Mmmm….het is in inmiddels al tegen vijf uur, dus we zijn er wel een beetje klaar mee.

We komen ergens aan…een groot landgoed, waar we zelf de poort kunnen openen. We rijden over het terrein en uiteindelijk komen we bij een kantoortje uit. De man die ons te woord staat, wil ons graag vooruit helpen. Zij hebben eigenlijk geen campingvoorziening momenteel, maar hij zet ons bij een gebouw neer waar morgen een groep te gast is. Dus wij mogen hier vannacht wel blijven staan als we in de middag maar weg zijn. Super tof…we staan dus eenzaam en alleen hier, maar zijn van alle gemakken voorzien totdat de stroom uitvalt. Inmiddels weten we dat dit gemiddeld twee uur duurt, dus wie weet komt deze vanavond nog wel terug. We kunnen ons zo ook behelpen.

Morgen op zoek naar een camping, maar dat gaat vast weer goed komen!

Warme groet,

Ria en Linda

17 november 2022

Vandaag was een dag die bleef duren….door persoonlijke omstandigheden hebben we besloten om terug naar huis te gaan. Een dag die dus bestond uit vele telefoontjes, checken van mailtjes en wachten….maar de kogel is door de kerk we vliegen maandagavond vanuit Johannesburg terug naar Brussel.

We zullen hier verder niet schrijven wat de reden is, maar jullie kennen ons lang genoeg om te weten dat we dit niet zomaar zouden doen.

De koning van Brussel en Anny Vonk vliegen met ons mee terug. 

We hebben vandaag zoveel mogelijk van de zon proberen te genieten. De strak blauwe lucht, de mooie zonsopkomst, de vogeltjes en de kleine jakhals die nog steeds nieuwsgierig is en dus met enige regelmaat over het kampeerterrein loopt. 

Tevens kwam er nog een baviaan voorbij…helaas geen fototoestel of telefoon bij de hand. Maar jeetje wat was deze groot, zeg.

En dan vanavond liep er over het gras voor Willard ineens een krab voorbij. Geen zee in de buurt…wel een riviertje, maar bestaand rivierkrabbetjes ook? Wij hebben er nog nooit van gehoord in ieder geval.

Vanavond met de deur open binnen gegeten. Het waaide zo hard dat buiten eten geen optie was, maar als de deur open kan blijven staan voelen we ons niet zo opgesloten. Na het eten een bakje koffie en een kaarsje op tafel en zo maken we er toch ook een mooie avond van.

Op naar de dag van morgen, waarin we dingen weer gaan nemen zoals ze komen.

Lieve groet,

Ria en Linda

16 november 2022

Wowie….dit was echt het mooiste plekje wat we maar konden wensen in Zuid Afrika. De lucht strak blauw en uitzicht op het Amfitheater van de Drakensbergen. De lucht was zo helder en de bergen zo goed zichtbaar. Dit momenten moeten we koesteren!

We kregen nog wel bezoek in de camper. Gelukkig zagen we het op tijd, want anders hadden we een extra passagier gehad. Een kei knappe grijze poes was ongezien Willard in gegaan en liep parmantig door ons huisje. We zagen het al helemaal voor ons dat ze lekker op het bovenbed was gekropen en na een aantal uur zich zou laten zien. Dus met een aai over haar bol hebben we haar vriendelijk verzocht uit te stappen.

We rijden rond kwart over acht weer aan. We hebben vandaag niet zoveel kilometers te overbruggen, dus we maken geen haast. We slingeren door de bergen en kunnen steeds zo ver weg kijken. Uiteindelijk verandert de omgeving wat meer in een boerenomgeving. Landbouw en stukken grond met koeien in een zee van ruimte. We komen steeds dichterbij de grens met Lesotho.
Net voordat we het Golden Gate park in willen gaan, worden we staande gehouden door de verkeerspolitie. Mmmm….wat gaat dit worden? De politieagente schrijft eerst het kenteken op en vervolgens vraagt ze om het rijbewijs van Ria. Het is een vrolijke dame en vraagt waar we naar toe gaan en voor hoe lang. In eerste instantie reageert ze wat verbaast als Ria zegt dat we 1 nacht het park in gaan, maar als ze uitlegt dat we zes weken rondreizen door Zuid Afrika reageert ze fantastisch. Ze vraagt waarom Ria haar niet uitgenodigd heeft om mee te gaan. Ze wil dit ook wel. Ze vraagt nog wat het kost om mee te mogen, maar Ria zegt dat het haar niets kost ze mag zo instappen. Ze beëindigen vrolijk het gesprek en we vervolgen onze weg.

We rijden het park in, maar we hoeven onze Wild Card nog niet te laten zien. Dit park staat vooral bekend om zijn rode krijtstenen rotsen en die laten zich ook direct zien. Het is een prachtige omgeving en zo anders weer dan we eerder gezien hebben. We zien de in de verte nog zebra’s lopen en wildebeesten. Verder is het vooral heel uitgestrekt en zien we eigenlijk geen wild. We slingeren door het park en nemen hier en daar een lus om vervolgens weer op de doorgaande weg uit te komen.

We krijgen ook een afslag met een Basotho-dorp. Het is een soort klein openlucht museum, waarin de geschiedenis van de stam Basotho weergegeven wordt. We maken kennis met de chief van het dorp, de medicijnman, de bouw van huisjes en de traditionele kleding van een vrouw. Vooral de mannen zijn erg van belang in deze stam. Het is een vriendelijk volk. Lesotho is het land van de Basotho. Bijzonder om te ervaren, maar wel leuk om kennis met deze geschiedenis te maken.

Halverwege het park pakken we de camping. We genieten nog van de zon en de rust die er heerst. We bewonderen vogeltjes die zich van dichtbij laten zien. Ineens aan het einde van de middag wordt het grijs en begint het te rommelen. Het koelt af. We nemen een soort van hut in beslag met een picknick tafel en zetten onze bbq hieronder. We kunnen zo toch mooi buiten eten. Het begint te regenen, maar we hebben er geen last van. Net als we klaar zijn en het vet van het vlees in de vuilnisbak hebben gegooid dacht Linda de bavianen te zien. We hadden het hier net over gehad. Dus we kijken nog een keer, maar het waren geen bavianen. Het was een jonge jakhals met zijn moeder. Het jong was nieuwsgierig en kwam steeds een beetje verder over het bruggetje. Okay….even checken geen eten meer op tafel? Nope….lopen we risico dan? Nee waarschijnlijk niet en ineens staat vader jakhals achter het jong…..en met drieën draaien ze het bos in en lopen op een drafje weg. Jeetje….wie had dit gedacht?

Na de afwas is het dusdanig koud dat we besluiten binnen koffie te drinken. Dat was een wijs besluit. Het onweert, het bliksemt en het regent…geen meters bier overigens! Later op de avond komt de hagel met bakken uit de hemel. Het is niet koud meer overigens.

Lieve groet,

Ria en Linda

15 november 2022

Wat hebben we een koude nacht gehad. Nog niet eerder moesten we zo onder de dekens blijven als deze nacht, maar eerlijk gezegd was dit ook wel eens fijn. Koelte in Willard en frisse lucht in ademen, maar jullie horen ons zeker niet klagen!

Op ons gemak startten we vandaag op. We hebben besloten om verder te trekken, omdat als we het Amphitheater in de bergen willen zien we daarna weer terug moeten om vervolgens de volgende dag weer diezelfde route af te leggen. Dat is een beetje onzin natuurlijk. We wisten dat we een bakker tegen zouden komen aan het begin van de route, dus daar zijn we vers brood gaan halen en croissants. Wow, die waren mega…maar alles nog warm zo vers. 

We reden vervolgens door naar Winterton, maar het dorp is niet meer dan een kruising. Dus we vervolgenden onze weg naar Bergville in de hoop dat we daar een koffietentje tegen zouden komen. Helaas geen koffie in dit iets grotere dorp. Inmiddels hadden we op de kaart gezien dat er op weg naar de Noordzijde van de Drakensbergen een koffiestop zou zijn. In the middle of nowhere lag inderdaad een schitterende plek. Heerlijke koffie, een stukje taart en een WiFi verbinding. Internet is hier echt nog steeds niet alledaags, dus we waren blij dat we weer even een lijntje met het thuisfront konden leggen. Maar goed…wat was dit een heerlijke plek dus en zo verzorgd en als je goed oplette waren er hier en daar grapjes verwerkt. De eigenaar heeft humor!

We pakten de draad weer op. De weg hier zat vol met gaten en op sommige stukken misten gedeelte van de weg, maar de omgeving is hier echt schitterend. Maar we kunnen zo afgelegen niet rijden of we zien schoolkinderen van of naar school lopen. Wat zijn wij in Nederland toch verwend dan, hé. 

We hebben een mooie camping gevonden met uitzicht op de rivier en de bergen. Het is hier zo stil. We kwamen tot volledige rust hier. Het weer is heerlijk. De zon schijnt en er is een heel klein koel briesje. Perfect! 

Vanavond trakteerden we onszelf op een hapje eten buiten de deur. Het is ongelooflijk hoe weinig gasten er overal zijn en hoe al die mensen dus toch een tent open moeten (kunnen) houden. We lijken dus de enige te zijn. De dame van de bediening doet enorm haar best om het naar ons zin te maken. Ze lacht van oor tot oor. Doet soms bijzondere dingen in de bediening, maar door haar stralende lach is het haar vergeven.

Bij Willard nog een kopje koffie en genoten we van het vallen van de avond over de bergen. 

Lieve groet,

Ria en Linda