16 november 
Vanochtend regende het toen we wakker werden. Dat hadden we nog niet eerder gehad. We hadden een vrij brief om nog even lekker op bed te gaan liggen lezen. 

Toen het wat minder werd zijn we maar eens opgestaan. We moesten nog wel binnen eten, want de druppels bleven licht vallen.

Echter na het opruimen was het nog wel bewolkt en het waaide erg hard, maar de regen was verdwenen.
Op naar Geraldton…..eerst naar de HMAS Sidney gedenkplaats. In 1941 zijn 645 bemanningsleden van dit schip verdronken in een strijd met de Duitsers. Pas in 2008 hebben ze het wrak van het schip op de bodem van de zee gevonden. Het is een indrukwekkend monument weer. We herinneren ons nog het monument rondom de Jodenvervolging hier in Australië…..dit was ook indrukwekkend. Die kwam toen nog wel meer binnen, maar de Australiërs maken er wel werk van.
Op naar de Esplanade….hier zouden de zeeleeuwen te vinden zijn. Maar gezien het weer zaten ze waarschijnlijk diep in het water. Ze lagen in ieder geval niet op de stenen (te zonnen).
Tijd voor een bakske koffie en even appen met het thuisfront. We wisten dat het daar midden in de nacht was, maar Geraldton gaf WiFi in het centrum, dus daar maken we gebruik van. Het blijft inderdaad stil vanuit Nederland…..vanuit België komt wel een reactie terug…..tja….de kleine Lot mag nog eten in de nacht 😉

In een gezellig tentje drinken we dus koffie en krijgen we er iets lekkers bij. We moeten onszelf af en toe eens verwennen, niet waar?!
De taart moet er natuurlijk weer afgelopen worden, dus we lopen naar de kathedraal. Ook weer mooi van buiten en binnen. We bewonderen het glas in lood en de diverse beelden.

Het wordt tijd om terug te lopen, want de bus mag maar 2 uur op die plek blijven staan.
We doen de boodschappen nog even, want de supermarkt weten we inmiddels ook te vinden en dan gaan we op pad. Verder naar het Zuiden. Inmiddels schijnt de zon weer, maar de wind blijft heftig.

Onderweg komen we langs een aantal bomen die horizontaal groeien in plaats van verticaal door de harde wind die hier staat. 

De bewolking wordt dikker en grijzer. We rijden dicht langs de kust en ineens kunnen de wolken het niet meer houden. Het begint behoorlijk te regenen. Niet zo’n ramp we rijden nu toch…..alles wat nu valt hebben we dadelijk niet meer.

Als we zo ongeveer bij Julian Bay zijn schijnt de zon weer volop. We stoppen even bij een tankstation en drinken wat in het zonnetje.

Vervolgens komen we op de camping aan en kunnen we nog zo’n anderhalf uur in de zon zitten. Heerlijk even lezen want de boekjes zijn spannend.

Zo rond half zes wordt het weer bewolkt, dus tijd om te koken.
Het is nu rond de klok van 19 uur en het is behoorlijk grijs. Het ziet eruit alsof het nog heel hard gaat regenen, maar het komt nog niet. Volgens het weerbericht is er vanaf morgen weer stralend weer, dus we maken ons geen zorgen voor de dag van morgen.
Vrolijke groet,
Ria en Linda

15 november 

Vandaag zijn we via de kustlijn van Kalbarri weggereden. Langs steile kliffen en een woestere zee. 

Aan deze kliffen zijn heel heel lang geleden Nederlanders aan wal geweest. Dus hier en daar wordt ook verwezen naar dit stukje geschiedenis. The red bluff werd door de Nederlanders de Rode Hooge genoemd. Een duidelijk herkenninsgpunt voor hen.

We rijden in de ochtend dus voornamelijk van uitkijkpunt naar uitkijkpunt. Een heel ander stukje Australië, maar echt wel mooi.
Als we de kliffen verlaten rijden we langs een roze meer. Werkelijk waar het water is hier echt roze. We hebben erg ons best gedaan om het op de foto te zetten. Er gebeurt iets in het water waardoor het roze kleurt. Tja,….we zijn geen biologen dus hoe en wat precies …… laten we in het midden.
We houden lunchpauze in Northhampthon. Dit is een historisch dorp met vele oude gebouwen. Als we door het dorp lopen zien we dat veel van die panden te koop staan. We kunnen met de familie zo het dorp overnemen. Ideetje?

Er staat een mooi kerkje wat van binnen eigenlijk best sober is. Daarnaast staat een oud klooster wat nu dienst zouden moeten doen als budget accommodatie, maar is geen activiteit. Achter deze twee katholieke gebouwen staat nog een katholieke school, maar deze lijkt niet zo oud te zijn.
We rijden door naar Geraldton. Hier gaan we overnachten. We hebben over dit kleine stukje bijna net zo lang gedaan dan wanneer we 500 kilometer moeten overbruggen. Maar we zijn dan nu ook wel actief geweest.

We zijn neergestreken op een camping aan de Batavia kust. Hier is de Batavia vergaan met nog 3 andere VOC- schepen. 

Op de camping is het eigenlijk weer best rustig. Ook hier leven de rode/roze papagaaien in grote getalen. Gisteren verzamelden ze ook tegen de schemering en hadden ze groot overleg. Ze kwetteren alles bij elkaar dan om vervolgens in groepjes weer uit elkaar te gaan. 
Morgen zullen we het centrum eens in gaan om daarna door te rijden naar Cervantes. Ook dit is niet zo’n grote afstand, dus hebben we tijd om eerst het centrum met zijn bijzonderheden te ontdekken.

In het centrum zouden ze WiFi moeten hebben, dus met een beetje geluk kunnen we weer een levensteken geven. 😀
Warme groet,
Ria en Linda

14 november 
Omdat we vanochtend vroeg wakker waren zijn we eerst naar het water gelopen. Er was bijna nog niemand aan het water. De zeeschildpad was al wel wakker en ook de dolfijnen kwamen al nieuwsgierig kijken. Genieten zo…… De krabben liepen nog over het strand te schuifelen. Vanuit de struiken kwam er nog een egel langs gelopen. Alleen de pelikanen waren nog niet wakker. 

Aan al het mooie komt ook een einde, dus tijd om terug te gaan en te gaan ontbijten.
Via Denham zijn we weggereden vanuit deze hoek. Denham is een vissersdorp, maar lijkt wel slapend in deze periode.

We hebben het schelpenstrand nog aan gedaan. Hier ligt helemaal geen zand, maar alleen hele kleine schelpjes. Van een afstand zien we een hele witte vlakte. Bijzonder!

Op dezelfde weg, maar dan tientallen kilometers verderop ligt een vlakte met stromatolieten. Het zijn dunne laagjes kalksteen in de vorm van heuveltjes, maar het is een ingewikkeld natuurlijk (bijzonder) proces. 
Zo zijn we dus eigenlijk nog niet heel veel in kilometers opgeschoten, maar hebben we toch weer mooie dingen gezien.

Door naar Overlander roadhouse om wat te drinken. De temperatuur loopt vandaag enorm op. Het is “ouderwets” warm en drinken ons natje dan ook in de airco-ruimte op.
Bij het volgende roadhouse tanken we weer, want tot aan Kalbarri zal er geen benzine te krijgen zijn. We moeten het natuurpark Kalbarri oversteken en het is bekend dat het daar bloedheet kan zijn. Daar wil je dus niet stil vallen.

Na het tanken begint langzaam aan de begroeiing te veranderen. Er komen hogere bomen te voorschijn, waardoor we de wind ook minder goed voelen.

Vervolgens komen er velden vol met graan te voorschijn en weer een stukje verderop gebeurt er iets opmerkelijks. Rechts van ons zien we bomen en struiken die volledig in groei en bloei zijn. Links van ons zien we eigenlijk dezelfde bomen en struiken, maar dan volledig verbrand. Het is alsof we links een sepia foto zien en rechts de kleuren foto. Opmerkelijk.
We rijden door het Kalbarri park, maar gaan er niet in. Het is te warm om in de kloof te lopen. We rijden op ons gemak verder naar Kalbarri. Er zijn twee campings hier. Eentje ligt midden in het dorp, maar als we er langs rijden, krijgen we het er benauwd van. Zij aan zij staan de campers en caravans op de camping.

We besluiten terug te rijden naar een camping die uitkijkt op de rivier en hier staan we met nog geen 10 campers. Prima camping met goed sanitair. 

De roze papagaaien vliegen hier af en aan en deze laten zich vrij makkelijk fotograferen.
Na het eten vanavond wandelen we nog even naar het centrum. Er ligt een mooi voetpad langs het strand. We zien de zon ondergaan en kijken ondertussen vol verwachting naar de andere zijde waar de supermaan te voorschijn zou moeten komen. Al twee dagen staat de bijna volle maan al vanaf de middag te schitteren, maar vandaag liet hij op zich wachten.

Maar jawel er is niets te veel over gezegd. De maan is schitterend om te zien in het licht van de ondergaande zon. 
Warme groet,
Ria en Linda

13 november 
Vandaag vroeg uit de veren. We wilden graag de dolfijnen deze ochtend zien. Het strand zat vol met pelikanen. Dat blijven toch ook mooie beesten. Ze verblikken en verblozen niet als er mensen voorbij komen. Bij de dolfijnen was het wel echt druk. Tja…..dit was wel echt een toeristisch momentje, maar niet minder mooi. Schitterende zeeschildpadden kwamen ook voorbij gezwommen. Jeetje wat zijn die beesten mooi om te zien. Ze zien er zo vriendelijk uit. 
We wilden eigenlijk graag met de boot van 10.00 uur de zee op, maar helaas die zou niet varen. Het is te rustig op het moment. Om 13 uur zou er één gaan. We willen even overleggen samen, want eigenlijk hadden we in de planning om vandaag weer te vertrekken hier.

We wikken en wegen samen en besluiten er een dag aan vast te plakken. Dus eerst naar de receptie om ons plekje veilig te stellen…..dan door naar de rangers van het park, want we hadden maar voor 1 dag reservaat betaald. Vervolgens naar de botenman om de vaart vast te leggen. We gaan met de katamaran de baai in en vanavond gaan we dan nog een keer om de zonsondergang te zien.
We drinken op het terras een cappuccino en krijgen er een muffin bij om nog even de verjaardag van Claudia (gisteren) te vieren.

We wandelen nog wat langs het strand en keren terug naar de bus om wat te eten. We blijven namelijk 3 uur op het water en dan is een volle maag wel fijn.

Goed insmeren met zonnecrème, petten op en water mee…….met zo’n 25 anderen zaten we op de katamaran. Geweldige ervaring! We hebben dolfijnen, schilpadden, dujongs met een baby en watervogels gezien. Het was heerlijk op de boot. De wind stond gunstig, dus we konden een groot gedeelte echt zeilen en dus dichterbij de dieren komen. We hadden een mooi plekje op de boot en hadden een fijn uitzicht. We gingen op Shark Bay af.

Toen we terugkwamen konden we vlug weer wat eten, want na anderhalf uur vertrokken we voor de volgende vaart. Deze keer zaten we met een man of tien aan boord. We voeren nu de andere kant op.

We zouden nu zo’n anderhalf uur wegblijven. Het eerste stuk was het nog goed te hebben. We konden wel merken dat de wind was toegenomen inmiddels. Toen de zon begon te zakken werd het ook echt wel frisser, maar we hadden onze vesten gelukkig bij. De golven waren nu wel wat hoger, maar het uitzicht was nog steeds geweldig! De lucht nam mooie kleuren aan en aan de andere kant stond de maan bijna vol te zijn. Morgen is het volle maan hier…..
Mooie ervaring zijn we rijker en we zijn blij dat we deze dag gebleven zijn! 
Morgen trekken we weer verder….
Warme groet,
Ria en Linda

11 november 
Vandaag eerst naar de Vlamingh vuurtoren gereden. Mooi uitzicht over de zee en zijn omgeving. 
Vervolgens zijn we naar het Jurabi schildpaddencentrum gereden. Hier leggen ze uit waar en hoe de verschillende schildpadden leven. Bij schemering is er de mogelijkheid om de schilpadden aan land te zien gaan om hun eieren te leggen. 

Vanuit hier gaan we naar Lighthouse Bay. Hier een ligt een wrak van een schip. Dit schip is ten onder gegaan in 1907 tijdens een cycloon. Met de tweede wereldoorlog gebruikte men het wrak om bombardementen op te oefenen. Nu leeft de onderwaterwereld er zijn leven.
Inmiddels was het tegen 10 uur en dat was een mooie tijd om de verjaardag van Gerrie eens te vieren. Met een heerlijke cappuccino en een warme brownie vierden wij hier haar verjaardag mee.

Na dit lekkere bakske was het tijd om de koelkast te vullen en natuurlijk weer te tanken.
Bij het uitrijden van Exmouth nog even wat foto’s gemaakt van dingen. Een enorme garnaal bijvoorbeeld, die symbool staat voor de garnalenvisserij hier. Natuurlijk het bordje van overstekende struisvogels met zijn jong. 

We stoppen ook nog even bij een oorlogsmonument, waarbij ook uitleg staat over die tijd. Zeker ook de verschillen tussen het Amerikaanse leger en het Australische leger. Kennelijk leefden de Australische soldaten in meer soberheid dan de Amerikanen. Zij hadden kennelijk beter te eten, beter linnengoed enzovoort.
Het landschap vult zicht met termietenheuvels en Jan de Wind laat zich ook weer voelen. Hier en daar komen er schapen voorbij met veel wol op hun lijf.

We rijden op ons gemakje naar Coral Bay, want de afstand is niet zo groot vandaag.
We arriveren daar dus ook op tijd wat maakt dat we konden genieten van de schitterende baai. We zijn eigenlijk helemaal geen strand mensen, maar we hebben ons deze middag prima vermaakt. Het is niet zo druk, maar genoeg mensen om te kijken. Een pelikaan die vlakbij ons zat en het erg druk met zichzelf had. Daarnaast was het water heerlijk, dus om beurten mochten we even afkoelen in het water. Het water is zo enorm helder hier. De visjes schieten langs je benen weg. 
Na het eten vanavond lopen we nog even terug naar het strand om naar de zonsondergang te gaan kijken. Deze begon mooi, maar in plaats van in de zee zakken, zakte de zon achter een wolk. Deze ondergang was dus echt een stuk minder mooi….jammer maar zeker geen ramp. We wandelen nog even langs het strand en nemen deze geweldige omgeving nog eens in ons op.
Overwegen om nog een dag te blijven? Nee…..twee dagen strand is te veel van het goede! 
Warme groet,
Ria en Linda

12 november 

Vandaag ging het rijden als een speer. We waren erg vroeg al in Carnarvon. We besloten om na de boodschappen, want je weet immers nooit waar je terecht komt door te rijden. 

Vandaag hebben we wel heel veel dode kangoeroes gezien langs de kant van de weg. Daardoor hebben we ook veel grote roofvogels gezien. Helaas vliegen ze steeds weg als we naderen met de auto. We hebben ze dus niet vast kunnen leggen op de foto. Maar wat een spanwijdte hebben die beesten als ze vliegen. Mooi om te zien hoe zij zweven en cirkelen door de lucht.

Ergens lag er ook een dode koe. Die koe was eens zo dik geworden en dus helemaal gezwollen. Ze lag te wachte om lek geprikt te worden, maar geen enkele vogel leek zich er aan te wagen.
Geiten en bokjes liepen langs de kant van de weg te huppelen. Een vlugge egel nam een risico om de weg over te steken. Mooi beestje trouwens.
De baaien in de omgeving van Shark Bay zijn echt schitterend. De zee is helblauw en het strand is echt zo mooi wit. Het ziet er allemaal zo ongerept uit. Schitterende vergezichten, die eigenlijk niet vast te leggen zijn op de foto zoals we ze zien nu. We proberen het natuurlijk wel, maar we weten dat het anders zal zijn.
We besluiten door te rijden naar Monkey Mia. Daar zitten de dolfijnen. Aan het begin van het reservaat staat een doosje met inschrijfformulieren, een pen en een brievenbus. We vullen onze gegevens in en stoppen er 24 dollar in om het envelopje vervolgens in de brievenbus te stoppen. Zo gaat dat hier. Even overwegen hoe ze een dag tellen. We komen om 16 uur aan, dus wij vinden een dag tot 13 november 16 uur. We horen meer mensen hier over spreken dus we nemen de gok. 

Dan komen we bij de camping aan en werkelijk waar zo’n toeristische plek mijden wij eigenlijk altijd. Maar ja ook wij willen de dolfijnen graag zien en doen dus een keer mee. We betalen de hoofdprijs voor een plekje op de camping. Maar goed….ook hier geldt weer een wit strand en een helblauwe zee. Het is hier echt wel drukker dan we gewend zijn. Nu maar hopen dat die beestjes morgen even aanzwemmen. 😀
Mogelijk doen we nog een boottocht hier en kunnen we met een beetje geluk ook de schildpadden, haaien, roggen, zeeslang enz. zien.

Maar alles was vanavond al gesloten, dus morgen zien we weer wel.
Zonnige groet,
Ria en Linda

10 november 

De wind was een heel stuk gaan liggen vanochtend, maar een aantal dagen geleden hadden we nog niet kunnen bedenken dat we afgelopen nacht onder een dekbed zouden slapen. 

Deze ochtend waren we zo opgeruimd en dus op weg.
Eerst 40 km naar Karratha om de tank weer te vullen. Vervolgens op naar ons eerste doel Fortescue roadhouse in de hoop dat ze daar koffie zouden hebben. Jawel…..heerlijke cappuccino met een koekje. Wat Hollands 😉 De jongen die de koffie zette voor ons bleek een Nederlander te zijn. Even gekletst hoe hij hier in de middle of knowwhere terecht gekomen is. Hij is gewoon een jaar van huis….doet Australië, Nieuw Zeeland en Thailand aan……beetje werken, beetje reizen…..niet slecht!
Het tweede doel voor vandaag is weer gesteld: Nanutarra roadhouse. Onderweg komen we een struisvogel tegen….altijd leuk die beesten. Bij dit roadhouse moet de tank weer gevuld worden en vullen we ook de innerlijke mens. Ook dit is weer een mooi plekje. Vrij nieuw of vernieuwd in ieder geval en lekker schoon. We zien hier op het bord dat Exmouth 280 km verderop is. Dat is ons einddoel voor vandaag.
De wind doet inmiddels weer aardig zijn best en probeert vat op onze bus te krijgen. Had hij echt vroeger op moeten staan. Onderweg waren ze een brug aan het opknappen en wat doen ze dan…..ze liggen een omlegging door de rivier…..die stond toch (nog) droog. 

Het laatste stukje wordt toch taai. We zitten al een tijd in de bus en willen er eigenlijk wel uit. Maar we zetten door……haha … alsof we straf hebben, horen we jullie al denken.

De zee komt weer steeds dichterbij en wat blijft het toch mooi om dat helblauwe water dan weer op te zien duiken. Aan het begin van het dorp wordt aangegeven dat er struisvogels (met hun jong) oversteken en jawel in het dorp wandelen ze op hun gemak lekker rond. 
We gaan nog even naar de bakker en zoeken dan de camping op. Mooi plekkie gevonden…..even de was doen en het thuisfront vast laten weten dat we nog leven. We hebben nog tijd om even van de zon te genieten voordat we gaan koken. 

Omdat het hier een stuk koeler is…..zo rond 17 uur is het toch nog 25 graden….maken we vanavond tijd om lievelinda.nl weer te vullen. We zullen dan vanavond ook eens uit gaan vogelen wat we de komende dagen op ons programma willen hebben staan.
Vrolijke groet,
Ria en Linda

9 november 
Toen we vannochtend opstonden kwamen we er achter dat we een hele mottenplaag in de bus hadden. Dus alle kleding uit de bus en uitschudden. Handdoeken, dekbed en alles wat je nog meer kunt bedenken eruit. Ria als een echte “motbuster” aan de gang. Enorm veel van die beesten vlogen om onze oren. Niet leuk! Wij blij dat we zo’n relatief koele nacht hadden gehad…..nu niet meer.
Na de jacht was het tijd om te vertrekken. We waren eigenlijk vrij snel in Port Hedland. Van verre was te zien dat dit een havenstad is. Nodigt eigenlijk niet echt uit om te blijven. Het was nog maar elf uur, dus boodschappen inslaan en toch nog maar wat verder kachelen.

Natuuurlijk nog wel even foto’s gemaakt van de zoutberg en zoutvelden die hier liggen.
Het landschap werd deze keer aangevuld met struisvogels, maar ook zij liggen waarschijnlijk in de schaduw te wachten tot ze weer actief kunnen worden. Dus de “live” versie van deze beesten hebben we nog niet mogen zien.
Het waait hard onderweg en Jolly Jumper wil soms zelf zijn pad kiezen onder regie van Jan de Wind.
We maken een tussenstop in een roadhouse Whim Creek. Gezellige tent in de middle of knowwhere. Daar krijgen we mee dat in de USA de stemmen voor Clinton en Trump geteld worden. We zijn benieuwd hoe het afloopt. Het laatste wat wij zagen was dat Trump voor stond. Wij zullen het waarschijnlijk pas weten als we weer een keer WiFi hebben.
Uiteindelijk komen we aan in Point Samson. Wederom een briefje op de deur van de receptie van de camping dat ze er even niet zijn. Er hang een telefoonnummer bij, maar we besluiten een plekje te zoeken en wel te zien of er iemand bij de receptie aankomt. En jawel…..na een tijdje komt er iemand aan en vertelt ons dat ze de receptie zal openen. 

We hebben uitzicht op zee. Mooi weer hoor! Omdat het zo waait besluiten we vanavond binnen te eten. Het is niet koud, maar de stoelen en tafel waaien weg zodra ze maar even de kans krijgen.
Na het eten wandelen we nog even langs het water en bewonderen de Honeymoon cove. Dit is een stukje strand met wit zand en als een halve maan uit de rotsen gesleten. 

Vanavond toch weer wat motten moeten vangen……hopen dat we de familie nu uitgeroeid hebben!
Warme groet,
Ria en Linda

8 november  
We hadden ons voorgenomen om vroeg weg te rijden vandaag…..helaas mislukt….maar gelukkig hebben we vakantie en is het dus altijd goed. We rijden pas rond 8.15 uur weg.

Via de haven van Broome zoeken we de weg weer op die ons richting Port Hedland brengt. 
De vlaktes zijn uitgestrekt en we komen velden met koeien tegen, zoals je deze kent uit Westerns. Aansluitend krijgen we honderden kilometers lang alleen maar een soort van dorre bomen. Er is weinig verkeer op de weg en ook de kangoeroes slapen waarschijnlijk. Geen teken van leven van hen.
Uiteindelijk komen we bij roadhouse Sandfire. Deze zijn ze flink aan het opknappen. Er wordt flink geklust en schoon gemaakt. Waar normaal gesproken de bar is, ziet het er leuk uit met allerlei verkeersborden en oude gereedschappen. Het nodigt nu niet uit om er iets te eten, dus we houden het bij een ijsje en wat te drinken. Het waait hier flink, dus we konden buiten op het terras zitten. Vervolgens de tank weer vullen, want dat was ook al weer nodig. 
We moeten nog zo’n 55 kilometer naar 80 Miles Beach. Daar zullen we onze stop houden voor vandaag. De laatste 10 kilometer is over gravel, dus we horen het servies flink daar de kastjes rammelen. Maar het is het waard. De camping ligt aan de turqouise blauwe zee. 

Aan de receptie hangt een briefje dat ze er even niet zijn, maar dat je een plekje uit mag zoeken. Als de receptie weer open is, moet je je melden. Okay dan! We zoeken een mooi schaduwplekje op. Lekker in standje relax. 
Einde van de middag wandelen we het strand op. Breed strand met nauwelijks mensen. Schitterende schelpen, stukken koraal en sponzen liggen op het strand. En jawel ook sporen van schildpadden over het strand richting de duinen.

De schildpadden broeden hier ook vanaf november. Waarschijnlijk komen ze tegen de nacht pas weer terug aan land en liggen wij natuurlijk al op één oor. 

We wandelen een heel eind. Het waait enorm en daardoor is het goed te doen in combinatie met de temperatuur. Wat zijn we toch op een mooi stukje wereld.
Warme groet,
Ria en Linda

7 november 
Vanochtend hadden we onszelf als doel gesteld om op tijd aan te rijden. We wilden Broome verkennen en ’s morgens doe je nog wat met deze temperatuur.

Allereerst naar Chinatown gereden. Dit is het centrum van Broome. Vroeger zaten hier veel chinezen die de parels opdoken. Daarnaast ook veel Japanners en vele andere culturen. In het centrum staat een eeuw oude buitenbioscoop. Vanuit canvas strandstoeltjes konden (en kunnen) de bezoekers film kijken. Nog steeds zijn er op twee avonden in de week moderne films te zien. 
We drinken in de vroegte in een koffietentje een cappuccino en een watermeloensap. Op het terras is het nu nog goed toeven. Ook omdat er water verneveld wordt. Langzaam zien we het centrum ontwaken. We lopen nog langs een standbeeld ter ere van de parelvissers. 
We bezoeken nog het Chinese, maar ook Japanse en moslim begraafplaats verder op in het dorp. 
We rijden naar de zee aan de andere kant van Broome en hier is de zee helblauw. WoW! De kleur zoals we ze van de plaatjes kennen. We overwegen het museum te bezoeken, maar besluiten dit uiteindelijk niet te doen. We schatten in dat het voornamelijk oude foto’s zullen zijn over de parelvisserij. 
Tijd voor een sapje weer. We settelen ons deze keer in de Shady Lane. Inmiddels is dit ook weer wel nodig. De temperatuur is aardig opgelopen, dus vertoeven in de schaduw en ventilators aan is niet verkeerd. We hebben nog een galerie aangedaan van een dame die schildert. Ze maakt echt mooie dingen, maar eigenlijk niet echt te omschrijven. Dus dat wordt echt op de foto’s kijken straks.
Uiteindelijk rijden we dan toch naar onze goede vriend wiens naam begint met een gouden M. Hij zegt namelijk WiFi voor ons te hebben. Het is wel fijn om het thuisfront weer eens te laten weten hoe het met ons gaat. Al is het vroeg in de ochtend in Nederland er komt een reactie vanuit hotel Mama. Zij blij….wij blij…..

We checken onze mail nog even en kijken naar de weersvoorspelling. We mogen richting Port Hedland en daar voorspellen ze morgen 44 graden. We zijn inmiddels aardig aan de warmte gewend, maar dit wordt best veel.
Port Hedland ligt ruim 600 km verderop en we besluiten dit niet in één keer te gaan doen. Onze bijbel De Eenzame Planeet geeft aan dat 80 Miles Beach een mooie plek is om te overnachten. Dit ligt zo’n 250 km voor Port Hedland. Dat is een mooie trip.
We hebben dus voor twee dagen boodschappen gedaan. Natuurlijk weer veel water ingeslagen. Goed drinken is het motto hier en daarnaast weet je maar nooit met zo’n trip voor de deur.
Vanmiddag zijn we terug gegaan naar de camping waar we vannacht ook geslapen hadden. We hadden toen een mooi schaduwplekje, het sanitair is goed en het is rustig gelegen. We mochten terug op ons plekje…..hahaha….
Vanavond nog naar de zonsondergang op Cable Beach gaan kijken. Het was wat bewolkt geworden inmiddels, maar nog steeds mooi 😉
Vrolijke groet,
Ria en Linda