16 november 2022
Wowie….dit was echt het mooiste plekje wat we maar konden wensen in Zuid Afrika. De lucht strak blauw en uitzicht op het Amfitheater van de Drakensbergen. De lucht was zo helder en de bergen zo goed zichtbaar. Dit momenten moeten we koesteren!
We kregen nog wel bezoek in de camper. Gelukkig zagen we het op tijd, want anders hadden we een extra passagier gehad. Een kei knappe grijze poes was ongezien Willard in gegaan en liep parmantig door ons huisje. We zagen het al helemaal voor ons dat ze lekker op het bovenbed was gekropen en na een aantal uur zich zou laten zien. Dus met een aai over haar bol hebben we haar vriendelijk verzocht uit te stappen.
We rijden rond kwart over acht weer aan. We hebben vandaag niet zoveel kilometers te overbruggen, dus we maken geen haast. We slingeren door de bergen en kunnen steeds zo ver weg kijken. Uiteindelijk verandert de omgeving wat meer in een boerenomgeving. Landbouw en stukken grond met koeien in een zee van ruimte. We komen steeds dichterbij de grens met Lesotho.
Net voordat we het Golden Gate park in willen gaan, worden we staande gehouden door de verkeerspolitie. Mmmm….wat gaat dit worden? De politieagente schrijft eerst het kenteken op en vervolgens vraagt ze om het rijbewijs van Ria. Het is een vrolijke dame en vraagt waar we naar toe gaan en voor hoe lang. In eerste instantie reageert ze wat verbaast als Ria zegt dat we 1 nacht het park in gaan, maar als ze uitlegt dat we zes weken rondreizen door Zuid Afrika reageert ze fantastisch. Ze vraagt waarom Ria haar niet uitgenodigd heeft om mee te gaan. Ze wil dit ook wel. Ze vraagt nog wat het kost om mee te mogen, maar Ria zegt dat het haar niets kost ze mag zo instappen. Ze beëindigen vrolijk het gesprek en we vervolgen onze weg.
We rijden het park in, maar we hoeven onze Wild Card nog niet te laten zien. Dit park staat vooral bekend om zijn rode krijtstenen rotsen en die laten zich ook direct zien. Het is een prachtige omgeving en zo anders weer dan we eerder gezien hebben. We zien de in de verte nog zebra’s lopen en wildebeesten. Verder is het vooral heel uitgestrekt en zien we eigenlijk geen wild. We slingeren door het park en nemen hier en daar een lus om vervolgens weer op de doorgaande weg uit te komen.
We krijgen ook een afslag met een Basotho-dorp. Het is een soort klein openlucht museum, waarin de geschiedenis van de stam Basotho weergegeven wordt. We maken kennis met de chief van het dorp, de medicijnman, de bouw van huisjes en de traditionele kleding van een vrouw. Vooral de mannen zijn erg van belang in deze stam. Het is een vriendelijk volk. Lesotho is het land van de Basotho. Bijzonder om te ervaren, maar wel leuk om kennis met deze geschiedenis te maken.
Halverwege het park pakken we de camping. We genieten nog van de zon en de rust die er heerst. We bewonderen vogeltjes die zich van dichtbij laten zien. Ineens aan het einde van de middag wordt het grijs en begint het te rommelen. Het koelt af. We nemen een soort van hut in beslag met een picknick tafel en zetten onze bbq hieronder. We kunnen zo toch mooi buiten eten. Het begint te regenen, maar we hebben er geen last van. Net als we klaar zijn en het vet van het vlees in de vuilnisbak hebben gegooid dacht Linda de bavianen te zien. We hadden het hier net over gehad. Dus we kijken nog een keer, maar het waren geen bavianen. Het was een jonge jakhals met zijn moeder. Het jong was nieuwsgierig en kwam steeds een beetje verder over het bruggetje. Okay….even checken geen eten meer op tafel? Nope….lopen we risico dan? Nee waarschijnlijk niet en ineens staat vader jakhals achter het jong…..en met drieën draaien ze het bos in en lopen op een drafje weg. Jeetje….wie had dit gedacht?
Na de afwas is het dusdanig koud dat we besluiten binnen koffie te drinken. Dat was een wijs besluit. Het onweert, het bliksemt en het regent…geen meters bier overigens! Later op de avond komt de hagel met bakken uit de hemel. Het is niet koud meer overigens.
Lieve groet,
Ria en Linda